“In 2018 werden we met het Nederlands team Europees kampioen in Barcelona. Ze benoemden daar elke dag de most valuable player en daar maakten ze dan een hele mooie muur-painting van. Van mij hebben ze er ook eentje gemaakt. De foto daarvan staat nog steeds op mijn telefoon. Echt supervet. Ik werd toen uitgeroepen tot beste keepster van het toernooi. In 2019 kreeg ik de prijs voor de beste keepster tijdens de World League Super Final in China…”

“Dat was mijn laatste toernooi… Diezelfde zomer was het WK in Gwangju, in Zuid-Korea. Drie dagen voor het toernooi stopte ik bij het Nederlands team.”

Superzwaar
“We waren bezig met een plan voor de Olympische Spelen in Tokio. De bondscoach, Arno Havenga, wilde alle speelsters een jaar lang naar Nederland halen en elke dag trainen. Ik had dat al een keer meegemaakt in 2016 voor Rio. Die periode was superzwaar en uiteindelijk plaatsten we ons niet. Ik wilde dit niet nog een keer.”

“Mijn keuze was: in het buitenland blijven én voor het Nederlands team uitkomen. Daar konden we geen compromis in vinden. Ik speelde toen in Hongarije, bij Dunaujvaros. Ik was prof. Ook bij de club ben je fulltime bezig met je sport, binnen en buiten het water. Dat ging hartstikke goed.”

“Ik wilde na het olympisch jaar 2020 wel terug naar Nederland, omdat ik fysiotherapie wilde studeren. Maar zolang het programma bij het Nederlands team was zoals het op dat moment was, kon ik dat nooit combineren.”

“Daarna brak corona uit. De competitie werd stilgelegd en achteraf bleek dat ik toen mijn laatste wedstrijd voor Dunaujvaros had gespeeld. Dus ik kwam in 2020 inderdaad naar Nederland terug, maar wel wat sneller dan ik had gepland.”

Pannenkoekje
“Ik ging studeren en daarnaast werken bij Mom Workout in Utrecht, dat is training voor zwangere en net bevallen vrouwen. Ook heb ik me veel beziggehouden met waterpolokampen.nl voor kleine kinderen. En voor de lol ging ik poloën in het derde van UZSC. Daar speelden veel bekenden van mij. De studie kwam op dat moment voor mij op 1 en niet het waterpolo. Dan is dames 3 de beste keuze om te gaan spelen.”

“Vorig jaar ging ik een keer bij een wedstrijd van het eerste kijken. Eva (Evangelos Doudesis, red.) was daar ook. Hij is na de Spelen van Tokio de nieuwe bondscoach geworden. Hij vroeg of hij me een keer mocht bellen. Hij zei niet waarom. Dat vond ik wel leuk, dus maakten we een afspraak om gezellig een kopje koffie te drinken en een pannenkoekje te eten.”

“Hij informeerde hoe het met de studie ging en waar ik verder mee bezig was. Niet eens specifiek over waterpolo. Ik was natuurlijk ook geïnteresseerd in wat er bij het Nederlands team gaande was. Ik wist dat wat mensen uit zijn staf waren vertrokken. Het schoot zelfs even door mijn hoofd dat hij wilde vragen of ik zijn nieuwe keeperstrainer wilde worden. Pas aan het eind kwam een eventuele terugkeer als keepster ter sprake. Hij vroeg: ‘Wil je nadenken waarom je het wel zou willen en waarom niet?’. Toen heb ik hem gevraagd: ‘Wil jij nadenken over hoe je mijn terugkeer ziet en of dat past in het team?”

Denkwijze
“Daarna volgde er een tweede gesprek en heb ik mijn verhaal verteld: waarom niet en waarom wel. En eigenlijk wist ik al dat hij veel van de redenen waarom ik het niet zou doen, had weggenomen. Want hij zei al: ‘Ik wil dat jij blijft studeren, ik wil dat jij in het buitenland speelt als jij dat wilt en daar beter van wordt’.”

“Ik zit qua denkwijze heel erg op één lijn met Eva. Niet alleen spelers uit de competitie halen of niet, maar ook het laten zien dat je karakter hebt, met overtuiging. Hij zegt: ‘Wij gáán naar de Olympische Spelen’. Zo is het. Wij gáán daar naartoe en gáán voor een medaille. Die insteek heb ik ook altijd gehad. Ik wil daar naartoe om goud te winnen en wederom de beste keepster van de wereld te worden.”

“Dat tweede gesprek was in de derde week van november. Aan het eind van de maand heb ik mijn eerste training meegedraaid. We begonnen heel rustig. Aftasten, peilen, waar ligt je niveau, hoe zijn je reflexen? Ik was al begonnen met krachttraining en een extra zwemtraining in de week. Ik heb altijd wel een goede basis gehad, maar heel eerlijk: het was best wel zwaar.”

Grote stappen
“Toen ik merkte dat mijn lichaam de basisdingetjes had losgelaten, zoals stabiliteit en coördinatie, dacht ik: ik moet weer van voor af aan beginnen. Dat is weliswaar fysiek, maar ook mentaal is dat zwaar. Je moet eerst die kleine stapjes maken, maar inmiddels maak ik grote stappen.”

“Het moeilijkste is de belasting. Het vele trainen en spelen. Ik word nu sneller moe dan toen. De meeste tijd gaat erin zitten om mijn kracht en fitheid terug te krijgen. Dat kan niet zomaar in één keer. Het is nu echt wel goed, maar nog niet op het oude niveau. Daar is tijd voor nodig, maar dat komt wel. Dat geloof ik zeker.”