Adriana Jelinkova zet haar twijfels aan de kant: “Ik heb vaak gedacht om ermee te stoppen”

Skiester Adriana Jelinkova wist dat ze talent had, alleen bleven klinkende resultaten steeds uit. En als ze dan naar haar moeder keek, die tegelijk haar manager en grootste sponsor is, dan twijfelde ze of ze wel met haar sport moest doorgaan. Dit seizoen brak ze eindelijk door: ze voldeed aan de eis om te worden voorgedragen voor uitzending naar de Olympische Spelen in Beijing. Maar een dag later raakte ze zwaar geblesseerd.

Geluk en verdriet liggen in de sport dicht bij elkaar. Voor Adriana Jelinkova werd dit vorige maand op een pijnlijke manier duidelijk. De 25-jarige skiester eindigde bij de wereldbeker in het Sloveense Kranjska Gora als elfde op de reuzenslalom. 

Omdat ze in november al eens tiende was geworden, voldeed ze met haar tweede topzestienplaats aan de eis om te worden voorgedragen voor uitzending naar de Olympische Winterspelen in Beijing. Als de voordracht wordt goedgekeurd, is ze de eerste Nederlandse skiester op de Olympische Spelen sinds Margriet Prajoux-Bouma in 1952. 
 
Maar nog geen dag na haar topprestatie kwam Adriana op dezelfde piste hard ten val. Per brancard werd ze afgevoerd. In het ziekenhuis werd een gescheurde kruisband geconstateerd. Het herstel duurt zo'n zes tot negen maanden. 

Adriana richt zich nu op volgend seizoen. “Ik vond het eerst wel heel moeilijk om te realiseren dat het was gebeurd”, blikt ze terug. “Het was gewoon pech, stom gevallen. Dat kan gebeuren, vooral in het skiën.” 

Tennis of skiën

De blessure kwam net op een moment dat Adriana de vruchten leek te plukken van jarenlang investeren, zowel fysiek als mentaal. Voor haar sport verhuisde ze op haar elfde zelfs naar Oostenrijk.

“Ik deed eerst aan tennis en skiën. Maar op mijn tiende moest ik kiezen, omdat het te veel werd. Toen besloot ik te gaan voor het skiën. Ik wilde daarin de top halen. Ik vond wedstrijden skiën leuker dan competitie tennissen. Vooral omdat ik heel erg van de bergen en sneeuw hou. En ik won ook heel veel met skiën. Dat maakt het ook leuker, haha.” 

Sindsdien staat het leven van Adriana in het teken van de sport. “Ik volg ook een studie Pedagogie aan de Universiteit van innsbruck, maar verder is het conditietraining, skiën en veel reizen. In de zomer ook veel naar Zwitserland, Frankrijk of Italië, afhankelijk van waar er sneeuw ligt.”

Dat klinkt heel leuk, maar het is soms ook wel eenzaam, vertelt ze. 

“Op dit moment komt dat vooral door corona. Je ziet constant dezelfde mensen en niet echt veel vrienden. Dus dat is best wel lastig, maar ik denk dat veel sporters dat meemaken. Ik ken het ook niet anders: mijn leven heeft altijd om het skiën gedraaid. Dat is nu ik geblesseerd ben ook wel zo, alleen was ik er nog nooit zo lang uit. Dus dat is voor mij wel een nieuwe uitdaging. Maar misschien is het ook wel goed: kan ik hierdoor nog sterker worden, fysiek en mentaal.” 

“Het is best wel moeilijk hoor. Vooral als het hier sneeuwt. Mijn leven is normaal gesproken best hectisch en nu zit ik thuis of bij de fysio. Dat is soms wel saai, want ik ben het absoluut niet gewend."

"Ik ben echt iemand die constant actief bezig is en niet stil op haar reet kan blijven zitten, om het zo maar eens te zeggen. Dus het is voor mij echt uitdagend. Vooral mentaal: ik moet geduld hebben. Ik ben ook telkens mega-blij als ik een nieuwe oefening krijg. Maar het gaat wel beter.” 
 
Twijfels 
 
Als Nederlandse kan Adriana niet gebruikmaken van een team van begeleiders om haar heen, zoals in de grote wintersportlanden gebruikelijk is. Adriana heeft alleen haar moeder en haar coach.

“Mijn moeder werkt fulltime. Maar daarnaast is ze een soort van manager voor mij. En bij het financiële gedeelte helpt ze me ook. We doen het eigenlijk samen, en met de trainer natuurlijk.”  
 
“Ik zou best wel een manager willen hebben, om bijvoorbeeld meer op social media te doen en dat soort dingen. Mijn moeder en mijn trainer doen heel veel. Wat meer mensen in mijn team zou goed zijn, zodat mijn trainer zich meer kan focussen om alleen mijn trainer te zijn en niet ook nog serviceman te moeten spelen. En dat mijn moeder ook vaker gewoon mijn moeder kan zijn. Dat is wel wat het vaak moeilijk maakt.” 

Vanwege haar beperkte mogelijkheden en de hoge kosten van de sport twijfelde Adriana regelmatig of ze haar skistokken er niet bij neer zou gooien. 

“Ik heb vaak gedacht om ermee te stoppen, omdat het ook mentaal zwaar is. Zeker als het soms wat minder goed gaat. Je weet wat anderen voor je doen en hoeveel het allemaal kost. Maar ik wilde niet later het idee hebben van: ‘Was ik toch maar doorgegaan…’"

"Ik zit nu in mijn beste jaren. En ik weet hoeveel er nog in me zit. Ik wil mezelf gewoon een kans geven. Andere dingen kan ik later nog doen.” 
 
Nieuwe coach 
 
Sinds afgelopen zomer heeft Adriana een nieuwe trainer. De Sloveen Pavel Chebulj is een gevestigde naam in het circuit, die een schat aan ervaring met zich meebrengt. “Dus hij weet wat hij doet”, zegt Adriana. “Hij heeft het Zweedse World Cup-team getraind en een aantal Noorse toppers, zoals Svindal, Jansrud, Kristoffersen. Hij maakt een goede planning, met duidelijke doelstellingen en ook hoe hij daar naartoe wil werken. Dat helpt mij ook.” 
 
De nieuwe samenwerking bevalt goed, maar is soms ook wel weer wennen. 

“Omdat we een heel klein team hebben, is alles heel persoonlijk en zit je altijd aan elkaar ‘geplakt’”, zegt Adriana. “Dat is af en toe wel lastig, maar dat zou ook voor iedere andere trainer gelden. Het werkt in ieder geval."

"Als je in een groot systeem zit bij een vereniging, dan is het niet zo persoonlijk: dan heb je een chef-trainer, een co-trainer, een serviceman, een fysio enzovoort. Omdat wij maar een klein team hebben doet iedereen van alles. Er is meer werk voor iedereen."

"Mijn trainer moet oppassen dat hij niet een burnout krijgt, want wat hij doet is eigenlijk veel te veel voor één man. Hij is dat ook niet gewend. Maar hij wilde graag met mij samenwerken, omdat hij heel veel in mij ziet.” 
 
Verlossing 
 
Skiën is een complexe sport. De weersomstandigheden moeten meezitten, het materiaal moet kloppen, bij de sporter moet het fysiek en mentaal goed zitten. Dit seizoen vielen alle puzzelstukjes bij Adriana in elkaar. Ze zag het als een verlossing. 

“Ik dacht: ‘Hè hè, eindelijk!’ Ik had dit echt wel nodig. Ik doe het natuurlijk voor mezelf, maar hoe beter mijn resultaten zijn, hoe makkelijker het misschien wordt om financiële ondersteuning te krijgen. Want daar zit ik soms best wel mee, omdat nu mijn moeder mijn grootste sponsor is en ik weet hoeveel alles kost.” 
 
Op de vraag of haar goede resultaten haar hebben verbaasd, antwoordt Adriana resoluut: “Nee. Ik vind het gewoon fijn dat het er eindelijk uit is gekomen. Ik weet al best wel lang dat ik dit kan doen, omdat ik ook in trainingen al vaak snel ben geweest. Maar ik sta wel met beide benen op de grond: ik ben nog niet klaar. Ik weet gewoon dat er nog veel meer in zit.”