Stefan Nillessen miste Diamond League: “Ik wilde mijn collega’s niet laten stikken”

Zijn Nederlands record op de 1500 meter werd vorige maand afgepakt door Niels Laros. Of Stefan Nillessen daar mee zit? “Nee hoor, hij was insane, dik verdiend.” Het tekent de relaxte stijl van de atleet, die twee jaar geleden nog een belangrijke internationale wedstrijd liet schieten omdat hij bardienst had.

Hij had kunnen zeggen dat hij nog bezig is met de puntjes op de i te zetten, dat de spanning toeneemt, of iets over de sterke concurrentie. Maar Stefan Nillessen (22) uit Groesbeek reageert op de vraag hoe hij naar het WK half september in Tokio toeleeft met: “Ik heb er wel zin in.”

Stress? Nee, daar heeft hij weinig last van. Hoewel hij elke wedstrijd wil winnen - “Ik ben altijd heel fanatiek” - kijkt hij opmerkelijk relaxed naar zijn carrière en zijn talent. “Ik doe dit omdat ik het leuk vind, daarom ben ik goed geworden, niet andersom.” En ook: “Als het een keer niet goed gaat, dan baal ik daar natuurlijk van, maar het is niet het einde van de wereld. Je gaat gewoon weer door.”

Niels Laros

Hij ziet het zelf ook als een van zijn krachten: niet te druk maken en gewoon doen waar je mee bezig bent. Ook daardoor voelt hij geen rivaliteit met zijn concurrent en trainingsmaatje Niels Laros, zegt hij.

Stefan verbrak afgelopen juni het Nederlands record dat Niels tijdens de Olympische Spelen in Parijs had gelopen, maar inmiddels staat het record dus weer op naam van Niels. Afgelopen augustus verbeterde hij dat record met slechts drie honderdste. ‘Sorry Stefan’, zei Niels lachend na de gelopen wedstrijd in de camera.

Stefan: “We zijn dikke vrienden. We trainen veel samen, zijn kamergenoten bij stages en toernooien. Ik zie die concurrentie als iets leuks. Als de ander sneller is, dan is dat maar zo. Ook nu, hij heeft me met drie honderdste verslagen, maar daar baal ik niet van. Ik heb meer iets van: nu is het weer mijn beurt. Het is leuk om samen te battelen.”

Wringen

Is het voor hun vriendschap een gevaar om te strijden voor iets dat je het allerliefst wilt -er zijn om minder vriendschappen geklapt? “Nee, ik zie geen problemen. Of dat in de toekomst zo blijft weet ik niet. Stel dat we in het beste geval beiden voor goud strijden op het hoogste niveau, dan kan het misschien gaan wringen. Maar nu gaat het goed. We trainen weet-ik-hoeveel uur met elkaar. Trainingen zijn daardoor leuker, makkelijker en hebben meer effect. Dat we op hetzelfde niveau zitten helpt ook mee. Dat vind ik heel speciaal.”

Atypisch

De carrière van Stefan kent een redelijk atypisch verloop. Hij kon als tiener hard rennen, dat was wel duidelijk. Net zoals zijn vader en opa. Zijn opa was marathonloper en gaf, net als de vader van Stefan, hardlooptrainingen. Die aanleg had Stefan meegekregen, maar hij genoot later ook van het studentenleven: studeerde Sportkunde en had een bijbaan in een kroeg in Nijmegen. Pas toen hij in 2023 goud won op het EK onder 23 jaar  begon het hem te dagen, vertelt hij. “Toen wist ik dat er een toekomst voor me in zat. Al ging ik nog helemaal niet uit van deelname aan de Spelen.”

In de kwalificatiewedstrijd werd hij derde en plaatste zich tegen zijn verwachtingen in. “Ik kan dus ook echt mee met de top, dat werd me toen duidelijk. En op de Spelen in Parijs stond ik in de finale, toen wist ik zeker dat ik goed was. Maar eerlijk gezegd kwam het allemaal als een verrassing voor me.”

Bardienst

Dat hij in het jaar van het EK U23 een belangrijke internationale wedstrijd liet schieten vanwege een bardienst, illustreert hoe weinig vanzelfsprekend een topsportcarrière voor hem toen nog was. “Ik kon meedoen aan het voorprogramma van de Diamond League in Monaco, maar ik had gezegd dat ik zou werken tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen. Die viel precies gelijk met die wedstrijd. Ik had mijn woord gegeven. Mijn baas en ik hebben nog wel gekeken naar een oplossing, maar die was er niet. Nu ik erop terugkijk, ben ik nog steeds tevreden met mijn keuze om die wedstrijd niet te doen. Ik had goed contact met mijn baas en mijn collega’s, ik had ze niet willen laten stikken. En het is ook zonder dat voorprogramma goed gekomen met mijn carrière.”

Meestrijden

“Andere atleten zijn misschien al jonger en sneller serieus met de sport begonnen. Ik heb eerst nog kunnen proeven aan dat andere leven, en daar ben ik heel blij mee. Mijn leven is in een paar jaar tijd erg veranderd, ik ben nu fulltime atleet. Ik ben maanden van huis voor stages en wedstrijden. En ook nu vermaak ik me prima. Al zou ik het nog best leuk vinden om weer eens een biertje te tappen.”

Maar eerst wacht het WK. En daar doet hij niet lichtzinnig over. “In Parijs stond ik in de finale, werd ik negende, maar toen had ik niet het gevoel dat ik echt meedeed in de strijd. Dat wil ik nu wel. En op welke plek ik dan eindig, dat zie ik dan wel weer.”