Komt dat onderwerp vaak ter sprake?
Ronald: "We hebben allebei een eet-tic, ja."
Karolien: "We hebben het dan over wanneer je voor de wedstrijd het beste kan eten en wat het beste eten is. Van kinds af aan zijn we gestimuleerd om gezond te eten. Alle randvoorwaarden om te presteren waren in huis. En vroeg naar bed gaan was bij ons thuis heel normaal."
Ronald: "Dat deden we niet zozeer voor het roeien, maar wel voor het fit zijn. Eénwielfietsen was bijvoorbeeld echt ons ding. En dan het liefst bergop, dat deden we elke vakantie. Ons gezin kan niet tegen stilzitten. Zo hebben we in Duitsland bij de schoonfamilie een helling. Elke dag gingen we dan meerdere keren die helling op met de éénwieler.”
Karolien: "En éénwielfietsen is ook gewoon leuk."
Ronald: "Ik denk vooral na over wattage, kilogram en gewicht.”
Karolien: "Op dat moment hadden wij het niet door. We hebben geluk gehad dat onze ouders ons fysiek en qua voeding altijd optimaal hebben opgevoed. Mijn ouders zeiden altijd: 'Ga lekker buiten spelen. Hier heb je je éénwieler, ga maar wat doen'."
Jullie eten nooit ongezond?
Ronald: "Oh jawel hoor. Op eetgebied lijken we ook veel op elkaar. We houden allebei van lekkere dingen en snoepen. Een doos met tompouces vind ik lastig om te laten staan. Zelfs voor een wedstrijd. Ik heb roeiwedstrijden verloren omdat ik mij niet kon inhouden. Karolien leert van mijn fouten. Zij blijft nu net voor de drempel, ze weet door mij dat ze niet over die drempel heen moet gaan."
Karolien: "Ik weet nog dat ik vlak voor een jeugd-NK een literbak ijs in de vriezer had staan. Die had ik toen helemaal opgegeten. Mijn vader kwam thuis en vroeg: Waar is het ijs? Ik durfde natuurlijk niets te zeggen. Ik had die bak ergens anders weggegooid en niet thuis bij ons in de prullenbak. Uiteindelijk moesten we met z'n allen die ijsbak gaan zoeken. Toen moest ik wel opbiechten dat ik het had opgegeten."
Ronald: "Ik heb serieus heel veel wedstrijden verpest door eten. Ik koos liever voor griesmeelpudding dan dat ik een wedstrijd zou hebben gewonnen. Karolien kan dat vaak nog net weerstaan omdat ze het van mij weet. Ik heb het ook vaak tegen haar gezegd. Je verliest als je niet voor jezelf zorgt. Net als met ziek zijn. Ik heb vaak met koorts geroeid en dat is niet handig. Na ziekte heb je ook de neiging om trainingen in te halen. Dat is allemaal flauwekul en dat weet ik door schade en schande. Karolien doet dat dus niet. Die houdt het bij bananen en biefstuk."
Wat is verder de rol van je familie in je carrière, Karolien?
Karolien: "Ze staan altijd voor mij klaar en dat weet ik. Die band is heel belangrijk. Het is fijn dat je een plek hebt waar je terecht kan als je ergens mee zit. Het is een punt om op terug te vallen."
Ronald, je kijkt niet naar roeiwedstrijden van je dochter. Waarom is dat?
Ronald: "De spanning wordt dan te hoog. Ik heb natuurlijk wel verstand van roeien en dan ga ik mij ermee bemoeien. Dat wil ik niet. Als ik weet dat ze gewonnen heeft dan kijk ik het filmpje achteraf wel. De olympische finale ga ik niet kijken, dat weet ik zeker."
Karolien: "Dat vind ik ook niet zo erg hoor. Ik ben het gewend. Hij hoeft dan niet opeens wel te gaan kijken."
Ronald: "Niet kijken is ook erg zwaar voor mij. Twee uur na het begin van de wedstrijd ben ik helemaal uitgewoond, terwijl ik niet kijk. Het is zwaarder dan een training voor mij. Bij het WK waar Karolien zilver won, liep ik de tuin in. Mijn vrouw kijkt wel en die zegt dan de uitslag. In Tokio ga ik niet kijken en wacht ik op mijn vrouw."
Heb je alle vertrouwen in je dochter?
Ronald: "Ja, ik weet dat Karolien door de opvoeding en de goede trainingen stressbestendig is. Ik weet zeker dat als iedereen flipt op de Spelen, dat Karolien overeind blijft."
Karolien: "Ik wil net als papa een gouden medaille, dus daar ga ik voor. En alle wedstrijden tussendoor wil ik natuurlijk ook winnen."
Headerfoto: Ronald en Karolien Florijn (foto: Ellen de Monchy).