Kira, wat is jouw eerste herinnering aan de verhalen van de carrière van je moeder?
Kira: "Ik denk dat het al op de basisschool was. Toen deed ik al aan zwemmen en kreeg ik steeds de vraag van de juffen en meesters: ga je je moeder achterna?"
Jolanda: "Vlak voor de Spelen van Sydney, in 2000, werd ik geïnterviewd omdat ik de laatste olympisch zwemkampioen was. Ze kwamen ‘s ochtends al heel vroeg filmen. Toen kwam jij en je zus erbij zitten. Met z’n tweetjes in pyjama."
Kira: "Wat toevallig! Dit verhaal heb ik vandaag nog aan iemand verteld. Het belangrijkste wat me is bijgebleven van vroeger is toch die vervelende vraag. Ga je je moeder achterna? Ik kon het niet meer aanhoren. Een tijdje heb ik dat heel vervelend gevonden. Want ja, ik bedoel, ze is olympisch kampioen. Hoeveel mensen worden nou olympisch kampioen? Ik wilde graag mijn eigen persoon zijn."
Jolanda: "Jij wilde ook niet dat ik prijzen uitdeelde. Later vond je dat wel leuk, maar niet in de jeugd. Dus dat deed ik ook niet. De zwembond vroeg het vaak, maar dan zei ik altijd: niet bij de nummers van Kira."
Kira: "Ik wilde ook nooit luisteren naar jou als zwemcoach. Toen ik heel jong was, ging mama training geven bij mijn club De Futen. Ik wilde niet naar haar luisteren en wilde niet bij haar in de groep."
Jolanda: "Ik snap dat wel. Ouders weten er normaal gesproken niet zo veel van. Weet jij veel dat ik er wel iets vanaf wist."
Toch ben je gewoon gaan zwemmen. Was dat heel normaal?
Kira: "Als baby ging ik al mee met mama naar het zwembad waar zij werkte. Dus ja dan rol je er wel in."
Jolanda: "Ik heb echt mijn best gedaan om haar iets anders te laten doen. Je hebt judo gedaan, dansen, waterpolo, atletiek."
Kira: "Ik heb zelfs een keer een circusles gedaan. Maar ik was gewoon het beste in het water. Ik moest kiezen tussen waterpolo en zwemmen, want ik zat bij beide sporten in de nationale juniorenselectie. Na een interland tegen Spanje zat ik helemaal onder de krassen en ik vond dat helemaal niks."
Jolanda: "Jij wist ook wel dat je alleen bij het waterpoloteam zat omdat je heel hard kon gooien en zwemmen."
Kira. "Ja, ik weet nog wel een keer dat ik helemaal alleen was weg gezwommen en had gescoord. Werden ze daarna boos op mij. Ik dacht: de bal zit toch in het doel, wat maakt het daarna uit?"