Maxime Jonker heeft haar doelen bijgesteld

Zeilster Maxime Jonker (25) veroverde begin dit jaar zilver op het wereldkampioenschap Laser Radial in Melbourne. Een medaillekandidaat voor de Spelen in Tokio, zou je zeggen. Alleen mag in elke klasse maar één boot per land naar de Spelen. En de Laser Radial wordt namens ons land bemand door Marit Bouwmeester, regerend olympisch- en wereldkampioen. Hoe gaat Maxime daar mee om? 

Waarom heb je destijds voor de Laser Radial gekozen? 
“Je begint als kind in een Optimist. Daar zit je in je eentje in. Dan is op een gegeven moment de overstap naar de Laser-klasse vrij logisch. De Laser Radial is de enige eenmansboot voor vrouwen in een olympische klasse. Het is een boot waarin je alles zelf moet doen. Dat ligt mij wel. Het is misschien niet de spectaculairste klasse, maar fysiek wel een van de zwaardere denk ik.” 
 
Je hebt olympische ambities, zo staat op je website. Een zilveren medaille op het WK lijkt dat te rechtvaardigen.  
“Midden februari hadden we al ons WK. Het was zo vroeg omdat het in Australië was en daar is het dan zomer. Daar hadden we veel geluk mee, want daarna werd alles afgelast. In 2018 haalde ik mijn eerste podiumplek op seniorenniveau, dat was op het EK. En nu word ik een  half jaar voor de Spelen waren gepland, tweede op een WK. Dus een olympische medaille is voor mij niet zo’n gekke gedachte.”

Alleen is Marit Bouwmeester twee jaar geleden al aangewezen om in jouw klasse naar de Olympische Spelen in Tokio te gaan. Wat vind jij daarvan? 
“Dat is wel vervelend. Ik vind het stom, maar je weet het van tevoren. Bij het Watersportverbond hebben ze gekozen voor een vroege selectie, zodat Marit zich rustig kon voorbereiden op de Spelen. Voor mij is dat irritant, omdat ik jonger ben en ieder jaar nog beter word. Ik heb mijn doelen bijgesteld en ga nu voor de Spelen in 2024. En het WK is ook een doel. Dat is misschien nog wel moeilijker. Want op de Olympische Spelen mag er per land maar één boot meedoen en bij een WK meerdere. Dus daar is de complete wereldtop aanwezig. Ik wil nu gewoon de beste van de wereld worden.” 
 
Jij en Marit trainen tegenwoordig ook samen hè? 
“Dat is sinds vorig najaar, nadat het selectiemoment voor Tokio achter de rug was. We zijn individuele sporters, maar hebben elkaar echt nodig. Het is mooi dat we nu samen kunnen trainen. We zijn trouwens met z’n vieren: Daphne van der Vaart en Mirthe Akkerman trainen ook mee.” 
 
Hoe is de sfeer tijdens zo’n training? 
“Als je eraf gevaren wordt, denk je toch wel: Fuck, ik wil toch de beste zijn! Als iedereen elke dag zijn beste niveau laat zien kun je niet achterblijven. Het kan wel een keer gebeuren dat je een mindere dag hebt. Maar als je niet alles geeft, dan is dat ook niet eerlijk ten opzichte van de anderen.” 

Wat leer jij van Marit? 
“Ik had wel pieken tijdens wedstrijden waarbij ik heel goed voer, maar daarna had ik dan weer een groot verval in mijn races. Met zeilen is het de bedoeling om een constante serie neer te zetten. Marit heeft ook in de trainingen zo’n hoog niveau, elke dag weer. Daar maak ik nu ook grote stappen in. Ik denk dat mijn WK-medaille daar wel een gevolg van is. Maar we bespreken ook technische dingen met elkaar. Als zij iets goed doet, staat ze er wel voor open om dat te delen.” 
 
Is het niet lastig, om te trainen met je concurrenten? 
“We zijn heel eerlijk en open tegen elkaar. Marit gaat naar de Spelen en wij niet. Wij doen mee met haar programma en dat gebeurt met haar coach. Dat is soms best wel gek. Het EK was  bijvoorbeeld aanvankelijk in mei gepland. Daar zouden we niet aan meedoen omdat we dan op trainingsstage zouden gaan naar Japan. Het trainen met je concurrenten werkt alleen maar als je het goed uitspreekt als iets je niet bevalt. Dan moet je gewoon je shit op tafel gooien en er niet mee blijven rondlopen. Marit kan daar best wel hard in zijn. Het moet zoals zij wil. Maar daarom is zij ook zo goed.” 

Maar je maakt je concurrenten ook beter … 
“Je moet denken: Als ik hen beter maak, dan word ik zelf ook beter. Als ik iets goed kan en ik deel het met hen, dan word ik zelf ook gepusht om het beter te doen. En andersom geldt dat natuurlijk ook. Het gaat soms wel tegen je gevoel in. Er mag er ook maar eentje naar de volgende Olympische Spelen. Je gunt het een ander wel, maar je gunt het jezelf meer. Dat moet je kunnen loslaten en dat is een kunst. Je bent een team en hebt elkaar nodig.” 
 
Heb je er wel eens aan gedacht om over te stappen naar een andere boot? 
“Na 2016 heb ik dat wel overwogen. Maar Tokio was toen mijn doel en de strijd was toen nog niet gestreden. Concurrentie hoort bij sport. Het is suf om daarvoor weg te lopen. Ik wil een olympische medaille en het liefst een van goud. Ik denk dat dat in elke boot moeilijk is. En ik kan tegenwoordig ook wel wat in de Laser Radial. Dat wil ik niet overboord gooien.”  

Zijn jij en Marit vriendinnen? 
“Ik zie het meer als collega’s. Er zit een leeftijdsverschil tussen, we zitten in een andere leeftijdsfase. Maar we kunnen het wel met elkaar vinden. Je bent tweehonderd dagen per jaar onderweg en dan ben je op je team aangewezen. Maar in onze vrije tijd gaan we onze eigen weg.” 
 
Is de situatie tussen jou en Marit te vergelijken met die van Kiran Badloe en Dorian van Rijsselberghe? 
“Een beetje wel. Kiran is een jaar ouder dan ik. Hij zat in hetzelfde schuitje: hij had Dorian voor zich die ook olympisch kampioen was. Maar Kiran had wel de luxe dat hij al eerder met Dorian op pad kon. Ik heb wat langer moeten wachten voordat het kon. Zoals het nu gaat kun je het wel vergelijken. Marit staat ervoor open en nu maken we elkaar beter.”