De voedselpassie van Roy Meyer: Het gerecht vertelt mij welk ingrediënt nodig is

“Als ik groente of fruit koop in een supermarkt, visualiseer ik dat ik het aan het eten ben. Ogen dicht, neus open. Ik heb zo nog nooit een onrijp of bedorven stuk fruit gehaald. Blijkbaar heb ik daar gevoel voor.”

Deze teksten komen niet van een vooraanstaande kok, voedingsexpert of dieetgoeroe. Maar van een judoka van 122 kilo. Een beer van een vent, die al vijf jaar meedraait in de wereldtop en in 2017 goed was voor Europees brons in zijn gewichtsklasse (boven de 100 kilo). En iemand voor wie voeding meer is dan een nuttige brandstof. Voor Roy Meyer is dit een passie geworden, waarin hij zich heeft verdiept en blijft zoeken naar verbetering.

Nederlandse én Antilliaanse keuken
“Ik ben geen chefkok, hoor”, vindt Roy. “Maar ik kan wel koken. Als jij iets klaarmaakt, dan kan ik het op smaak namaken. Die passie voor eten gaat al ver terug. Ik was zo’n kind dat ‘meehielp’ in de keuken. Ja, zet dat maar tussen aanhalingstekens. Want eigenlijk at ik vooral de ingrediënten op die mijn moeder had klaargelegd. Als zoon van een Nederlandse moeder en een Antilliaanse vader ben ik opgegroeid met veel verschillende smaken. Mijn moeder heeft buitenlands leren koken, zodat we thuis ook Antilliaans konden eten. Een keuken met veel vettige producten, saus en kruiden. Lekker eten was toen al onmisbaar in mijn leven. Alleen wist ik dat toen nog niet.”

Het zijn mooie herinneringen aan zijn jeugd, die verder verre van gemakkelijk was. Van zijn tiende tot zijn zeventiende leefde hij in internaten en belandde in de jeugdgevangenis. Niet omdat hij strafbare feiten had gepleegd. Wel omdat hij lastig en tegendraads was. “Ik wilde weg uit die situatie. Uit die omgeving van shit en stress. Van negativiteit, eenzaamheid en verdriet. Ik moest de controle weer krijgen over mijzelf. Ik wilde begrijpen hoe ik in elkaar zat. Alleen door mijzelf te kennen, kon ik mijn geluk vinden. Dat is een intens proces geweest. Dat begon bij mijzelf als mens. Dus ook hoe ik met mijn lichaam omga en wat ik daarin stop. Eigenlijk zoek ik vanaf mijn zeventiende naar een constante verbetering van mijzelf. Dat is de rode draad. En voedsel is daarin een belangrijke factor.”

De kok in het gezin
Zijn talent in de keuken kwam bovendrijven toen Roy samen ging wonen met Dorée, zijn vriendin, die inmiddels zijn verloofde is. Samen hebben ze twee zoontjes. “Thuis verdelen we de taken. En ik ben degene die kookt. Ik bleek – net als mijn moeder – goed te zijn in de keuken. Een gerecht mislukt bij mij hoogstens één keer. Daarna is het helemaal raak, spot on. Als ik een recept maak, weet ik vaak precies welk ingrediënt nog ontbreekt. Alsof het gerecht mij vertelt wat er nodig is.”

Als topsporter dompelde Roy zich onder in de wereld van eiwitten, vitaminen en proteïnen. “Gezonder eten is daardoor steeds belangrijker geworden. Maar het moet ook lekker zijn. Van alleen maar quinoa eten, word ik niet gelukkig. Eten moet mij ook voldoening geven. Dus ik zoek daarin naar een balans. Daarin is het allerbelangrijkst dat ik luister naar mijn lichaam. Hierdoor kan ik bewuster eten. Vitaler en gelukkiger worden. Ik voel wat mijn lijf wel en niet wil. Later kwam ik erachter dat die gedachten passen bij de Ayurvedische keuken; een manier van koken in India. Daar wordt eten bijna als een geloof beschouwd. Het was voor mij de bevestiging dat het geen bullshit was, wat ik deed in de supermarkt met mijn groente en fruit.”

Barbecueën
Roy zijn ontdekkingsreis op voedselgebied is nog in volle gang. Hij wil minder vlees gaan eten. “Ik ben een echte vlees-fan. Ben echt dol op barbecueën. Maar hoe meer ik mij in voedsel verdiep, hoe duidelijker de nadelen van vlees worden. Ik schrok toen ik las dat mensen die veel vlees eten een grotere kans hebben op aderverkalking en hartklachten. En weet je hoeveel stress dieren krijgen als ze geslacht worden? Die negatieve emoties blijven in hun lijf zitten, ook als ze niet meer leven. Is het goed om dat als mens op te eten? Ik vraag het mij af. Sinds vorige maand ben ik begonnen om minder vlees te eten. Dat doe ik nog meer twee keer per week. Cold turkey stoppen met vlees eten, dat zou ik niet willen. Dan zou ik te veel voedingswaarden missen.”

Zijn balans tussen verantwoord eten en topsport moet natuurlijk goed blijven. “Ik merk precies wat het met mijn lijf doet. Als ik voor een training vlees heb gegeten, heb ik vaker last van oprispingen en boeren. Eet ik geen vlees, dan voel ik mij minder vol. Kan ik kort voor de training nog eten, zonder dat ik het eten nog proef tijdens het sporten. Ik heb dan wel veel vaker eetmomenten nodig, heb sneller trek. Als ik geen vlees heb gegeten, ben ik aan het eind van de dag ook wat vermoeider. Ik weet nog niet of dat erg is.”

Zijn trainers schoten niet in de stress, toen Roy vertelde over zijn vegetarisch experiment. “Haha, die zijn wel wat gewend. Op alle gebieden heb ik vrijheid nodig. Binnen de juiste structuur spelen met een creatief proces. Dat geldt voor omgaan met eten, maar ook voor het judoën. Daar komt mijn onvoorspelbaarheid ook in terug. Roy Meyer doet niet alles volgens de regels, dat weten ze inmiddels wel.”