Samuel Chapple moest van z’n roze wolk af om te kunnen winnen

“Ik ben Europees kampioen, maar die euforie van vroeger voel ik niet meer.” Atleet Samuel Chapple ging door “de donkerste periode” van zijn leven. Maar: “Ik ben er een beter atleet én persoon door geworden."

Nog maar net bekomen van zijn Europese titel indooratletiek op de 800 meter in Apeldoorn, blikt hij terug. “Het was zo’n bizar moment.” Hij vertelt in detail over de race: hoe grote delen als een waas aan hem voorbijgingen, hoe hij in een ‘flow state’ belandde — een ultieme staat van concentratie. Maar ook hoe hij op 300 meter na de start al de brandende pijn in zijn lijf voelde en besefte dat hij er nog lang niet was. Hij zag zijn tegenstanders worstelen, merkte hoe hij ze langzaam begon in te halen. En toen — de finishlijn, vier honderdsten vóór nummer twee. Goud. “Echt een droom die uitkomt.”

Gebroken enkel

De volgende dag kopten kranten: Wie is deze 26-jarige atleet met de bijzondere naam Chapple eigenlijk? Maar Samuel uit Arnhem, zoon van een Engels-Spaans expatkoppel - hij is drietalig opgevoed-, was er al een poosje. Sterker nog, in 2022 werd hij Nederlands kampioen indoor en behaalde hij de negende plek op het WK. Alles leek op rolletjes te lopen.

Maar na het WK werd het ineens het stil rondom Samuel. Na een botsing met een andere atleet brak hij zijn linkerenkel. Dat betekende het einde van zijn seizoen en het begin van een lange revalidatie. “Twijfels sloegen toe. Zou ik er altijd last van blijven houden? Kan ik ooit nog fatsoenlijk trainen? Kom ik ooit weer terug op mijn oude niveau? Het bot was tot in het gewricht doormidden. Echt andere koek.”

Schaamte

Terugkeren bleek zwaarder dan verwacht. “Ik werd maar niet fit. Mentaal was dat de zwaarste periode uit mijn leven. Ik kreeg last van mijn andere been: een kniepees- en peesplaatontsteking. Mijn lichaam viel echt een beetje uit elkaar.”

Toen hij na intensief revalideren toch weer aan een wedstrijd deelnam, eindigde hij ergens achteraan. “Ik schaamde me. Ik had het gevoel dat ik aan de buitenwereld moest laten zien dat ik weer terug was. Maar ik verloor van jongens waar ik normaal gesproken altijd van won.”

'The man'

Wat ook niet hielp is dat de aandacht van de buitenwereld verdween toen hij niet meer de beste was, vertelt hij. “Je moet weten, ik werd lang niet echt gezien als een veelbelovend atleet, maar toen brak ik in 2022 ineens door. Ik was de beste van Nederland, ik deed mee op internationaal niveau. Dat was allemaal nieuw voor me. Ik vond het vet en genoot van alle aandacht. Maar na mijn blessure werd ik ineens vergeten door iedereen. Ik moest alles weer inleveren, zo voelde dat. En natuurlijk wist ik wel dat ik het niet voor de aandacht van anderen hoor te doen. Maar het was voor mij wel een bevestiging van dat ik het goed deed.”

Toch heeft hij in die zware periode geen moment aan stoppen gedacht. “Ik bleef vertrouwen houden in mijn lichaam. Ik moest vooral een knop omzetten. Eerst voelde ik me zuur en zielig. Ik was ‘the man’ die op het punt stond sponsorcontracten binnen te slepen, en nu was ik ineens niet meer relevant. Die instelling moest veranderen.”

Tien veren

Een tweede operatie volgt. “De breuk was niet goed hersteld.” Vanaf dan maakt hij ineens wél grote stappen in zijn revalidatie. Voorzichtig kan hij zich opnieuw op zijn sportcarrière richten. Klaar voor een nieuw hoofdstuk kiest hij voor een nieuwe coach, een andere trainingsmethode, een ander team. “Ik keek ook anders op mezelf terug. Teamgenoten maakten wel eens grapjes dat ik in 2022 rondliep alsof ik tien veren in m’n reet had. En eerlijk? Dat was ook zo. Nu ben ik daar helemaal van af.”

De Olympische Spelen in Parijs vorig jaar komen te vroeg, maar Samuel voelt dat zijn niveau terugkomt. “Ik merkte dat ik het meer voor mezelf deed. Ik kon weer genieten van hoe goed het tijdens trainingen ging. Ik was benieuwd hoe ik het in wedstrijden zou doen.”

En toen kwam dit jaar de overtuigende bevestiging: voor zijn Europese titel verbrak hij al drie Nederlandse indoorrecords op de 800, 1000 en 1500 meter. “Ik ben nu beter dan ooit. Maar het gekke is: de euforie die ik in 2022 voelde – toen ik nog op mijn roze wolkje zat- heb ik dit jaar op geen enkel moment gehad. Dat is enerzijds jammer, maar aan de andere kant voelt het volwassener. Ik ben nu een betere atleet. Professioneler.”

Olympische Spelen

“Je kan als topsporter nooit te lang genieten. Je record kan door iemand anders verbroken worden of je moet door naar je volgende doel. Er is steeds iets nieuws wat je wil bereiken. Natuurlijk neemt niemand me dat Europese goud af, dat is wel even lekker. Maar mijn focus ligt alweer verder: op het WK en later op de Olympische Spelen. Het belangrijkste is dat ik de beste versie van mezelf wil worden, dat ik progressie blijf boeken. Dat vind ik het mooiste wat er is. Die instelling heb ik echt door die blessure gekregen. Ik kan zeggen dat ik daardoor een beter atleet én mens ben geworden.”