Kim Polling: “Eindelijk weer macht en controle”

Kim Polling zocht na een lange herniablessure weer naar haar oude vorm. Die lijkt de judoka (-70 kg) vlak voor het WK, dat vanaf 25 augustus in Tokio wordt gehouden, weer te pakken te hebben. Kim kan daardoor weer genieten van haar sport. Een monoloog van een pure liefhebber.

Constant afwachten
“Het gevoel van iemand op haar rug gooien. Door de lucht tillen. Dat iemand niet valt omdat ze struikelt, maar omdat ik daarvoor zorg. Dat vind ik echt geweldig. De macht, de controle die je dan over iemand hebt. Dat maakt het zo mooi. Man, wat heb ik dat gevoel gemist toen ik geblesseerd was. Het vorige WK miste ik door mijn hernia, waardoor ik meer dan een half jaar niet kon judoën. Ik vond het echt een vreselijke blessure. Die hernia was er ineens. Helaas anders dan een blessure die komt door een beweging tijdens het judo. Dan weet je de oorzaak."

"Het klinkt misschien gek, maar ik had veel liever een zware knieblessure gehad. Dat is natuurlijk ook heftig, maar dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Dan is er duidelijk een herstelplan, een verwachting wanneer je terug kunt zijn. Nu wist je eigenlijk niets en kan je ook niets zien. In de eerste week was het elke dag een beetje proberen of mijn voet het weer deed. Daarna was het de vraag wanneer de pijn zou verdwijnen. Afwachten. Constant afwachten. Ik werd er helemaal gek van.” 

Thuis in Groningen en Italië
“Uiteindelijk ben ik toch geopereerd. Ik weet nog hoe heerlijk het gevoel was om weer pijnvrij mijn benen te strekken. Tijdens het herstel was ik veel bij mijn ouders in Zevenhuizen, in Groningen. Ik noem het thuis, ook al woon ik er inmiddels elf jaar niet meer. Mijn ouders hebben mij heel erg gesteund in die tijd. Geweldig om nog steeds op hen terug te kunnen vallen, ook al ben ik al weer 28."

"Het grootste deel van het jaar woon ik in Italië, in San Mauro Torinese. Dat ligt vlakbij Turijn, in de streek waar mijn vriend Andrea is opgegroeid. Hij judoot op hoog niveau in Italië. Sinds twee jaar wonen we daar samen, maar we zijn beiden veel weg. Daarom was het in mijn blessuretijd fijn om in Groningen te zijn. In die periode heb ik ook veel gehad aan mijn hondje, Feije. Het klinkt misschien stom, maar het is heerlijk om zo’n blij kwispelend dier te zien als je niet lekker in je vel zit. Dan voel je je alweer een stuk vrolijker.”

Hoe het baalgevoel terugkwam
“Gelukkig liggen mijn blessures alweer meer dan half jaar achter mij en kan ik weer vertrouwen op mijn lichaam. Sinds die tijd heb ik alweer aan meerdere Grand Prix en het EK meegedaan. Eigenlijk was ik op mijn eerste toernooien na die hernia weer veel te blij dat ik er weer stond. Had ik veel te veel een schoolreisjesgevoel. Dat is niet bepaald bevorderend voor je prestatie. Ik merkte ook dat ik niet eens baalde wanneer ik verloren had. Heel raar, dat had ik nog nooit eerder meegemaakt."

"Op het EK was dat wel anders. Toen ging ik er in de tweede ronde uit. Zó onterecht! Het meisje dat tegenover mij stond deed echt helemaal niets. Was superpassief. Maar ze kreeg het beslissende strafpunt maar niet. Ik raakte gefrustreerd en was ongeduldig. En daar profiteerde zij van. Vreselijk om onnodig te verliezen. Ik heb uren strontchagrijnig in een hoekje gezeten. Achteraf gezien vind ik het wel prettig dat dit baalgevoel weer terug was. Dat hoort bij de manier waarop ik mijn sport beleef.”


De oude Kim
“Vorige maand tijdens de Grand Prix in Zagreb was het oude, goede gevoel er weer. Het gevoel dat ik had voor de hernia. Eindelijk kon ik weer het judo laten zien dat ik zo graag wil: judo dat leuk is om naar te kijken. Aanvallen. Grote, verschillende worpen maken. Dat was even geleden, dat ik dat kon. Na Zagreb kreeg ik van de mensen om mij heen te horen dat ze de oude Kim weer hadden gezien."

"Dat zijn fijne berichtjes, zeker na zo’n klotejaar. Ik had de finale verloren, maar had tijdens het toernooi wel weer de macht en controle. Ik was weer helemaal mezelf. Heel erg fijn om te merken natuurlijk, een paar weken voor het WK. Het WK dat ik vorig jaar nog vanaf de bank bekeek. Toen was ik gefrustreerd en geblesseerd. Nu ben ik erbij. En is het tijd om het goede spoor vanuit Zagreb door te trekken. Ik weet dat ik het kan. Dus moet ik het laten zien. Met een goed, sterk lijf richting het podium. Daar ga ik voor.”