Gradus Kraus zet het verhaal van zijn vader voort

Bokser Gradus Kraus hoopt in de voetsporen te treden van zijn vader. Albert Kraus was een zeer succesvol kickbokser en is nu de trainer en coach van zijn zoon.

Bekers, kampioensbelts, foto’s, krantenknipsels; in sportschool AK Sports in Oss ontkom je niet aan de succesvolle carrière van de eigenaar, oud-wereldkampioen kickboksen Albert Kraus. Maar ook de nieuwe lichting is prominent aanwezig. Gradus Kraus is op diverse posters te zien. De zoon van Albert wil het gaan maken als bokser. Op een muurschildering staan de twee generaties tegenover elkaar. ‘Het verhaal van een legende zet zich voort’ staat eronder.

Gradus vertelt zijn verhaal.

“Mijn vader heeft altijd gekickbokst. En we hebben ook een sportschool. Vanaf mijn geboorte ben ik daarmee opgegroeid. Toen mijn vader mijn leeftijd had, werd hij wereldkampioen bij de K1. Ik was toen nog geen jaar oud. Dat was in 2002. Ook al herinner ik me daar niks van, je wordt er wel mee opgevoed. Ik heb er later wel video’s van teruggezien en dan zie je wel hoe vet dat is.”

“Ik ben ook verscheidene keren mee geweest naar Japan en China. Mijn vader was het populairst in Japan. Daar leefde het kickboksen heel erg. Iedereen kent K1 daar. Van kleins af heb ik dat mee mogen maken.”

“Je ouders geven je al gauw handschoenen en zodra je gaat lopen leer je al een beetje slaan. Zodoende ben ik de sport ook zelf gaan doen. Dat begint met één keer in de week, dan ga je naar twee keer en uiteindelijk heeft het serieus uitgepakt. Tegenwoordig train ik zestien uur in de week.”

De beste worden
“Ik had mijn eerste kickbokswedstrijd toen ik acht jaar was. Ik moest tegen een jongen die veel zwaarder was, maar ik won wel.  Toen ik dertien was ben ik erbij gaan boksen. Ik dacht: lekker combineren en gewoon meters maken als je jong bent.”

“Op mijn zestiende ben ik me gaan focussen op het boksen. Ik zat al bij het Nederlands team en als je de beste in iets wilt worden, moet je je op één ding focussen. Dat heb ik gedaan.”

“Ik koos niet voor kickboksen omdat ik een mooiere toekomst zag in het boksen. Het is niet zo dat ik beter kon boksen. Ik kon het beide heel goed en vond het ook allebei heel leuk. Maar boksen is wereldwijd een grotere sport. En qua spelletje vind ik het boksen mooier om te zien. Het is veel technischer. Sommige kickboksers zijn van die echte rauwdouwers, die slaan alleen en denken er niet echt over na. Sommige hè, niet allemaal.”

Olympische Spelen
“Boksen is echt een spelletje. Zeker als je het goed doet: voetenwerk, je positie, denken. Met alleen slaan ga je geen partijen winnen. Het is gewoon schaken. Je moet proberen steeds een stapje verder te zijn dan je tegenstander. Er komt zoveel bij kijken. Dat maakt het een hele mooie sport.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Gradus kraus 👑👊🏼 (@graduskraus)

“Ik zit in de gewichtsklasse tot 80 kilo. Ik probeer altijd sneller te zijn dan iemand tot 71 en harder te slaan dan iemand in de klasse boven me. Ik heb ook een hele lange reach. Daar kan ik goed gebruik van maken. En het beweeglijke, je tegenstander laten missen. Ik ben in de ring een showmannetje en laat graag iemand mis slaan. Dat gebeurt eigenlijk altijd wel in een wedstrijd.”

“Volgend jaar hoop ik mee te doen aan de Olympische Spelen. Ik denk dat er niks mooier is als amateurbokser zijnde dat je kunt zeggen dat je aan de Olympische Spelen hebt meegedaan. En dan goud winnen natuurlijk. Dat is toch het hoogst haalbare als amateurbokser. Daarna wil ik prof worden en dan is wereldkampioen natuurlijk het mooiste. Dat is mijn einddoel: wereldkampioen bij de profs. Maar het liefst pak ik ze alle twee, haha. De enige Nederlander die goud heeft gewonnen op de Spelen was Bep van Klaveren in 1928, dus het wordt hoog tijd voor een nieuwe.”

Sparren met mijn vader
“Mijn vader is nu ook mijn trainer en coach. Dat is van kleins af aan zo geweest. Ik weet niet beter. Dat geeft je ook een vertrouwd gevoel. Al zou ik met mijn ogen dicht moeten boksen en hij zegt: ‘maak nu links-rechts’, dan maak ik links-rechts. Zo’n band bouw je samen op. We sparren regelmatig met elkaar. Dat is wel heftig hoor. De hardste sparring is met mijn vader.”

“Het is niet zo dat hij mij anders behandelt. Hij is niet strenger tegen mij dan tegen anderen. Ook niet toen ik jong was. Hij heeft mij nooit gepusht of zo. Ik wilde het altijd zelf. Ik denk dat dat heel belangrijk is. Als je door je ouders of je coach gepusht wordt, dan gaat dat uiteindelijk niet werken.”

“Je moet genieten van de sport en dat heb ik altijd gedaan. Ik zou ook nooit een training overslaan. Ik heb niemand nodig om me daarvoor te motiveren. Elke training probeer ik altijd mijn best te doen en ik probeer elke training steeds beter te worden.”

Zelfvertrouwen
“Of het verwachtingen schept, dat mijn vader een succesvolle carrière heeft gehad? Bij de mensen misschien wel. Maar dat was vroeger in mijn jeugd misschien meer, met kickboksen. Maar gelukkig kon ik het ook wel altijd bewijzen.”

“Ik heb veertig wedstrijdjes gekickbokst en daarvan eentje verloren. Dus ik heb het niet zo heel slecht gedaan. Maar zo zie ik het niet hoor. Iedereen is anders. Ik doe aan boksen en mijn vader was een kickbokser. Of ze iets van me moeten verwachten, dat weet ik niet. Maar zelf doe ik dat wel, haha.”

“Ik wil me altijd bewijzen. Waar dat vandaan komt? Misschien dat ik me voor mijn vader wil bewijzen. Maar zeker voor me eigen. Als je denkt dat je de beste bent, dan moet je dat ook laten zien. En dat doe ik ook graag.”

“Aan zelfvertrouwen ontbreekt het me niet. Dat heb ik met alles. Ga ik met iemand een potje tennissen, dan zou ik nog mijn best doen om de beste van de wereld te verslaan. Nou zal dat toevallig net niet gaan, maar een punt maken zal ik zeker doen! Dat willen winnen zit er echt in. Ik kan overal een wedstrijd van maken. Zelfs met eten: wie het eerste zijn bord op heeft.”

Tatoeages
”In mijn nek heb ik tatoeages van ons Papa en Mama en op mijn armen mijn vrouw en dochter. De personen die dicht bij mij in de buurt staan heb ik op mijn lichaam getatoeëerd. En mijn zusje niet te vergeten: hier op mijn buik staat ‘First of two’ en zij heeft ‘Second of two’. En voor het boksen heb ik mijn eigen handen en mijn eigen rozenkrans, ook op mijn buik laten zetten. Ik heb alles met een reden. En op mijn rug staat KRAUS, want daar zijn we trots op, op onze naam.”

“Mijn dochter is nu bijna twee. Ik zou het leuk vinden als zij later ook aan een vechtsport gaat doen. En ook heel belangrijk. Zodat ze voor zichzelf kan opkomen. Ze hoeft geen wedstrijden te doen of zo, maar voor haar zelfvertrouwen. Dat vind ik belangrijk voor een kind.”

“Ze is iedere dag op de sportschool en ze vindt het ook leuk. Af en toe trek ik haar een paar handschoenen aan en dan gaat ze meteen op een zak slaan. Ja, net als ik vroeger. Dat zegt niet dat ze later een goede kickbokser gaat worden of dat ze het leuk gaat vinden, maar het zit er toch wel een beetje in.”

“Ze mag dadelijk elke sport gaan doen die ze wil. Ik zou het dan wel fijn vinden als ze één keer in de week een vechtsporttraining erbij zou doen. Uiteindelijk moet ze doen wat ze zelf leuk vindt. Maar dan hoop ik wel dat ze net als haar vader probeert om daar de beste in te worden.”