Marrit Steenbergen is helemaal opgebloeid: “Ik probeer meer te genieten”

Marrit Steenbergen (22) gold zeven jaar geleden als een groot zwemtalent. Maar door verschillende oorzaken kwam het er niet uit. Midden in de coronatijd kwam de ommekeer. Ze plaatste zich voor de Olympische Spelen en werd in november zelfs Europees kampioen op de korte baan.

“In 2015 zwom ik mijn eerste WK. Datzelfde jaar werd ik uitgeroepen tot Talent van het jaar. Ze noemden mij de nieuwe Ranomi Kromiwidjojo. Maar ikzelf was daar toen niet mee bezig. Ik had vooral veel plezier in het zwemmen. Ik stond er heel makkelijk in en daardoor ging het zwemmen ook heel goed. Het kwam voor mijn gevoel vanzelf. Dat ik zo werd genoemd deed me niet zoveel.” 
 
“Als ik er nu op terugkijk dan heeft het me misschien onbewust wel wat gedaan. Ik was nog maar vijftien jaar en ik mocht al naar de WK. Op dat moment ging het allemaal in een stroomversnelling. Maar ik denk dat het meer druk met zich meebrengt dan dat ik me toen realiseerde.” 
 
Afgemeld 
“In 2017 heb ik me nog wel geplaatst voor de WK. Die waren toen ook in Boedapest, net als dit jaar. Maar ik heb me daarvoor afgemeld. Het ging mentaal niet goed en ik was niet in zo’n goede vorm dat ik een WK kon zwemmen.”

“De jaren daarna waren best wel zwaar, zowel mentaal als fysiek. Het is lastig om daar één oorzaak voor aan te wijzen. Ik zat in het eindexamenjaar van het VWO en ik had het lastig op school. Ik moest er best wel aan trekken.”  
 
“Daarnaast was ik van Heerenveen verhuisd naar Eindhoven om daar te trainen bij het Nationaal Trainings Centrum. Als 17-jarig meisje uit huis, niet meer in de buurt van mijn ouders, een nieuwe groep, een nieuwe school, op jezelf wonen. Dat deed toch best wel veel met me.” 
 
Schouderblessure 
“Daar kwam ook nog een blessure bij, waardoor ik niet lekker kon trainen. De aansturing van mijn schouder was niet goed. Uiteindelijk ging dat pijn doen. Dus ik moest opnieuw mijn schouder leren aansturen om weer goed te kunnen bewegen. Maar dat is niet iets wat je in een week afleert als je dat al jaren doet. Dat kost tijd.”

“Ik heb wel momenten gehad dat ik eraan dacht om te stoppen. Niet alleen vanwege mijn schouders, want dat ging wel in een stijgende lijn. Maar op een gegeven moment wil je gewoon weer goed zwemmen. Je hele leven draait om het zwemmen. Daarom was ik naar Eindhoven verhuisd. Je wilt dat dat gewoon goed gaat. En als je niet lekker en vrij kan zwemmen denk je wel eens: 'Waarom doe ik dit eigenlijk en wil ik niet gewoon wat anders doen?' Uiteindelijk ben ik toch ‘in het zwemmen’ gebleven.” 
 
Psychologen 
“Ik had best veel twijfels, maar ik had ergens ook het gevoel dat ik meer kon. Ik wilde aan mezelf laten zien dat ik het nog kon. En ik vond het zwemmen nog steeds leuk. Dat is ook heel belangrijk. Dat heeft me erin gehouden.” 
 
“Ik ben voor mijn schouders veel bij de fysiotherapeut geweest. Met Marcel Wouda, die was in die tijd mijn coach, heb ik veel gesprekken gehad. Hij had er altijd begrip voor als het niet ging. Dat heeft me veel geholpen. Ik heb bij meerdere psychologen gelopen. Ze gaven me tips en tools waarmee ik in het dagelijks leven verder kon. Zodat je ook dan aan jezelf werkt en niet alleen tijdens die sessies.” 

“Ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn omgeving. Mijn ouders stonden altijd voor me klaar. Als ik ergens mee zat, dan reed mijn vader gerust ‘even’ naar Eindhoven vanuit Friesland. Dat was wel wat ik op dat moment nodig had en dat vond ik heel erg fijn.” 
 
Ommekeer  
“Wanneer voor mijn gevoel de ommekeer kwam? Dat was in 2020, een heel raar moment. Net na de eerste lockdown mochten we weer trainen. Alles had een week of tien stilgelegen. Het voelde alsof ik er even uit was geweest en met een frisse blik terug in het zwemmen kwam.”

“We hadden een wedstrijd in Hengelo, zonder publiek, met een beperkt aantal zwemmers. Daar zwom ik mijn snelste tijd in twee of drie jaar. Ik dacht: ‘Oké, dit gaat weer goed!’ Ik zwom toen 55,9 op de 100 vrij. Dat was nog niet mijn oude niveau, maar ik had al heel lang niet meer zo’n tijd gezwommen. Daar konden we op verder bouwen.” 

“Vorig jaar heb ik meegedaan met de Olympische Spelen, op de estafette. Daar moest ik me in december 2020 voor plaatsen. Wat dat betreft kwam het mij wel goed uit dat het een jaar is uitgesteld, want nu had ik een extra jaar om beter te worden.” 
 
Supervet 
“Afgelopen november werd ik in Kazan Europees kampioen op de korte baan op de 200 vrij. Dat was echt supervet! Het hele blok na de Spelen hadden we heel veel wedstrijden. Ik merkte dat ik steeds beter werd. Vlak voor de EK zwom ik een persoonlijk record op de 200 vrij. Op de EK zwom ik echt supergoed en ik zat helemaal in een flow.”  
 
“Ja, en toen werd ik Europees kampioen. Nee, niet dat er iets van me afviel. Ik ging er heel open in, hoefde niets te bewijzen. Ik wilde gewoon goed zwemmen. Ik wist dat ik in vorm was. Dan ga je lekker zo’n toernooi in. En als je dan op dag 1 heel goed bent, dan is zo’n hele week echt heel leuk.” 
 
“Of ik mijn sport nu anders beleef? Ik probeer meer te genieten, meer in het hier en nu te zijn, in plaats van dat ik per sé heel hard wil zwemmen. Ik zie wel wat eruit komt. Als ik heel erg ga forceren - ik moet dit of dat - dan blokkeert er iets. Daar probeer ik aan te werken. Ik zwem nu omdat ik het leuk vind. Als ik met zo’n instelling kan zwemmen, dan sta je er rustig in en kan je ook gewoon hard zwemmen.”