Waar was jij op 21 augustus 2008?
“Toen was de olympische finale hè? In Beijing, toen Nederland goud won. Ik was thuis in Nederland. Ik heb wel een stuk van de wedstrijd gezien, maar niet helemaal want ik moest op dat moment ook trainen. Maar we hebben het wel met een schuin oog gevolgd.”

Dus zelfs voor de olympische finale liet je de training niet schieten?
“Als je er zelf naartoe wilt, dan moet je daar voor trainen natuurlijk.”

Was je daar toen al mee bezig?
“Al sinds Jong Oranje droom ik ervan om naar de Spelen te gaan. Dat is ook de reden waarom ik voor het Nederlands team speel. Naast dat ik waterpolo gewoon heel leuk vind en dat ik van mijn hobby mijn beroep heb gemaakt, is dat wel een van mijn drijfveren. Toen ik bij Jong Oranje kwam was ik een jaar of twaalf. De eerste keer dat ik daar ging trainen, dacht ik: ‘Ooh, ik mag nu in hetzelfde bad spelen als die meiden die in het nationale team spelen’. Dat vond ik wel bijzonder op dat moment.”

Maar toen had je Olympische Spelen al als doel? 
“Mijn vader is ook een sportfanaat. We keken bij ons thuis vroeger veel naar sport en ook altijd naar de Olympische Spelen. En de moeder van mijn teamgenoot Maud Megens heeft in 2000 meegedaan aan de Spelen in Sydney. Bij mijn club Donk zaten wel meer mensen die al naar de Spelen waren geweest. Ik speelde zelf met Mieke Cabout en Daniëlle de Bruijn, twee meiden van het gouden team. Je weet dat het er is en dat het kan, dus dan wil je daar wel graag naartoe.” 
 
Wanneer kwam jij bij het grote Oranje? 
“Na Beijing begon een nieuwe cyclus met een nieuwe coach. Er zijn toen veel meiden gestopt. Ik ben gelijk ingestroomd. Het eerste half jaar trainden we met een klein groepje, want veel meiden die naar de Spelen waren geweest, gingen in het buitenland spelen of gingen aan hun maatschappelijke carrière werken.” 

En toen kwam in 2012 het olympisch kwalificatietoernooi voor de Spelen in Londen. In Triëst verloren jullie de beslissende wedstrijd van Italië. Hoe heb jij dat toen beleefd? 
“Die wedstrijd heb ik niet zo bewust beleefd als die van vier jaar later. Het was mijn eerste keer. Ik was een wisselspeelster en had voor mijn gevoel mijn taken goed uitgevoerd. Het was wel ontzettend balen en onwijs verdrietig, maar ik kon mezelf niks verwijten en daardoor had ik er wel een oké gevoel over.”

Was dat in 2016 anders? Toen lukte het opnieuw niet. 
“Mijn rol in het team was wel anders. Ik was inmiddels een van de bepalende speelsters. Ik heb voor mijn gevoel wel goed gepresteerd toen. Maar het resultaat was precies hetzelfde.” 
 
Was het niet extra vervelend omdat het OKT in Gouda was, voor eigen publiek? 
“Dat speelde voor mij persoonlijk niet mee. Publiek doet mij nooit zo heel veel. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het leuk als er veel mensen zitten, maar het beïnvloedt mijn spel niet.” 
 
Dus dat er straks bij het OKT niemand op de tribune zit, maakt voor jou niet zoveel uit? 
“Nee, voor mij niet. Ik denk dat het voor waterpolo eigenlijk wel fijner is, omdat je elkaar dan veel beter kunt horen.” 
 
Hoe heeft het team sinds 2016 zich ontwikkeld? 
“Na het WK in 2017 is er veel jeugd doorgestroomd. Als je het team van nu met 2016 zou vergelijken dan zijn er veel nieuwe namen. Het zijn allemaal meiden die willen werken en er tegenaan gaan. Dus ik denk dat het goed is voor het aankomende toernooi. Ook omdat er heel veel meiden bij zijn die  nog nooit een OKT hebben gespeeld. Als ze niet weten wat ze te wachten staat, kunnen ze daar heel goed op reageren.”  

Dus je bent er positief over? 
“Ik ben er heel positief over. Maar je weet nooit wat er gaat gebeuren. We weten op dit moment ook niet hoe goed de andere teams zijn. We hebben heel weinig informatie, dus we kunnen alleen van onszelf uitgaan. Maar ik denk dat we daar als team heel goed toe in staat zijn.” 
 
Vorig jaar zijn jullie in voorbereiding op Tokio allemaal uit de competitie gegaan. Dit seizoen speelden jullie weer voor de clubs… 
“Ik denk dat het heel positief is geweest dat we die vrijheid hebben gekregen en dat iedereen die keuze kon maken: wil ik hier blijven, studeren en me voorbereiden op het OKT, of wil ik in het buitenland spelen en me daar voorbereiden op het OKT? Uiteindelijk zaten er zes meiden in het buitenland: vijf in Spanje en één in Griekenland. Vanwege corona werd de Nederlandse competitie stilgelegd en zijn die meiden die hier speelden weer samen gaan trainen.” 

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Sabrina van der Sloot (@sabrinavdsloot4)

En hoe zat dat met jou? 
“Ikzelf speelde bij Sabadell, in Spanje. In Spanje mochten we wel door blijven spelen. Dus dat was wel een voordeel. Ik ben heel blij dat ik die keuze gemaakt heb. Trainen is leuk hoor, maar uiteindelijk vind je toch het spelletje zelf het leukste. Als je dat niet kan doen dan is dat echt wel een domper.” 

Spanje heeft zich al geplaatst voor de Spelen. Heb je het er daar dan over met je teamgenoten?
“Omdat ik nog niet zo goed Spaans spreek, hebben we het er niet heel veel over. Wel waren ze er allemaal van overtuigd dat wij ons gaan plaatsen. Dat vind ik wel fijn om te horen uit de monden van de huidige Europees kampioenen en meiden die al heel lang meedraaien aan de top.”
 
Hoe is de voorbereiding op het OKT verlopen? 
“Sinds begin december zijn we weer in Nederland. We moesten eerst nog wel een week apart trainen met de meiden uit Spanje, vanwege de quarantaineregels. En een week later zijn we aangesloten bij de rest van de groep. Omdat we het jaar daarvoor samen hebben getraind, konden we elkaar meteen weer makkelijk vinden en hoefde je niet echt te wennen aan elkaar.” 

Het komende OKT is opnieuw in Triëst, net als in 2012. Roept dat nog herinneringen bij je op? 
“Nee hoor. We hebben er later ook nog wel eens voor de World League gespeeld. Een zwembad is een zwembad.”