We gaan met Lois terug naar Rostov, in het zuiden van Rusland. De stad waar zij twee jaar woonde en handbalde. Rostov-Don Handball Club hoort bij de top van Europa. Een club waar Lois, in haar eerste seizoen goed haar weg vond.  

Maar daarna liep het anders. Lois kwam op de bank terecht.

Dat was een beslissing van haar coach Ambros Martin, die kort daarvoor een dubbelrol had gekregen. Hij was bondscoach geworden van Rusland. Lois worstelde met haar reserverol. Kreeg last van en oude knieblessure. Was daardoor niet fit.

Ineens stond haar droomdoel, het WK in Japan, op de tocht.

Serieuze twijfels over het WK 
“Mijn twijfels waren serieus”, geeft Lois toe. “Ook omdat ik weinig tijd had. Ik ben nog meer gaan trainen, voor mezelf. Heb een abonnement genomen op de fitnessschool naast mijn huis. Gebruikte alle tijd die ik had om fit te worden.”

“Terwijl ik daar ik m’n eentje trainde, dacht ik veel over alles na. Dat we op het WK Rusland in de halve finale of finale konden tegenkomen. Daar wilde ik laten zien dat mijn trainer ongelijk had. Dat was niets persoonlijks. Het ging om mijn sportieve revanche.”

Lois won de race tegen de klok. Ze ging met Oranje naar het WK in Japan. Het werd een toernooi met ups en downs, waarin de handbalsters op het nippertje de halve finale haalden. 

Daarin gebeurde waar Lois thuis op de bank met haar vriend Joost al zo vaak over gedagdroomd had: Nederland speelde tegen Rusland. Rusland, met liefst acht speelsters van Rostov. Waar haar clubcoach aan het roer stond. Een ploeg die zij van haver tot gort kende. 

“Manu (bondscoach Emmanuel Mayonnade, red.) vroeg mij of ik hem wilde helpen richting die wedstrijd, omdat ik alles over Rusland wist”, vertelt Lois. “Ik wist hoe ze speelden en kende de speelsters goed.” 

“Ik herinner mij nog een situatie in de slotfase, waarin een Russische speelster precies deed wat ik vooraf verteld had. Ik zag in de ogen van de Russische speelsters dat ze zenuwachtig waren. Wij hadden dat totaal niet en speelden vol zelfvertrouwen.” 

Overwinningsknuffel van de Russische bondscoach 
Nederland won en haalde de finale tegen Spanje. Daarin was dus een glansrol voor Lois weggelegd.  

In de dying seconds besliste ze de finale met haar strafworp. Daarna kreeg ze alle eer die haar toekwam. Haar revanche was zoeter dan zoet. “Mij krijgen ze niet klein”, lacht Lois.  

“Ik weet wat ik kan en vertrouw op mijzelf. Er kwam na afloop zoveel op mij af…interviews, een telefoontje van de minister-president. Bij de medailleceremonie kwam ook het Russische team ons feliciteren. Ze waren zelf ook blij met brons. Iedereen gaf een high five.” 

“Ook Ambros, mijn coach bij Rostov, kwam voorbij. Ik trok ‘m naar me toe en gaf hem een knuffel. Ik vond dat ik die overwinningsknuffel wel verdiend had.” 

Inmiddels speelt Lois in Denemarken, bij Odense. Dichterbij haar familie en met meer Nederlandse teamgenoten om zich heen. Ze is iets meer mens geworden.  

Spijt heeft ze niet over haar tijd in Rostov. “Ik ben een stuk wijzer geworden. Weet wat ik graag wel en niet wil.” 

“Ik denk dat ik zo nog een keer zou doen, ondanks dat bepaalde dingen niet leuk waren. Als sporter ga ik toch altijd voor het hoogst haalbare. Doet alles om dat doel te bereiken. Die periode heeft sportief gezien het beste in mij naar boven gebracht.”