"Door zo’n smak kom je dichter tot elkaar"

Vincent ter Schure en Timo Fransen leken de ideale voorbereiding te hebben op het WK in Emmen. Tijdens het seizoen waren de twee op de tijdrit en in de wegwedstrijden de besten van de wereld. Een keiharde val gooide echter roet in het eten voor het tandemduo. Even was hun WK in gevaar, maar gelukkig kwamen ze met de schrik vrij.

Het was een trainingsritje zoals ze die zo vaak afwerkten. Twee weken geleden op de Veluwe, tussen Hoenderloo en Schaarsbergen. De visueel beperkte stoker Vincent en voorop piloot Timo, samen scheurend door het bosrijke gebied op de tandem. “Een stukje dat we al duizend keer hebben gereden”, zegt Vincent.

“Op die weg komt er weinig verkeer van de zijkant. Ideaal dus voor ons. Het was die dag vrij rustig en we gingen harder dan ooit. Dat past wel bij ons seizoen, waarin het waanzinnig goed ging. Met de wind in de rug haalden we 55 tot 60 kilometer in het uur. We maakten ons klein, om een nog aerodynamischer houding aan te nemen. Terwijl we dat deden, zagen we niet dat er voor ons twee toerfietsers reden. Daar klapten we vol van achteren tegenop.” 

De renners, die op het WK meedoen aan de tijdrit en de wegwedstrijd, vielen op de grond. Bij de Timo viel de schade mee: wat schaafwonden en blauwe plekken. Vincent was er minder aan toe. “Ik ving de klap op met mijn schouder”, blikt hij terug. “Daardoor zijn mijn bandjes daaromheen gescheurd. Mijn sleutelbeen had een wat…opmerkelijke positie. Ik zag dat het bot niet goed stond. Ik zei nog tegen Timo toen ik daar in de berm zat: daar gaat ons WK.”   

Peanuts 
Een dag later volgde de opluchting in het ziekenhuis bij het duo, dat op de Spelen in Rio goud en zilver won. Vincent: “Ik bleek niets gebroken te hebben. Een operatie was ook niet noodzakelijk. Mijn schouder is nog niet zo flexibel als hij kan zijn, maar ik kan er prima mee fietsen. Natuurlijk heeft het wel invloed gehad op onze voorbereidingen. Ik heb meer gerust en minder lang op de fiets gezeten dan we van plan waren. Maar ik zit niet in de put hoor. We hebben geluk gehad. Dit is peanuts als je kijkt hoe hard de klap was.” 

De twee toerfietsers kwamen op wat schrammen na vrijwel ongeschonden uit de botsing. Dat gold niet voor de tandem van Timo en Vincent. “We waren al bezig met een nieuwe fiets. Daar gaan we op het WK mee rijden, dat was vooraf al het plan. Gelukkig maar, want onze oude is flink gehavend. De wielen zijn stuk, het stuur is kapot en de derailleur (versnelling, red.) is afgebroken. Waarschijnlijk zitten er binnenin het carbon ook nog scheuren. Daar moeten we na het WK maar eens naar kijken.” 

Ondanks de val is Vincent optimistisch. “Natuurlijk waren we liever op de fiets blijven zitten. Maar ik baal niet. Dit is onderdeel van onze sport. Elke dag zijn we ervan bewust dat dit kan gebeuren. Dit maakt iedere renner vroeg of laat mee. De vraag is vooral hoe je ermee omgaat, hoe je eruit komt. Kijk, vorig jaar zijn we heel hard gevallen in Canada. Maar op de lange termijn heeft ons dat veel goeds gebracht. Op dat moment was het klote dat we daar een paar kilo vel lieten liggen op het asfalt. Maar het samen omgaan met tegenslag, dat vraagt iets van je. Iets wat uiteindelijk van toegevoegde waarde is.” 

Tegenslag is als cement 
“Door zo’n smak kon je dichter tot elkaar. Je maakt samen iets heftigs mee. Een klein trauma, waar je samen weer uitkomt. Dat doe je door erover te praten, maar ook door het mee te maken. Dit jaar zijn we weer op dat stuk in Canada gaan fietsen. Natuurlijk was het wat spannend, in ‘onze bocht’. Maar de tweede keer gingen we weer wat sneller door die bocht. En daarna weer sneller, totdat de blokkade weg was. Het is bijna therapeutisch. Tegenslag is als cement, het geeft je stevigheid. Iedereen kan van de wind af fietsen, omgaan met winst en succes. Juist als het tegenzit, moet je echt karakter tonen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil zo’n valpartij niet romantiseren. Maar wanneer het gebeurt, moet je er gebruik van maken en er samen beter uitkomen.” 

Terwijl Vincent deze minicursus ‘omgaan met tegenspoed’ geeft, luistert Timo aandachtig mee. “Vincent is inderdaad meer de prater van ons beiden. Ik ben rustiger, afwachtender. Denk langer na over een keuze. We vullen elkaar ook daarin perfect aan. Vincent is impulsiever, meer zwartwit. Hij wil plannen soms snel wijzigen, terwijl ik juist wil vasthouden aan wat we bedacht hadden. Maar het belangrijkste is: in goede en slechte tijden staan we voor elkaar klaar. Dat was ook zoals we het vijf jaar geleden hadden afgesproken. En nu zijn we beter, verder en volwassener dan ooit.” 

De twee pakten het dit koersjaar anders aan dan voorheen. Vincent: “We zijn rustiger geworden. Ontspannener. Eerst wilden we meer controle hebben over het proces. Werkten we elke wedstrijd een heel excelbestand af met voorbereidingen. Een heel precies programma waarin elke minuut was uitgeschreven. Vorig jaar op trainingskamp besloten we dat we af wilden van dat ritme. Het liep in de praktijk toch nooit zoals we wilden, haha.” 

Kettingen koken  
“Ik heb zo veel tijd verkwanseld aan analyseprogramma’s”, zegt Timo. “Nu is de training klaar, wanneer hij klaar is. Voorafgaand aan een wedstrijd doen we het meer op gevoel. We zijn ervaren genoeg om per koers in te schatten hoe lang we warm willen rijden. Daar hebben we niet per se een schema voor nodig. Maar we blijven gek op de sport hoor. Het blijft ook een hobby, waar we veel liefde in stoppen. We koken thuis soms de kettingen met speciale wax. En stoppen er veel extra geld in, om de beste materialen te hebben.” 

Die nieuwe aanpak legde de twee geen windeieren. Ze waren de beste in alle mondiale tijdritten van dit jaar en wonnen ook nog het wereldbekerklassement. Maar door hun val lijken hun kansen op een hoofdprijs in Emmen geslonken. Vincent: “Natuurlijk willen we winnen. Dat kan nog steeds. Daar geloof ik heilig in. Er zijn zat sporters die ondanks een onrustige voorbereiding toch gewonnen hebben. En als dat niet lukt, dat is dat helaas zo. Nairo Quintana zei het laatst heel mooi: verlies moet je met dezelfde nederigheid accepteren als winst. Eigenlijk is het dezelfde medaille. Maar dan de andere kant.” 

Foto's: Mathilde Dusol