Max van der Pas: Tegenslagen hebben mij verder gebracht

Te vroeg gepiekt. Dat was de conclusie van bokser Max van der Pas na zijn mislukte Road to Rio. Richting Tokio pakt hij zijn voorbereiding anders aan. Ondertussen moest de Brabander ook een klap verwerken die hij buiten de ring kreeg.

Max, hoe komt het dat je richting Rio te vroeg in topvorm was? 
“In het jaar voor Rio won ik veel, maar bokste ik ook veel. Ik was fysiek in orde, maar vloog van wedstrijd naar wedstrijd. Achteraf was het te veel van het goede. Ik was supergretig, ook omdat het zo goed ging. Maar daardoor was ik een jaar later niet op m’n best. Omdat ik mij tijdens de eerste twee kwalificatietoernooien niet plaatste, kwam het op het derde en laatste toernooi aan. Daar kwam te veel druk om te staan.”

Hoe uitte zich dat? 
“Het gevoel van moeten. Ik ging al met een berg spanning het toernooi in. Het was vrij kort voor de Spelen en het was echt mijn aller-, allerlaatste kans. In de eerste ronde verloor ik op punten. Dat was het dan. Juist op het moment dat het moest, liep het net niet. Daar ben ik goed ziek van geweest.”

Heb je iets van Rio meekregen? 
“Ach, als je boos en teleurgesteld bent, dan zeg je natuurlijk dat je niet wilt kijken. Maar ik heb uiteindelijk alles gevolgd en had veel contact met de ploeg. Ik was hun supporter maar bleef ondertussen ook hun teamgenoot. In aanloop naar Rio ben ik ook bij de groep gebleven, als sparringpartner.”

Was dat niet moeilijk? 
“Ja en nee. Natuurlijk ben je ontevreden over je eigen resultaat. Maar je wilt ook het team helpen. Je hebt samen hard gewerkt om zover te komen. Dan kan en wil ik ze niet in de steek laten op het moment dat het bij mij tegenzit. Wij zijn een hechte ploeg, die inmiddels al zo’n vijf jaar samen is. Nu was ik degene die de anderen hielp. Toen Peter Müllenberg in 2017 buiten de ploeg viel voor het WK in Hamburg, deed hij hetzelfde.”

Bijzonder, als individuele sporters. 
“Wij vinden het normaal. We staan er inmiddels internationaal om bekend dat we een eenheid vormen. Als groep kan je elkaar steunen en op moeilijke momenten erdoorheen slepen. Dat merkte ik ook voor datzelfde WK. Toen had ik het privé heel zwaar en heeft het team mij opgevangen.”

Wat was er gebeurd? 
“Mijn beste vriend Bart overleed kort voor dat toernooi. Ik was al in Duitsland waar het WK zou beginnen, maar ben meteen naar Brabant gegaan. Een dag later waren we de uitvaart aan het regelen. Ik sliep die dagen amper, at slecht en raakte gewicht kwijt. Mijn leven stond compleet op z’n kop en ik dacht geen seconde meer aan het WK. Totdat tot mij doordrong hoe belangrijk Bart dit toernooi had gevonden. In overleg met alle betrokkenen hebben we daarna besloten dat ik toch terug zou gaan naar Duitsland. Dan doe ik het voor Bart, dacht ik.” 

En in Hamburg stond het team voor je klaar. 
“Niet alleen daar, maar ook in de dagen dat ik er niet was. Jongens als Roy Korving en Enrico Lacruz sprak ik iedere dag. Ik kon daar helemaal mezelf zijn. Ik had een grote foto bij me, waar ik met Bart op stond. Die zette ik op de kamer. Helaas kwam ik niet verder dan de tweede ronde, nadat ik op punten verloor van een jongen uit Azerbeidzjan. Man, wat deed die nederlaag pijn. Niet zo zeer omdat ik verloren had, maar vooral omdat ik het voor Bart wilde doen. Daar was ik echt kapot van.”

Hoe heeft deze ellende je veranderd? 
“Van nature ben ik al vrij nuchter. Maar hierdoor besefte ik nogmaals dat er meer is in het leven dan een bokswedstrijd. Ik maak me sindsdien minder druk om het moment. Meer dan ooit geniet ik van het proces. Hoe gaaf het is om te doen, wat ik doe. En ik probeer het als een motivatie te zien. Dat Bart trots op mij kan zijn, als hij van boven kan meekijken. Zou mooi zijn. Tegenslag in het leven is net als boksen. Loop je achteruit als je een klap krijgt? Of vecht je en sta je weer op? Die les probeer ik ook over te brengen aan anderen.”

Hoe doe je dat? 
“Sinds twee jaar geef ik boks-workshops aan groepen. Meestal vertel ik dan over mijn bizarre aanloop naar het WK. Hoe je uit geslagen positie kunt opstaan, door een doel te hebben. Laatst gaf ik deze training aan jongens van de schildersvakschool. Daar waren een aantal stuiterballen bij, jongens die duidelijk zoeken naar hun plek in de maatschappij. Na afloop kwam een van die gasten naar mij toe. De tranen stonden in zijn ogen. ‘Als de volgende keer in mijn leven iets tegenzit, zal ik aan jouw verhaal denken’, zei hij. Met zijn bezwete lijf gaf hij mij een knuffel. Heel bijzonder als je zo’n gastje zo kan raken en inspireren.”

Wil je hier na je bokscarrière ook mee verder? 
“Dat denk ik wel. Richting Tokio stop ik nu wat minder tijd in het bedrijf. Maar dat wordt na de Spelen anders. Ik wil dan het boksen gaan afbouwen. Niet meteen stoppen, maar meer de balans zoeken met mijn onderneming. Ik ben 26 en mijn lijf werkt nog prima mee, maar ik heb straks 220 wedstrijden gebokst. Daarin krijg je de nodige stoten tegen je bol. Ik wil ook een mooi leven hebben na mijn sport. Daarom wil ik niet tot mijn 35ste door.”

En als je Tokio niet haalt? 
“Dat is geen optie. Daar wil ik niet aan denken. Ik ga er vol voor en kan het halen. Ik weet nu dat ik mijn agenda niet te vol moet hebben in aanloop naar het piekmoment. Als het goed is, heb ik daardoor meer over op het moment dat het er echt om gaat. Fysiek maar vooral mentaal ben ik verder. De tegenslagen hebben mij uiteindelijk verder gebracht.”