De vraag is vrij simpel. Maar het antwoord is dat niet. “Hoeveel persoonlijke records ik dit seizoen gereden heb? Poeh. Op een gegeven moment zat ik al op acht. Maar eigenlijk ben ik de tel een beetje kwijtgeraakt. Ik denk dat het er een stuk of elf zijn. Zoiets?” Het is illustratief voor de prestaties van Marwin, die dankzij zijn derde plek op de NK allround mag meedoen aan het EK. Oh ja, hij won ook nog de tien kilometer. Het kan dus niet op voor de jonge inwoner van Grouw, een lieflijk plaatsje aan de Friese meren.

Later meer over de sensationele ontwikkeling van Marwin. Eerst even terug naar begin 2019.

Marwin beleeft op dat moment een rotseizoen bij zijn ploeg TalentNED. Hij is vaak ziek en komt – wellicht daardoor – moeilijk in vorm. Nog tijdens het schaatsjaar valt het besluit: er is geen plek meer voor Marwin bij zijn team.

Een tikkie
“Daar kreeg ik wel een tikkie”, blikt Marwin terug. “Ik heb toen geleerd hoe hard topsport kan zijn. Ik droomde ervan om olympisch kampioen te worden op de vijf en tien kilometer. Maar tijdens dat gesprek besefte ik dat je ook aan de kant kan worden gezet. Natuurlijk dacht ik die dag: sodemieter allemaal maar ’n eind op. Waar deed ik het allemaal eigenlijk voor? Maar na een paar dagen waren die boosheid en twijfels wel verdwenen. Dan kijk je er met een andere kop naar. Kan je relativeren.”

En daardoor stond de knokker in hem op. “De enige die iets aan zo’n vervelende situatie kan veranderen ben je zelf. Het is heel simpel, je moet jezelf bewijzen. Mijn familie heeft mij in die tijd goed opgevangen. En wat ook hielp was mijn boot.”

Eh, een boot? “Ja, mijn woonboot. Die had ik kort voor dat gesprek gekocht. Een opknapper. Het kwam goed uit dat er toen gesloopt moest worden in de boot. Lekker afreageren. Ik wist zeker: ik wil blijven schaatsen. Je moet in jezelf blijven geloven, ook als het tegen zit. Maar bij commerciële ploegen kon ik niet terecht. Dus moest ik het zelf gaan doen. Ik trainde voor mezelf en reed mijn eigen rondjes. Tot ik met Siep in gesprek kwam.”

Drijfveer
Siep is Siep Hoekstra. Een ervaren schaatscoach, die op dat moment ook Marwins broer Dyon en zus Kim traint bij een amateurploeg, Frysk. Bekende gezichten in een wereld die veranderingen met zich meebrengt. “Ik verdiende niets meer met schaatsen, maar ik moest betalen om het te blijven doen. Kreeg niets meer cadeau. Maar ik deed het graag. De teleurstelling had ik omgezet in…? Tsja in wat eigenlijk? Het was een drijfveer geworden. Een motivatie om te laten zien wie ik ben. Dat je ook prima hard kan rijden zonder dat je in een commerciële ploeg zit.”

Kortom, dat goede benen het belangrijkst zijn? “Zeker. En vergeet een goed gevoel niet. Ik ben een gevoelsmens. Ik voelde ook dat het nog niet klaar was. En gelukkig dachten mijn ouders daar ook zo over. Want anders had ik mijn droom kunnen opgeven. Ik kon geen geld meer verdienen met schaatsen, maar wilde wel trainen als een prof. Ga dat maar eens combineren met een gewone baan. Daar worden werkgevers niet gelukkig van, hoor. Voor die paar uurtjes nemen ze je niet aan. Dus ik kon nog steeds voor mijn droom gaan. Ja, door mijn doorzettingsvermogen. Maar ook dankzij mijn ouders.”

Snelheidstrainingen
In de luwte krabbelde Marwin weer op. “Vorig jaar, in mijn eerste seizoen bij Siep, werd ik bij het NK derde op de tien kilometer. Dat was voor mij een teken dat ik goed op mijn plek zat. En dit seizoen is alles nog een tandje sneller gegaan. Dat was ook de bedoeling. Alleen wisten we niet dat het zo goed, zo snel zou gaan. In de zomer hebben we mijn langere afstanden geanalyseerd. We kwamen tot de conclusie dat ik nog vrij veel tijd liet liggen in het begin van de race.”

“Ik moet te veel energie steken in de start, in het eerste stuk. Daar zijn we dus extra op gaan oefenen. Op die snelheidstrainingen. Niet alleen op het ijs, maar ook op de fiets. Een sprint van 500 meter of alleen acht tot vijftien seconden aanzetten. Ik kan je zeggen, daar zit ik niet om te springen. Maar ik zag mijn vermogen steeds vooruitgaan. Die trainingen zorgen ervoor dat ik makkelijker op gang kom.”

En daarna rijdt diesel Marwin op de langere afstanden vanzelf verder. Maar ook op de kortere afstanden plukt hij de vruchten van zijn veranderde trainingsaanpak. “We lopen een beetje voor op schema. Ik open stukken sneller op de 500 meter, een afstand die voor mij de hel van het toernooi is. En op het NK reed ik 1,7 seconden af mijn persoonlijk record op de 1500 meter. Sneller dan het snelste schema dat Siep had gemaakt. Hij weet precies hoe ik in elkaar zit. Als hij zegt dat ik iets niets kan, werkt dat voor mij extra motiverend. Dan wil ik juist laten zien dat ik het wel kan.”

Revanche nemen
Hij noemt het een buitengewoon, absurd seizoen. “Wie had gedacht dat Marwin Talsma zich zou plaatsen voor een EK allround? Nou, Marwin Talsma zelf niet hoor. Dit had niemand durven te voorspellen. En natuurlijk wil ik laten zien dat men niet meer om mij heen kan. Wil ik anderen aan de kant rijden. Het voelt nog steeds als revanche nemen.”

Dit weekend staat-ie meer dan ooit tevoren in de schijnwerpers. Op het allroundkampioenschap in Thialf is Marwin een van de drie Nederlandse mannelijke deelnemers. Een schril contrast met twee jaar geleden, toen die donkere wolken boven zijn schaatscarrière hingen. “Maar we hebben wel altijd een plan gehad. Een plan om iedereen eraf te rijden op die langere afstanden en olympisch kampioen te worden. Ik ben altijd in die droom blijven geloven.”