Jorn Smits: “Ik was superblij en euforisch, maar ook teleurgesteld, jaloers en verdrietig”

Jorn (30), Inger (28) en Kay (25). Achternaam: Smits. Drie handbalinternationals uit één gezin. In tegenstelling tot zijn jongere broer en zus, staat Jorn voor zijn eerste grote toernooi met TeamNL, het WK in Polen en Zweden. Door blessures moest hij eerder twee EK’s missen.

Je komt uit een echte handbalfamilie hè?
“Dat kun je wel zeggen. Mijn ouders hebben allebei gehandbald en zijn ook international geweest. Mijn zusje Inger en broertje Kay handballen ook op hoog niveau en zijn ook international. Dat is wel bijzonder.”

Is het een voordeel dat jullie alle drie topsporter zijn?
“We zijn heel close omdat we alle drie dezelfde passie hebben en deels dezelfde weg hebben bewandeld. Ik was vroeger de oudste en deed dingen als eerste. Maar inmiddels zijn zij zo ver dat zij dingen hebben mogen meemaken die ik nog niet heb meegemaakt. Dus daar word ik weer door gemotiveerd. Zo heeft dat een beetje een wisselwerking. Dat is alleen maar leuk.”

“Het dagelijks leven als topsporter is natuurlijk heel herkenbaar voor ons alle drie. De minder leuke dingen zijn wat makkelijker te begrijpen onderling. Bijvoorbeeld dat je in je eentje in het buitenland zit, in mijn geval 900 kilometer van je vrienden en familie, en dat je elkaar niet zo vaak kunt zien.”

Hebben jullie veel contact met elkaar?
“Als familie zie je elkaar met kerst en in de zomer. Daar tussendoor is het heel sporadisch, afhankelijk van het programma van het Nederlands team. We appen natuurlijk veel, soms facetimen we. Met Kay game ik nog wel eens. Het voordeel is dat veel wedstrijden worden uitgezonden. Dus je ziet veel wedstrijden van elkaar.”

“We zijn heel open en bespreken bijna alles met elkaar. Niet alleen het dagelijks leven en de verrichtingen van de club, maar ook de stappen in de carrière. Ieder heeft andere ervaringen. Zo kan ik van hun leren. Het is ook een beetje sparren: wat heb je nodig? Als familie is het heel fijn om dat soort dingen open te bespreken, wetende dat de raad die je krijgt het beste voor jou is. En dat geeft heel veel vertrouwen en rust.”

En Kay zie je ook nog bij het Nederlands team
“Dat is extra bijzonder. We hebben het er altijd over gehad dat het leuk zou zijn om samen te spelen. Twee jaar geleden speelden we even bij dezelfde club, maar dat was maar een half jaartje. Gelukkig zijn we bij het Nederlands team bij elkaar. Dat houdt ook in dat je elkaar vier keer per jaar meer ziet. Met mijn zusje is het anders helaas.”

Hadden jullie vroeger al het doel om het Nederlands team te halen?
“We hebben wel in elkaars vriendenboekje geschreven dat we professioneel handballer of handbalster wilden worden. Maar dan weet je nog niet wat dat inhoudt. Dan is dat een droom die je hebt als jong ventje, in mijn geval. Naarmate je ouder wordt zie je wat de mogelijkheden zijn. Dat hebben we allemaal op onze eigen manier ingevuld.”

Je debuteerde in 2012 in Oranje. Dan lukt het jullie om je te plaatsen voor het EK in 2020 en 2022 en dan ben jij twee keer geblesseerd.
“Dat was echt vervelend. In 2020 kwam ik terug van een knieblessure. Ik was niet wedstrijdfit dus ik kwam daar niet voor in aanmerking. En vorig jaar zat ik met een hernia. Die begon in december op te spelen en pas in februari was ik weer fit. Dat was precies in de periode van het EK.”

Dat moet een enorme teleurstelling voor je zijn geweest
“Als je ziet welke route we met de kern van deze ploeg hadden ingezet: we proberen stappen te maken en grote toernooien te halen. Als het dan uiteindelijk lukt, dan wil je daar natuurlijk ook deel van uitmaken. Dat was mij het eerste jaar niet gegund. De tweede keer zag het er naar uit dat het wel ging gebeuren, tot die klachten begonnen op te spelen. Ik heb tot het laatst geprobeerd om toch te mogen spelen, maar uiteindelijk was ik niet fit genoeg om überhaupt een bijdrage te kunnen leveren. Dat was heel erg zuur.”

Hoe heb jij dat toen beleefd?
“Dat eerste EK is leuk dat je als land mee mag doen. Daar werd ook de eerste EK-overwinning van Nederland behaald. En vorig jaar mochten we tegen het thuisland Hongarije spelen met 20.000 man op de tribune, een wedstrijd die Nederland won. We werden daar tiende en wonnen van goede ploegen. Dan is het zonde dat je dat niet mag meemaken.”

“Tijdens die wedstrijd tegen Hongarije was ik op weg naar Denemarken, naar mijn club. Toen heb ik een gedeelte van de wedstrijd op Schiphol gezien en in het vliegtuig. De afloop, de laatste tien minuten, zat ik op mijn iPad op mijn hotelkamer te kijken. Het ultieme moment dat we van Hongarije wonnen: ik was superblij en euforisch, maar ook teleurgesteld, jaloers en verdrietig dat ik er niet zelf bij kon zijn. Dat contrast was heel groot en bijzonder om beide emoties tegelijkertijd te voelen.”

Kay was er wel bij…
“En hoe! Die ging heel erg lekker. Ik vond het ontzettend gaaf om te zien dat hij het zo goed deed. Als broer ben je trots, als medespeler baal je dat je er niet bij bent. En ik had natuurlijk graag met eigen ogen willen zie hoe hij dat voor elkaar kreeg. Ik heb het moeten volgen op een afstandje, maar ik vond het fantastisch om te zien.”

“Sowieso deze groep, wat voor stappen deze jongens hebben gezet. In de voorberichten van het eerste EK werden de jongens genoemd en de clubs waarbij ze spelen. Dat waren Europese subtoppers. Als je dan kijkt welke clubs er nu achter hun namen staan, dan zie je dat er individueel flinke stappen zijn gezet en dat ook de internationale handbalwereld gezien heeft hoe de Nederlandse spelers zich ontwikkelen. Dat is ook terecht als je ziet hoe ze spelen en gewoon gaaf om daar een onderdeel van te zijn.”

De Nederlandse vrouwen hebben die ontwikkeling eerder doorgemaakt. Wat heet: jouw zus werd in 2019 wereldkampioen…
“Dat is gewoon mooi. Er gaan achttien spelers mee naar een groot toernooi en Inger was vaak nummer negentien. Ze werkt altijd hard en kreeg goede kritieken van de coaches, maar dat betaalde zich niet uit in vertrouwen of deelnames. Mentaal is dat erg zwaar. Maar ze is een ongelooflijke doorzetter en als ze uiteindelijk het vertrouwen krijgt, kan ze een heel hoog niveau halen. Dat laat ze bij de club zien en ook bij het Nederlands team. Het is gaaf om te zien dat ze erin is blijven geloven en dat het uiteindelijk tot uiting is gekomen.”

Jij gaat nu je eerste grote toernooi spelen. Heeft Inger je nog advies gegeven?
“Met Kerst maken we thuis surprises. Zij had mijn lootje dit jaar en heeft een mooi WK-pakketje voor me gemaakt. Daar zit een geurkaars in voor op de hotelkamer, wat spelletjes, het boek Socrates op sneakers van Elke Wiss. Ik heb het nog niet gelezen, maar na het WK kan ik je vertellen waar het over gaat. En ook een gelukspeldje met een lieveheersbeestje. Ze zei: ‘Leg hem op een plek waar je hem voor elke wedstrijd kunt zien’. Zij kreeg bij haar eerste grote toernooi als tip mee dat ze ook moest genieten. Nu ga ik mijn eerste WK spelen en met dat speldje geeft ze die tip aan mij door. Natuurlijk ook voor geluk, maar ik moet niet vergeten te genieten.”