Iris Wolves: "Niet verwacht dat deur naar Nederlands team nog open zou staan"

Ze dacht eigenlijk dat het niks meer zou worden met haar waterpolocarrière. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is Iris Wolves (28) een vaste waarde in TeamNL, olympiër en speelt ze bij een topclub in Spanje.

Vijf jaar geleden was Iris Wolves bij het wereldkampioenschap waterpolo in Boedapest. Met haar zus was ze op vakantie en zat ze op de tribune om TeamNL aan te moedigen. Deze zomer is het WK opnieuw in de Hongaarse hoofdstad en Iris is er wederom bij. Maar nu ligt ze zelf in het water.

Aanvankelijk leek het er niet op dat het nog zover zou komen. De geboren Apeldoornse had andere plannen. “Ik heb twee jaar in Jong Oranje gespeeld, maar toen stond ik voor de keuze om voor de A-selectie te gaan. Dat heb ik toen niet gedaan en ben ik gaan studeren, Rechten aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Dat viel niet te combineren met topsport. Ik bleef wel spelen in de Waterpolo Eredivisie, bij Polar Bears uit Ede.”

Europees kampioen
Vanaf de tribune in Boedapest zag iris hoe TeamNL als negende eindigde. Na het mislopen van de Spelen in 2016, was dat opnieuw een teleurstellend resultaat voor Oranje. De toenmalige bondscoach Arno Havenga besloot een aantal speelsters uit de Eredivisie uit te nodigen om eens mee te trainen met de nationale selectie.

Evangelos Doudesis – Eva, voor de waterpolovolgers – was destijds assistent-bondscoach en tevens trainer van de vrouwen van Polar Bears. De Griek schoof Iris naar voren om eens bij Oranje te kijken. “Ik was een bepalende speelster bij Polar Bears en bij het Nederlands team waren ze op zoek naar een midvoor.”

De snuffelstage beviel van beide kanten. “Ik had nog nooit een internationale wedstrijd gespeeld, maar ik mocht toch blijven. Vanaf dat jaar ben ik fulltime gaan trainen en het programma in Zeist gaan volgen. Het eerste jaar zonder A-status bij NOC*NSF. Dus ik had weinig inkomsten. Die zomer werd ik geselecteerd voor mijn eerste EK. Dat was in Barcelona. We werden meteen Europees kampioen. Daarna heb ik ook de A-status gekregen.”

Bachelor
De overstap van het studentenbestaan naar de topsport was vooral fysiek wennen. “Ik voelde me altijd wel een beetje topsporter. Waterpolo was een groot deel van mijn leven. Maar het was best wel lastig af en toe. Het verschil tussen de Eredivisie en het internationale waterpolo is groot. Het spel gaat veel sneller, dus in het begin voelt het alsof je niet kan meekomen.”

“Ik had nooit een superzwaar studentenleven: ik was niet lid van een vereniging, ik ging vier keer per week van Nijmegen op en neer naar Ede om te trainen. Na vier jaar had ik mijn bachelor afgemaakt en was ik klaar voor iets nieuws.”

Veel sporters volgen na hun topsportcarrière een studie om te werken aan hun toekomst. Iris deed het andersom. “Ik denk niet dat iedereen deze route volgt”, lacht ze. “Het was ook niet van tevoren zo bedacht. Ik had niet verwacht dat de deur naar het Nederlands team nog open zou staan. Altijd als ik een toernooi zag kende ik veel van die meiden. Dan dacht ik: ‘Ooh, dat zou ik ook nog wel leuk vinden’. Toen kwam dat bericht dat ze nieuwe mensen wilden inpassen. Ja, toen hoopte ik wel dat ik daarbij zou zitten.”

Ervaring
Iris was 23 toen ze haar eerste interland speelde. Dat is vrij oud voor een debutant. “Ja, dat was wel een beetje gek. Want je bent ouder dan de rest, maar wel één van de minst ervaren. Ik kwam er gelijk bij met Simone van de Kraats. Die is vijf of zes jaar jonger.”

Inmiddels is ze een vaste waarde bij Oranje. Ze heeft twee EK’s, een WK en de finale van de World League achter haar naam staan. En als kers op de taart kwam ze vorig jaar uit op de Olympische Spelen in Tokio. “Toen ik aansloot bij het Nederlands team vroegen ze naar mijn doelen. Ik droomde toen heel voorzichtig van de Olympische Spelen, maar het duurde wel lang voor ik het ook echt durfde uit te spreken. Ik kwam daar binnen en dacht heel misschien een keer een toernooi te kunnen spelen.”

“Mijn rol binnen het team is sindsdien wel veranderd”, constateert ze. “Lola (Moolhuijzen, een van de jongelingen bij Oranje, red.) zei vandaag nog: ‘Je bent één van de oudjes’. Dat klopt. Ik ben nu ook één van de meer ervaren speelsters. Je merkt dat ook in het team. Je probeert wat meer sturing te geven en verantwoordelijkheid te nemen. Als midvoor is dat soms lastig, maar ik probeer wel het goede voorbeeld te geven en te laten zien hoe dingen in hun werk gaan.”

Sinds 2020 speelt Iris als professional in Spanje, bij CE Mediterrani. Eva, haar vroegere coach bij Polar Bears, is tegenwoordig de bondscoach van de waterpolovrouwen. “Ik heb heel veel respect voor Eva”, vertelt Iris. “We kennen en elkaar heel goed en waarderen elkaar. Daardoor kunnen we goed samenwerken. Ik doe waterpolo omdat ik het superleuk vind. Ik denk dat ik dat ook uitstraal. Ik heb een positieve instelling. Ik werk hard en vind dat ook leuk. Ik denk dat hij dat aan mij waardeert.”