“Weet je wat ik altijd dacht?”, zegt Glenn aan het eind van het gesprek. “Er zijn weet-ik-niet-hoeveel mensen op aarde. Daarvan zijn er best veel die sporten. Als je heel goed bent in één van die sporten, dan mag je naar de Olympische Spelen. In mijn sport zijn dat er maar 32. Twee-en-dertig! Dan is het logisch dat de weg daar naartoe lastig is. Om bij die groep te horen, moet je dus heel veel dingen anders doen dan de rest van de wereld. Anders zou het ook niet bijzonder zijn. Snap je?”

De wereld van Glenn
Welkom in de wereld van Glenn. Een makkelijke prater uit het Westland, die vanaf zijn zeventiende alles in het teken heeft staan van topsport. Op die leeftijd had hij door dat hij bovengemiddeld talentvol was in de snowboardcross. En hij wist ook dat hij in Nederland niet veel beter zou worden. Dus deed Glenn wat maar weinig leeftijdsgenoten zouden durven. Hij besloot om de helft van het jaar in Oostenrijk te gaan wonen.

“Ik wist dat wanneer ik echt goed wilde worden, ik elke dag moest trainen. In de sneeuw. Anders zou ik te veel achterstand oplopen op mijn concurrenten en het uiteindelijk niet redden tot de top. Dus deed ik het op mijn manier. In het eerste jaar zat ik nog op de middelbare school en ging ik nog om de paar weken op-en-neer. Daarna bleef ik in de winter in Oostenrijk en kwam rond april terug naar Nederland om alles in te halen en te werken, om de sport te kunnen betalen.”

Iedereen is elkaars vriend
In Oostenrijk woonde en trainde Glenn eerst mee met het Engelse nationale team, waar ook zijn Nederlandse trainer actief was. “In mijn sport gebeurt dat wel vaker, dat je als ‘klein land’ meetraint met een ander team. De boarder uit Andorra traint ook met Frankrijk mee, bijvoorbeeld.”

“Het past wel in het wereldje. Ze zien mij ook niet als Glenn de Nederlander. Maar gewoon als Glenn, die gast die ook meedoet. Ik denk ook dat onze cultuur heel anders is dan in andere sporten. Iedereen is elkaars vriend, ook in de top. We hebben allemaal respect voor elkaar. Kijk, bij ons is het zo: als iemand een gave trick doet, die iemand anders niet kan, dan worden we niet jaloers op elkaar. Dan vinden we het juist tof dat het voor diegene is gelukt.”

Pure passie
Glenn zoekt naar een reden om te verklaren waarom dit zo is. “Ik denk…omdat we allemaal dezelfde passie hebben. Laten we eerlijk zijn: ik zal nooit rijk worden van mijn sport. Het kost nog steeds meer dan het opbrengt. En voor die andere gasten geldt dat ook. Het is puur. Gewoon omdat we het leuk vinden. Daarom zijn we hiermee begonnen en daarom doen we dit nog steeds.”

Wat maakt zijn sport dan zo mooi en alle opofferingen waard? “Nou, ten eerste is boardcrossen een mix van veel snowboard-disciplines. Je moet veel verschillende onderdelen beheersen, dat maakt het uitdagend.” 

 “Wat ik ook fijn vind, is dat het geen jurysport is. Je strijdt tegelijk met elkaar en tegen elkaar. Wie het eerst beneden is, die wint. Heel simpel dus. En verder nog een heleboel andere dingen: het sporten in de bergen, de kracht, de snelheid, de vrijheid, het grenzeloze. En dat je het samen met je vrienden doet en plezier maakt. Ik ben echt nog geen dag met tegenzin die berg opgegaan. Dit is toch het mooiste wat er is? Daarom wil ik dit ook elke dag doen.”

Meetrainen met de Zwitsers
Glenn staat allang niet meer elke dag in de sneeuw met de Britten. Dat bood hem al vrij snel weinig uitdaging meer. Nadat hij een paar jaar met het Duitse team meetrainde, belandde hij anderhalf jaar geleden bij de Zwitserse nationale ploeg.

“Ik heb teamgenoten nodig om beter te worden. Maar het team van het andere land moet ook echt achter mij staan. De Zwitserse trainer moet mij ook steunen om de Spelen te halen. Terwijl ik ook een concurrent – en daarmee ook sparringpartner – voor ze ben. Dus dat is weleens lastig. Met de Zwitsers hebben we daar goede afspraken over gemaakt. Ik heb dus geen aparte rol daar, ik draai gewoon mee. Dus ja, een Nederlander die in Oostenrijk woont en vaak in Zwitserland traint. Het klinkt misschien apart voor een buitenstaander. Maar voor mij is het inmiddels normaal.”

Doordat Glenn twee weken geleden de wereldbekerwedstrijd in Chiesa in Valmalenco won, voldeed hij aan de nationale eis voor de Olympische Spelen in Beijing. Daarmee vervaagt zijn litteken over het mislopen van de Spelen in 2018.

“Man, daar was ik echt kapot van. Ik had daar heel graag ervaring opgedaan om straks in Beijing er nog sterker te kunnen staan. Als ik het me goed herinner, moest ik twee keer top-acht rijden bij wereldbekers. Ik werd één keer elfde, dat was mijn beste prestatie. Dus ja, ik kwam tekort. Maar ik wist ook dat ik er bijna was. Dat ik op het goede spoor zat. Ik baalde onwijs, maar uiteindelijk motiveerde het vooral om door te gaan. Daar heb ik geen moment aan getwijfeld.”

Familie en vrienden
Dus zette Glenn zijn leven in de Alpen voort. Tussen de bergen. Met zijn sport. Maar zonder zijn vrienden en familie uit Nederland. “Ik bedoel het niet onaardig, maar daar dacht ik geen seconde over na toen ik besloot hier te gaan wonen. Zo’n beslissing hoort erbij als je hiervoor wil gaan. Dan ga ik toch een keer stappen als ik terug ben? Mijn vrienden komen meestal met kerst hierheen. Dat is een soort van traditie geworden. Mijn moeder is ook een paar keer langs geweest. Ze zouden ook gek zijn als ze het niet zouden doen. Het is prachtig hier. Ik red me hier wel.”

Kortom, Glenn leeft zijn droom. Door zijn eigen keuzes en doorzettingsvermogen. Door zijn eigen route te nemen naar de top. “Mooi dat het me op deze manier gelukt is. Toch?”