Team Tulen
Tristan: “Drieënhalf jaar geleden kwamen we zonder coach te zitten. Toen hebben we de koppen bij elkaar gestoken. Hoe gingen we verder? Er was niet al te veel budget, dus waren de opties beperkt. We besloten het toen samen te gaan doen. We kennen elkaar natuurlijk supergoed. Niet alleen als schermer, maar ook als mens. We weten precies hoe een ander begeleid wil worden hoe hij graag begeleid wordt. Daarom zijn we vanaf dat moment elkaar gaan coachen. Rafaël en Tristan, in Team Tulen.”

Rafaël: “We hebben aan een halve zin genoeg om elkaar te begrijpen. Dat coachen moet je ook niet zien als elkaar compleet sturen. Het is eerder…adviseren. Wat kan je anders doen. Elkaar helpen. Niemand weet beter wat mijn sterke en zwakke punten zijn in het schermen dan Tristan. Ondanks het leeftijdsverschil voelt dat coachen dus niet gek. Het levert wel soms aparte situaties op.”

Tristan: “Zoals vorig jaar. We waren toen in Colombia op een Grand Prix. Werd ook live uitgezonden op Eurosport. Zag je al die oudere mannen in het coachvak zitten en ook Rafaël, die echt heel veel jonger was. De jongste coach in eeuwen, haha. Maar serieus: ik heb veel aan hem. En dat is veel belangrijker dan leeftijd.”

Droom
Tristan: “Ik was best goed op weg naar Tokio. Het zit zo: de twee Europeanen die het hoogst op de wereldranglijst staan, mogen naar de Spelen. De overige plaatsen worden ingevuld via de ranking voor teams. Daarop staan we momenteel niet hoog genoeg met Nederland om aanspraak te maken op een olympisch ticket. Ik begon vrij sterk, maar ik denk dat ik in februari een achterstand heb opgelopen, die ik niet meer goed ga maken. Toen verloor ik namelijk bij een wereldbekerwedstrijd van Bas Verwijlen. Het scheelde maar één puntje. Bas won dat toernooi. Daardoor pakte hij veel punten en staat hij bij die beste twee Europese kandidaten. Op papier heb ik nog een kans om hem in te halen, maar ik richt mij eigenlijk al op de Spelen van Parijs.”

Rafaël: “Een nog mooiere droom is om daar samen te staan. Maar dan moeten we eerst beter presteren op de ranglijst voor landen. Momenteel staat Nederland dus te laag om als land met meerdere schermers mee te mogen doen. De Spelen samen meemaken, dat zou voor ons echt het ultieme zijn. Daar dromen we al jaren van.”

Den Bosch
Rafaël: “Den Bosch is onze stad. We wonnen allebei ons hele leven al hier. Door het schermen reizen we veel, maar in deze stad horen we thuis. We komen uit voor de club Scaramouche in Arnhem. Dus daar zijn we vaak te vinden. Het is een soort tweede huis. Scaramouche timmert hard aan de weg om schermen op de kaart te zetten in de regio en zowel topschermers als talenten te ondersteunen. Maar we trainen ook nog steeds in Den Bosch, in één van de zalen van De Plek. Daar hebben we geregeld dat we daar elke dag met z’n tweeën van een zaal gebruik kunnen maken. Daardoor kunnen we trainen wanneer we willen. Omdat we elkaar ook coaches, zijn we daarin heel flexibel. Als echte Bosschenaren houden we van we lekker eten en drinken. Maar wel op een gezonde manier. We proberen elk jaar een moment van het carnaval mee te pakken. Dat hoort erbij, zijn we mee opgegroeid.”

Schermfamilie
Tristan: “Het schermen in onze familie is bij mij begonnen. Via Sjors Sportief, ken je dat? Dat is een organisatie die basisscholieren laat kennismaken met verschillende sporten. Zo belandde ik als jochie zeven bij De Troubadours, een schermclub in Den Bosch. Daarna heb ik de familie wel aardig aangestoken. Rafaël ging natuurlijk schermen. Onze beide zusjes ook. Die hebben in de jeugd ook EK’s en WK’s geschermd, maar kozen daarna voor hun maatschappelijke carrière. En ook onze vader besloot te gaan schermen. Hij is zelfs jarenlang voorzitter geweest van onze club. Dus je kunt je voorstellen dat het schermen een vrij grote rol speelde in ons gezin. De agenda werd aangepast aan de sport. En onze vader crosste vroeger heel Europa door, naar de toernooien. Vond-ie geen probleem. Aanvankelijk naar Duitsland of Frankrijk, maar later ook vaak naar Boedapest, Bratislava, Plovdiv of Milaan. Tegenwoordig reizen Rafaël en ik zelf, maar vroeger waren er wel twintig toernooien per jaar waar we heen werden gebracht. De schermtop is klein in Nederland, dus moet je soms wel wat verder weg.”

Rafaël: “Nu we ouder zijn beseffen we pas echt hoeveel uren er thuis in onze sport werden gestoken. Daar zijn we onze ouders dankbaar voor.”  

Vrienden en vijanden
Rafaël: “Tristan, zijn we beste vrienden? Goede vrienden, dat zeker. Ik weet wél dat ik hem het beste ken. Door de trainingen en het reizen zijn we vaak samen op pad. We gaan meestal ook samen op vakantie. Behalve onze studie zijn er eigenlijk weinig dingen die we zonder elkaar doen.”

Tristan: “Natuurlijk gebeurt het door loting wel eens dat we tegen elkaar moeten. Maar van vijandigheid is dan geen sprake. Het gaat meer om het teambelang. Het belang van Team Tulen. Als ik van Raf verlies, is dat niet erg. Je kunt het vergelijken met een wielrenploeg. Die beconcurreren elkaar niet, maar proberen samen te winnen. Het is vooral wij tegen de rest van de wereld. We zijn immers ook elkaars leerling, daardoor is er geen rivaliteit tussen ons. Eind september moesten we tegen elkaar in de halve finale van het NK. Daar baalden we van, we hoopten elkaar pas in de finale tegen te komen. Rafaël won en dat was terecht. Hij zat goed in zijn vel, was beter in vorm. Vlak daarna was ik weer zijn coach, in de finale. Geen probleem.”

Team Tulen (2)
Rafaël: “Tristan werkt naast het schermen ook als fysiotherapeut. En ik studeer Voeding en Diëtiek. Samen hebben we daardoor best wat verschillende kennis. We komen een eind, in ieder geval. Tristan is meer van de organisatie. Het plannen, het reizen, de schema’s. Ik ben dus bezig met onze voeding en ook met de technische kant: onze social media en de website. Team Tulen is dus een sportteam, maar we proberen ook commercieel wat plannen te maken. We hebben, voor de corona-tijd, workshops gegeven. Als dat weer kan willen we ook dat weer oppakken. Daarnaast zoeken we ook onze eigen sponsoren.”

Tristan: “Het zou gaaf zijn als in de toekomst Team Tulen kunnen uitbreiden. Dat het ook een trainingsgroep kan worden, voor nieuwe schermtalenten. Maar voorlopig doen we het met z’n tweeën.”  

Corona
Tristan: “In de eerste maanden hebben we veel schermtrainingen geskipt. Thuis hebben we niet zo’n grote kamer en verder konden we nergens terecht. Het NK was de eerste wedstrijd in een half jaar. Eigenlijk zouden de wereldbekerwedstrijden al gestart zijn, maar die zijn uitgesteld tot januari. Kijken hoe het dan gaat in de wereld. Als sporter vond ik het de afgelopen maanden lastig om te plannen. Je weet niet waar je naar toewerkt. Wanneer je op je scherpst moet zijn. Bij de praktijk waar ik werk, zijn ze wel blij dat ik niet weg ben. Ik ben als werknemer makkelijker dan hiervoor.”

Rafaël: “Wij hebben altijd elkaar om te schermen. Ik kan me voorstellen dat de afgelopen maanden daardoor voor ons makkelijker waren dan voor andere sporters, die normaal gesproken met een team of een groep trainen. Toen de trainingszaal weer open mocht, konden we direct weer aan de slag. Een superfijn moment.”  

Voeding
Rafaël: “Toen het schermen voor mij steeds serieuzer werd, wilde ik mij gaan verdiepen in voeding. Wat was nou het beste om te eten voor of na een wedstrijd? Zulke simpele dingen vroeg ik mij af. Ik ben een beetje gaan Googelen en kwam erachter wat wel en niet waar was. Ik begon wetenschappelijke artikelen te lezen. Over supplementen en het gebruik van eiwitpoeder. Toen ik in de zesde klas van de middelbare school een studie moest kiezen, was de keuze niet zo moeilijk. Ik ben nu voor ons allebei bezig om een zo optimaal mogelijk voedingspatroon te vinden. Zo maak ik met wat koolhydraten, suikers en natrium zelf een sportdrankje. Het smaakt nergens naar. Maar het is wel goed voor je.”

Tristan: “Voor mij is het superhandig dat mijn broer hier zoveel van weet. Als we een toernooi hebben en zelf niet koken, laat ik hem vaak kiezen. Die pasta wel, die pasta niet. Wat ik bijvoorbeeld echt niet moet eten, is gnocchi. Als ik dat een dag voor de wedstrijd eet, voel ik het twee dagen later nog. Dat ligt bij mij véél te zwaar op de maag.”

Investering
Tristan: “Het is vrij simpel. Als je hoog wil schermen, moet je er ook zelf geld instoppen. Anders lukt het niet om naar de top te komen. Je wil naar die toernooien waar je veel punten kunt pakken. Of je nou een sponsor hebt of niet. Ik werk drie dagen per week als fysio. Een deel van mijn salaris gaat naar mijn sport. Voor de vliegtickets bijvoorbeeld. Je moet dus van je sport houden, als je dit wil doen. Qua tijd en geld is dat best een grote investering. Maar als je doel is om zo mogelijk te worden, moet je zo veel mogelijk doen om dat te bereiken.”