Van Altenberg tot Altenberg: een wereld van verschil voor Kimberley Bos

Je postte laatst een foto, waarop je in een winters landschap in het water stond. Wat was je aan het doen?
“Dat was in Königssee. Onderaan de baan ligt dat meer, de Köningssee dus. Als je daar als laatste finisht moet je het meer in. Dat is een beetje de traditie. Nu was ik niet laatste, maar ik vind het wel lekker om na de wedstrijd een ijsbad te nemen om te herstellen. Het is goed voor de doorbloeding in je benen. Er ligt geen ijs op het water omdat het stroomt, maar het vroor wel. Dus het was vrij koud.”

Je doet het opmerkelijk goed dit seizoen. Waar komt jouw progressie vandaan?
“Skeleton is een ervaringssport. Je moet veel sleeën en als je het goed doet dan word je beter. Ik heb de afgelopen twee jaar heel veel stappen gemaakt, alleen zag de buitenwereld dat niet omdat ik geblesseerd was. Nu, omdat ik weer voluit kan starten, kan ik weer de aansluiting vinden met de echte toppers. En dan valt dat ineens heel erg op.”

Wat had je precies?
“Ik had een scheur in mijn quadriceps, dat is een spier aan de voorkant van je bovenbeen. Ik kon daardoor niet sprinten. Ik heb die blessure opgelopen net na de eerste wereldbekerwedstrijd in december, in Lake Placid. Ik had de rest van het seizoen nodig om te herstellen. Maar daar had ik niet echt de tijd voor, want ik moest ook punten halen, anders mocht ik dit seizoen niet starten in de wereldbeker. Dus ik heb zo goed en zo kwaad als het kan doorgesleed, met niet de beste resultaten.”

Dan is het nog knap
“Ja, je moet wat. Anders had ik dit jaar niet in de wereldbeker gezeten. En daardoor had ik volgend jaar ook geen wereldbekerplek gehad. Vanwege corona is er geen ranglijst dit jaar en kan je geen wereldbekerplek halen.”

Maar dat had je dus al de Spelen kunnen kosten…
“Ja. Maar gelukkig is dat niet gebeurd.”

Uiteindelijk ben je in de zomer helemaal van je blessure genezen?
“Het seizoen is wat eerder geëindigd door corona. Daardoor kon ik mooi rustig herstellen.”

Hoe komt een skeletonster de zomer door?
“Heel hard trainen. Er is geen ijs, we hebben ook niet iets als een zomerbaan. Van oktober tot april kan je sleeën, maar daarbuiten moet je op het droge trainen: veel krachttraining, sprinttraining. Ik heb een slee op wieltjes gemaakt waarmee ik kan oefenen in de zomer. En verder zorgen dat je fysiek sterker wordt.”

Maakte de coronapandemie nog een verschil?
“Het was anders dan anders. Normaal ben ik elke dag op Papendal. Maar nu zaten alle trainingsfaciliteiten dicht. En toen het weer open ging was ik er ook maar twee keer in de week. En heel veel alleen. Ik ben de enige skeletonster, maar ik train normaal gesproken mee met de skiërs en de snowboarders op Papendal. Maar dat kon nu niet vanwege alle coronamaatregelen. We hebben alternatieve krachttraining gedaan: mijn auto door de straat geduwd en dat soort ongein. En verder veel in het bos gelopen. Tegen het eind van de zomer was het programma weer redelijk normaal en kon ik weer op Papendal terecht.”

Je had ook nog plannen om een eigen startbaan te bouwen, bij atletiekvereniging Climax in Ede..
“Ik probeerde een trainingsfaciliteit voor mezelf neer te zetten, zodat ik ook de berg af kon rennen met mijn slee op wieltjes. In het voorjaar zijn we daarmee bezig geweest, omdat we niet naar het buitenland konden. Maar het is niet gelukt helaas. De gemeente en de bond wilden wel meewerken, maar door de corona was het niet meer verantwoord om hiervoor financiële risico’s te nemen.”

“Dan kom je op het punt dat je het moet laten gaan. Maar het was wel een leuk project om te doen en heel leerzaam. Ik ben een sporter en geen ondernemer of een bouwkundige, maar nu werd ik een soort projectleider. Dan leer je dingen die je anders nooit had geleerd. Zeker in de eerste periode van de corona konden we niet zoveel en kon ik mooi hiermee aan de slag.”

En jullie hebben ook nog een tijdje in Letland gezeten…
“Dat was niet het originele plan. We zouden er twee weken naartoe gaan om te trainen en daarna naar Altenberg om te trainen voor het WK. Maar dat laatste was door alle maatregelen niet haalbaar. Helemaal terugrijden naar Nederland was ook geen optie, want het is twee dagen rijden. De eerste twee wereldbekerwedstrijden waren in Letland, in Segulda. Dus besloten we daar te blijven. Uiteindelijk hebben we er zes weken gezeten. Ik heb veel op die baan kunnen trainen en goed het materiaal kunnen testen. Het is wel een heel leervolle periode geweest.”

Je stond dit seizoen vijf van de zeven wereldbekers waar je aan meedeed op het podium. Heeft dat je verbaasd?
“De eerste wedstrijd in Segulda was ik verbaasd. Ik had na de eerste run niet door dat ik tweede stond. Ik was al blij dat ik een pr had, tot iemand tegen me zei dat ik tweede stond. Dat was een beetje een verrassing. Maar als je één wedstrijd kan meedoen met de wereldtop, dan weet je dat het op sommige andere banen misschien ook kan lukken. En op andere banen weet je dat het lastig kan zijn.”

Waar zit dat verschil dan in?
“Met schaatsen zijn alle vierhondermeterbanen hetzelfde. Alleen verschillen ze omdat sommige op hoogte liggen en de luchtdruk anders is of de temperatuur. Maar dat is hetzelfde voor alle concurrenten. Bij het skeleton is iedere baan anders. Ervaring op zo’n baan is dan heel belangrijk. Dus op Duitse banen hebben de Duitsers veel voordeel. Ik ben er misschien honderd keer af geweest, maar zij wel tien keer zo vaak.”

“Daarom ben ik denk ik het meest trots op de wedstrijd in Königssee. Ik vind die baan heel moeilijk en nu had ik de tweede run de vierde tijd van de heat. Ik had daar geen medaille, maar voor sporters zijn dat ook hele mooie overwinningen.”