Jorrit Bergsma: “Misschien heb ik een jonge ziel”

Mocht hij uitkomen op de Winterspelen in Milaan, dan is Jorrit Bergsma veertig jaar. Maar aan schaatspensioen denkt de Friese langeafstandsspecialist niet. Zo lang de prestaties goed zijn, gaat hij door. “Op een dag zal ik er niet onderuit komen dat ze me echt voorbij rijden.”

Vijf dagen voor de start van de Olympische Winterspelen in Milaan viert Jorrit Bergsma zijn veertigste verjaardag. Als hij zich kwalificeert, worden het zijn vierde Spelen. Met onder meer vijf wereldtitels en olympisch goud op zak, zou het een mooi slotstuk zijn van een imposante carrière. Toch denkt de routinier niet aan stoppen. “Dat is niet mijn bedoeling”, reageert hij. “Ik heb de afgelopen jaren steeds mijn niveau gehaald en heb niet het gevoel dat de afdaling is ingezet. Ik heb er nog steeds heel veel plezier in en heb ook mooie dingen laten zien op de langebaan en de marathon. Wat mij betreft ga ik nog een paar jaar door.”

“Er brandt nog steeds een vuur in me. Ik ben heel ambitieus om dit seizoen weer mooie dingen op het ijs te laten zien. Ik ervaar het als het mooiste beroep dat er is en het is een voorrecht om dit te doen.”

Rijker mens

Na een tweejarig verblijf bij Team Jumbo-Visma sloot de routinier in 2024 weer aan bij AH Zaanlander, het schaatsteam van coach Jillert Anema waar hij in het verleden zijn grootste successen boekte. Hij keerde terug omdat de training daar hem beter ligt. “Ik heb twee jaar een andere weg bewandeld,” zegt Jorrit over zijn uitstapje. “Het is een verrijking geweest. Het is goed om eens een keer ergens anders te kijken, om erachter te komen wat voor je werkt en wat niet. Ik ben er een rijker mens van geworden.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Jorrit Bergsma (@jorritbergsma)

Bij AH Zaanlander wordt Jorrit omringd door ploeggenoten die soms de helft van zijn leeftijd hebben. Maar of hij zich dan oud voelt … “Natuurlijk speelt het wel eens door je hoofd”, bekent hij. “Zo’n Chris de Velde is twintig jaar jonger dan ik. Dat had mijn zoon kunnen zijn. Als je erover na gaat denken dan is dat wel bizar. Maar aan de andere kant kan ik het goed met die jongens vinden en voel ik me niet ouder dan zij. Misschien heb ik een jonge ziel, of houden zij me jong.”

Tranen

Jorrit is getrouwd met de Amerikaanse oud-schaatsster Heather Richardson. Samen hebben ze zoon Brent en dochter Barbara Jean. Vanuit het thuisfront krijgt Jorrit alle support om zijn carrière te verlengen. “Heather draagt over het algemeen de zorg voor de kinderen. Die worden ook ouder en soms wat lastiger. Dat is niet altijd even makkelijk voor haar. Maar ze begrijpt mijn keuze wel en ondersteunt het honderd procent.”

“Wat ook leuk is: nu de kinderen ouder worden, krijgen ze het steeds meer mee. Mijn zoon is bijna zeven jaar. Die wil hetzelfde doen als ik; hij is ook aan het schaatsen en skeeleren en fietsen. We zijn al samen wezen mountainbiken en hij is al eens mee geweest naar een training.”

“Het afgelopen jaar heb ik niet heel veel gewonnen, maar wel een massastart en een marathon. En het is hartstikke leuk om dat dan met de kids te delen. Toen ik die mass start live reed lag hij al op bed. Heather heeft de volgende dag de wedstrijd laten zien. Toen zei hij dat hij de tranen in zijn ogen had staan.”

Gouden medaille

Tijdens de Winterspelen van Sotsji in 2014 werd Jorrit olympisch kampioen op de 10 kilometer, het sportieve hoogtepunt van zijn carrière. Jorrit: “Het staat mooi op je palmares, maar er is niet een leven voor en een leven na die gouden medaille. Het is een momentopname. Iedere wedstrijd wil je weer winnen.”

Sindsdien is het deelnemersveld op de lange afstanden breder geworden. Dat maakt het voor een individuele schaatser moeilijker om zich te plaatsen voor de grote toernooien, laat staan om daar op het podium te komen. “Absoluut”, bevestigt Jorrit. “Vroeger kon je je nog wel eens met een slechte dag kwalificeren.  En kon je zelfs nog wereldkampioen worden met een mindere dag. Dat is nu niet meer aan de orde. Zowel nationaal als internationaal is het niveau ontzettend gestegen. Je moet echt met een goede rit komen om mee te doen om de medailles.”

In Sotsji werd Jorrit op het podium geflankeerd door Sven Kramer en Bob de Jong. De 10 kilometer was in die jaren een Nederlandse aangelegenheid. Tegenwoordig komt de concurrentie overal vandaan. Zo stonden er tijdens de WK afstanden in februari met Davide Ghiotto, Vladimir Semirunniy en Metoděj Jílek een Italiaan, een Pool en een Tsjech op het podium van de 10.000 meter, terwijl een jaar eerder twee Canadezen in de medailles vielen.

Het is een ontwikkeling die Jorrit toejuicht. “Natuurlijk wordt het lastiger voor mij. Je moet superscherp zijn. Maar als ik het toch voor elkaar krijg en tot een mooie prestatie kan komen, dan geeft dat die prestatie alleen maar meer glans. Voor de 10 kilometer zelf is het natuurlijk hartstikke mooi om zo’n niveau te hebben.”

“Op een dag zal ik er niet onderuit komen dat ze me echt voorbij rijden. Maar het afgelopen jaar heb ik me ook weer geplaatst voor de WK afstanden en was ik heel dichtbij het podium op de 10 kilometer. Zolang die prestaties daar zijn dan is het ook waard om zoveel van huis te zijn en er zoveel voor op te geven.”