Rolstoelbasketbalsters: verschillende generaties, dezelfde missie

Voor rolstoelbasketbalster Cher Korver (48) is het de zevende keer, Ylonne Post (22) gaat voor het eerst naar de Paralympische Spelen. Ze verschillen in ervaring en leeftijd, maar dat is geen enkele belemmering voor hun samenwerking of teamgevoel, stellen ze. Cher: “Ik sta er elke keer weer van te kijken dat het zo goed werkt.”

Er worden over en weer wel eens grappen gemaakt. Of het Cher wel lukt om de bal op te rapen. En of Ylonne ook nog eens iets anders doet dan Tiktokken. “Echt als grap, om stereotypering van leeftijd aan te zetten”, zegt Ylonne. Er bestaat nou eenmaal een grote range aan leeftijden in het team dat sinds de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro alle EK’s, de WK en de Paralympische Spelen in Tokio won. In Parijs gaan ze die laatste titel verdedigen. 

“Toen ik mijn eerste Spelen in Sydney erop had zitten, was Ylonne nog niet geboren. Als je het zo stelt, lijkt dat verschil in leeftijd gigantisch. Maar in de praktijk merken we dat helemaal niet”, aldus Cher.

Hoe kan dat?

Cher: “Ik denk dat het komt omdat we allemaal dezelfde missie hebben. We werken allemaal keihard voor hetzelfde doel, doen en laten alles voor rolstoelbasketbal. Dat is wat ons verbindt. We zijn allemaal teamgenoten, leeftijd en ervaring is uiteindelijk maar een element van wie we zijn.”

Ylonne: “Ik voel me echt onderdeel van het team. Iedereen helpt elkaar. Natuurlijk was ik in het begin wel onder de indruk van Cher bijvoorbeeld. Maar niemand stelt zich boven de ander. Het is ook niet dat alleen de oudere teamgenoten aanwijzingen geven. Iedereen is daar mee bezig.”

Gaat dat altijd vanzelf goed?

Cher: “Nee, daar doen we wel echt moeite voor. We zorgen er bijvoorbeeld voor dat we aan het begin van een seizoen, of aan het begin van een groot toernooi bij elkaar komen en naar elkaar uitspreken wat we van elkaar nodig hebben en waar we voor staan. Ik heb ook wel eens aangegeven dat wanneer ik geïrriteerd reageer in het veld, dat ik dan vooral mezelf in de weg zit. Anderen hoeven zich daar niet door aangevallen te voelen en buiten het veld is het dan helemaal geen issue meer. Die communicatie was geen vanzelfsprekendheid. We hebben dat echt moeten leren als team.”

Ylonne: “Ik weet niet beter dan dat het zo gaat. Voor mij als relatief nieuweling voelt het heel welkom dat er ruimte is voor iedereen om iets te zeggen.”

Verschillen jullie in hoe jullie toeleven naar de Spelen in Parijs?

Ylonne: “Ik vind het heel spannend. Als ik bij een training of wedstrijd een fout maak, kan ik daar heel erg van balen. Helemaal voordat de selectie bekend was, voelde het alsof alles wat ik deed bepalend was."

Cher: “Die selectie speelt voor mij geen rol. Voor mij zit de spanning erin dat ik voor mijn gevoel moet bewijzen dat ik nog altijd thuishoor in dit team. En dat ik ook op mijn leeftijd nog altijd van waarde ben. Dat oordeel van de buitenwereld, of het nou wel of niet klopt, daar heb ik wel eens last van. En de spanning die Ylonne voelde die heb ik zelf nooit gehad. Ik was er voor de Spelen in Sydney helemaal niet vanuit gegaan dat ik geselecteerd zou worden. Voor mij kwam dat als een complete verrassing.”

Wat leren jullie van elkaar, ook buiten het veld?

Ylonne: “Ik ben op mezelf gaan wonen, en dan is het fijn om van teamgenoten te horen hoe zij dat geregeld hebben. Ik leer veel van hoe zij dingen doen of oplossingen vinden voor hun handicap, zoals praktische zaken met mijn nieuwe huis. Hierdoor heb ik ook meer zelfvertrouwen gekregen. In het team is een rolstoel of handicap heel normaal, en door dat te ervaren voel ik me daarbuiten ook sterker.”

Cher: “Ik leer ook nog steeds veel van die jonge meiden. Ze zijn zo open. Er lijken geen taboes te zijn. Geen gêne. Daar kijk ik echt van op en ben ik bij vorige teamsamenstellingen niet gewend. Doordat zij makkelijk praten over bijvoorbeeld seks of over ongemakkelijkheden met handicaps creëren ze een heel open sfeer.”

“O, en ik heb door hen nu ook een Instagram en Tiktok-account. Niet dat ik daar, zoals zij, dan ook echt veel mee doe. Maar toch.”

Werkt jullie samenwerking ook door in interactie buiten basketbal?

Ylonne: “Ik merk dat ik soms verder ben dan mijn leeftijdsgenoten. Ook nu ik een eigen huisje heb en zij nog thuis wonen. ‘Maak je niet zo druk’, denk ik wel eens.”

Cher: “Als mijn jonge neefjes nu iets zeggen over social media of jongerentaal gebruiken dan weet ik waar ze het over hebben. Het houdt je jong om met jonge mensen om te gaan. Ik heb eerder moeite met mensen met mijn eigen generatie. Die vind ik zo oud en snel burgerlijk. Dan vind ik mijn eigen leven veel avontuurlijker.”

Wanneer merken jullie wél dat leeftijdsverschil?

Cher: “Als we het over tv-programma’s van vroeger hebben. Die jonge meiden hebben geen idee waar ik het dan over heb.”

Ylonne: “Laatst maakten we met een paar teamgenoten een nieuwe playlist aan. De nummers die Cher daaraan toevoegde, kende ik alleen omdat mijn ouders die ook luisteren.”