Enrico Lacruz een jaar lang met één been op de Spelen

Bokser Enrico Lacruz moest nog één wedstrijd winnen om zich te plaatsen voor de Olympische Spelen. Maar in plaats van dat hij in de ring stond, zat hij in het vliegtuig naar Nederland. Het kwalificatietoernooi was plotseling afgebroken. Meer dan een jaar zat hij in de wachtkamer voor een nieuwe kans.

“Boksen voelt voor mij als het leven: in het leven krijg je soms ook tegenslagen en daar moet je je doorheen slaan. Het leven geeft je tikken, privé of in je baan, en als je neergaat en blijft liggen, dan bereik je niks meer. Dat is in boksen net zo: ik kan toegeven aan mijn gevoelens, maar uiteindelijk win ik daar niks mee. Ik moet opstaan, het omarmen en kijken wat ik eraan kan doen.”

Supervoorbereiding
Aan het woord is Enrico Lacruz. De 27-jarige bokser uit Didam blikt terug op een bizarre periode, die begon in maart vorig jaar. Vanwege de coronapandemie waren al diverse sportwedstrijden van de internationale kalender geschrapt. Maar het olympisch kwalificatietoernooi voor de Europese boksers in Londen ging nog gewoon door.

TeamNL was met zes deelnemers afgereisd naar de Britse hoofdstad. De voorbereiding was helemaal volgens plan verlopen. “Alles was perfect”, vertelt Enrico. “We zijn een half jaar daarvoor zelfs nog naar Amerika geweest, naar Colorado Springs, om met de Amerikanen en een aantal andere landen te trainen. We hadden een supervoorbereiding.”

Eenmaal in Londen kwamen er al gauw verontrustende berichten vanuit Nederland. Enrico: “Familieleden vroegen bezorgd of het OKT nog wel doorging, omdat veel toernooien werden geschrapt. Wij kregen daar weinig van mee. Je bent op dat moment continu met jezelf bezig. Op social media zagen we wel dat mensen in Nederland toiletpapier aan het hamsteren waren en dat de winkels leeg waren. Dat vonden wij maar gek, want in Londen waren alle winkels nog gewoon open.”

Vol ongeloof
Chelsey Heijnen, Max van der Pas, Delano James en Artjom Kasparian verloren in de eerste ronde, waarmee voor hen het toernooi erop zat. Nouchka Fontijn was nog niet in actie gekomen en Enrico had zijn eerste partij overtuigend gewonnen van de Israëliër  Ahmad Shtiwi. Twee dagen later stond zijn volgende wedstrijd op het programma, tegen Rexhildo Zeneli uit Albanië. “Dat zou om het olympisch ticket gaan”, weet Enrico.

Maar zover kwam het niet. Tijdens de rustdag kwam bondscoach Hennie van Bemmel met het onheilsbericht terug van de technical meeting: het toernooi werd vanwege de corona-uitbraak afgebroken. “Ik reageerde eerst vol ongeloof”, vertelt Enrico. “Maar een dag later om 12:00 uur zat ik in het vliegtuig. Terwijl ik één wedstrijd weg was van het ticket. Dat was echt shit. Ik voelde me zo sterk. Ik dacht: we gaan het gewoon doen. Maar nu? We wisten ook niet hoe het verder ging.”

Kort daarop besloot het internationaal Olympisch Comité de Spelen in Tokio met een jaar uit te stellen. Enrico heeft begrip voor die beslissing. “Het was wel even schrikken, maar er was wel iets aan de hand in de wereld. Ik had het op dat moment wel verwacht.”

“Er was eerst zelfs sprake van dat het helemaal niet zou doorgaan. Voor een bokser zijn de Olympische Spelen gewoon het hoogste wat er is. Ik was ook op de Spelen in Rio. Daar haalde ik de achtste finales. Maar op de terugweg in het vliegtuig was het eerste wat ik dacht: ‘In Tokio ga ik het nog beter doen!’ Je zit daar met heel TeamNL bij elkaar. Dat is waar je het voor doet.”

Uit de race getrokken
Een lange periode van onzekerheid volgde. Onduidelijk was wanneer Enrico zijn allesbepalende wedstrijd zou moeten boksen. Eerst was er sprake van november, daarna zou het OKT afgelopen maart in Londen worden voortgezet en uiteindelijk werd het begin juni in Parijs. “Behalve Nouchka was de rest van het team al uitgeschakeld. Die beginnen met een schone lei. Maar ik stond al met één been op de Olympische Spelen en dan word je ineens uit de race getrokken,” kijkt Enrico terug.

“Ik hoop nooit meer zo’n jaar mee te maken. Ik heb periodes gehad dat dacht: ‘Ik heb me mentaal wel eens beter gevoeld’. Bijvoorbeeld begin dit jaar, toen het OKT weer werd uitgesteld. Dan vraag je je af hoeveel kansen je nog krijgt en of je je oude vorm nog terugkrijgt.”

Uiteindelijk moest Enrico vijftien maanden wachten op het beslissende gevecht. Een periode waarin er vanwege de pandemie maar weinig toernooien op de agenda stonden. Normaal bokst Enrico in een jaar zo’n 35 partijen. Nu waren dat er zes. “Dat is wel een verschil”, weet hij. “Mentaal en fysiek ben ik goed getraind. Maar een wedstrijdsituatie is altijd anders. Je hebt toch dat gevoel nodig, om te kunnen omgaan met de spanning en de druk. Natuurlijk geldt dat ook voor de anderen, maar als topsporter ga je toch uit van jezelf. Je kent jezelf het beste, je kent je vorm, je weet wat je kan en wil gewoon alles eruit halen.”

Enige mannelijke Nederlandse bokser
Enrico heeft wel het idee dat hij er nu weer goed voor staat. “Zeker”, benadrukt hij. “Toen er zo weinig toernooien waren, hebben we daar een plan omheen gemaakt om ons zo goed mogelijk voor te bereiden. We hebben goed nagedacht over wat de mogelijkheden waren en toen besloten: zo gaan we het doen.”

Het kwalificatietoernooi in Parijs stond aanvankelijk als mondiaal kwalificatietoernooi op de kalender. Dat komt nu te vervallen. Daarmee is ook de laatste kans voor Max van der Pas, Delano James en Artjom Kasparian op een olympisch ticket verkeken. Enrico: “Dat voel je als team. Je bent zo lang met elkaar bezig, je werkt met elkaar ergens aan en dan krijg je zoiets te horen."

"Je ziet hun emoties; dat het voor hun nu klaar is komt best wel hard aan. Ik ben als enige mannelijke Nederlandse bokser over. De enige taak die ik nu heb is om de olympische droom te vervullen. Natuurlijk doe ik dat voor mezelf, maar omdat het zo’n raar jaar is geweest, doe ik het ook voor die jongens.”