Danick Snelder neemt revanche op zichzelf: “Mijn lichaam liet mij in de steek”

Danick Snelder vreesde vorig jaar voor het einde van haar loopbaan. Een hernia zorgde ervoor dat de aanvoerder van de handbalsters een pittige operatie moest ondergaan. Maar Danick vocht zich terug. De beloning? Een plek in de selectie voor het WK, dat zaterdag begint.

11 december 2018. In de tweede ronde van het EK staan de handbalsters tegenover titelhouder Noorwegen. Een belangrijke dag dus, voor TeamNL. Aanvoerder Danick Snelder heeft echter iets compleet anders aan haar hoofd. Zij is niet op het EK, maar ligt in het ziekenhuis. Danick wordt op die dag geopereerd aan een hernia. Van de wedstrijd krijgt ze amper iets mee.

“Een hele vreemde dag”, blikt Danick terug. “Natuurlijk wist ik dat we die dag tegen Noorwegen moesten. Maar ik heb geen contact gezocht met de groep. Ik wilde niet dat ze te veel met mij bezig waren. Van een aantal meiden heb ik wel berichtjes gekregen. Ik mocht meteen aan het begin van de dag onder het mes. Binnen een kwartier waren ze klaar. Open maken, hernia eruit snijden, dicht maken en weer door. Bizar kort, als je beseft hoe lang de revalidatie is.”

Naweeën van de narcose
Direct na de ingreep voelde Danick zich als herboren. “De operatie was geslaagd. Ik kon weer zo goed als normaal lopen. Dat was lang geleden. Wat was ik blij. Dat wordt volgende week weer rennen, dacht ik toen. Vanuit mijn ziekenhuisbed probeerde ik de wedstrijd tegen de Noren te kijken. Ik heb het vijf minuten volgehouden. Toen begonnen de naweeën van de narcose. Ik werd zo beroerd dat ik de tv heb uitgezet. De uitslag heb ik pas de volgende dag meegekregen.”

Door de operatie kwam er een einde aan een onzekere tijd. Een periode van hoop en vrees. Van weinig voorspoed en veel tegenslag. “Ik hoopte eerst nog dat de hernia zonder operatie over zou gaan. Ik probeerde – met medicatie tegen de pijn – zelfs het EK nog te halen. Achteraf gezien was ik veel te optimistisch. Na twee, drie dagen in Nederland, voorafgaand op onze de trip naar Frankrijk, bleek dat het echt niet ging. Het was gekkenwerk. Het EK kon ik vergeten. En die operatie moest er dus wel komen. Mijn lichaam is normaal gesproken mijn kracht. Ik ben ervan afhankelijk. Nu liet mijn lichaam mij in de steek.”

De hernia was inmiddels uitgestraald naar haar linkerbeen. “Op een gegeven moment sleepte ik met mijn been. Ik strompelde, had een doof en gespannen gevoel in mijn been. Hierdoor kon ik mijn been niet goed strekken en mijn enkel niet goed afrollen. Ik wist dat die operatie een noodzaak was en had alle vertrouwen in de arts."

"Pas op de ochtend van de ingreep kwamen de vragen, want de operatie was niet zonder risico’s. Ik was bang dat het mis zou gaan. Dat ik nooit meer zou kunnen handballen. Dat ik geen gevoel meer in mijn benen zou hebben. Terwijl ik nog vol in mijn handbaanloopbaan zat, moest ik nadenken over mijn toekomst. Wat doe ik als het misgaat? Welke invloed heeft dat op mijn privéleven? Hoe ziet mijn leven er na de operatie uit? Die vragen kwamen opeens heel dichtbij.”

Vertrouwen
Terwijl Danick herstelde van die korte, hevige operatie, kregen de handbalsters een andere bondscoach. Helle Thomsen vertrok en werd opgevolgd door Emmanuel Mayonnade. De Fransman betrok de revaliderende Danick direct bij het team. “Hij zocht contact met mij terwijl ik nog niets kon. Dat deed mij goed, het gaf vertrouwen. Manu wilde mij als aanvoerder weer deel laten uitmaken van de groep, zodat ik niets van het teamproces zou missen. Ik kon bij Oranje – en bij mijn club Ferencváros – op mijn eigen tempo herstellen. Kreeg alle ruimte en tijd. Dat was heel fijn.”

In mei, na dik zeven maanden afwezigheid, stond Danick weer voor het eerst op het veld bij haar Hongaarse werkgever. Met highfives en knuffels werd ze weer verwelkomd, zo liet ze zien op Instagram. Amper drie weken later was ze alweer terug bij de Nederlandse ploeg. “Ik was echt nog niet op m’n best. Maar het was natuurlijk heel fijn om terug te zijn. Vooral hoe dat gewaardeerd werd door de ploeg. Het was ook prettig om te merken dat mijn rol niet was veranderd. Ik was meteen weer aan het organiseren. Aansturen. Dat voelde gelijk goed. Zowel voor mij als de groep.”

Toch is Danick nog niet helemaal waar ze wil zijn. “Voor een buitenstaander ziet het er waarschijnlijk goed uit. Het herstel gaat ook sneller dan de artsen verwachten. Maar ik voel zelf het verschil nog. Het verschil met de Danick van voor de operatie. Op sommige plekjes heb ik nog geen gevoel in mijn voet. Daarnaast gaat de aansturing vanuit mijn hersenen naar mijn voet minder snel. Als ik afzet, komt mijn hiel op de grond. Dat had ik eerst niet. Daardoor ben ik minder explosief. Langzamer.”

Aan de andere kant kent de captain zichzelf. “Ik vind dat het nooit snel genoeg gaat. Ik wil altijd meer, ben nooit tevreden. Ik zou het liefste meer trainen als dat zou helpen. Dat is wat ik gewend ben; beter worden door hard te werken. Maar nu moet ik vooral geduld hebben. En eigenlijk heb ik dat niet. Toch ben ik blij met het niveau dat ik nu weer heb bereikt. Dat ik mijn team weer kan helpen. Een meerwaarde kan zijn.”

Teamgevoel
Natuurlijk zat ze zich te verbijten tijdens het EK. Wilde ze niets liever dan haar team op het veld helpen. “Maar dat is niet wat ik het meest heb gemist. Dat is het teamgevoel. Dat gaat veel verder dan een wedstrijd. In de kleedkamer, de bus, alles eromheen. Kletsen, grapjes maken, plezier hebben. Ik word er weer zó blij om er met elkaar voor te gaan. Dat iedereen het belangrijk vindt om zijn eigen tijd erin te steken en de aanslagen op het lichaam voor lief neemt. De opofferingen die iedereen ervoor doet. De leergierigheid bij jonge meiden die beter willen worden. Dat is geweldig. Dat motiveert mij enorm.”

En ja. Ze is veranderd in het laatste jaar. “Ik relativeer nu veel meer dan voor de operatie. Denk meer na over later. Ik wil na mijn topsportcarrière ook nog gewoon een potje kunnen tennissen. Of zonder problemen vijf uur op een dag in de auto kunnen zitten. Handbal is geweldig, maar het mag niet ten koste van alles gaan. Er is ook een leven hierna. Dat ben ik het laatste jaar veel meer gaan beseffen.”