Na bommen en een burgeroorlog blijft Sean Niewold altijd rustig

Een levensles van zijn moeder helpt Sean Niewold als het spannend wordt. En spannende tijden heeft de zwemmer al genoeg meegemaakt. Zo moest hij ooit met een boot vluchten uit Libië toen daar een burgeroorlog uitbrak.

Op de rechteronderarm van Sean Niewold staat in sierlijke cyrillische letters Allaga Amanat getatoeëerd. De tekst is Kazachs voor ‘Vertrouw op God’ en is een geliefde uitspraak van Seans moeder. “Zij komt uit Kazachstan”, legt de zwemmer uit, “en zegt dit altijd als ik iets spannends ga doen: een tentamen maken of als ik moet racen."

"Het betekent voor mij meer: geloof in jezelf, wat moet gebeuren zal gebeuren. Als het niet zo moet zijn, dan zal het niet gebeuren. Gewoon rustig blijven en alles komt goed. Ik ben niet gelovig, maar wel bijgelovig. Die tattoo is dus niet om religieuze redenen. Mijn moeder kan natuurlijk niet altijd overal mee naartoe. Maar zo heb ik die uitspraak van haar altijd bij me.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Sean Niewold OLY (@sean_niewold)

Olie-industrie

Sean werd geboren in Groningen, maar bracht het grootste deel van zijn jeugd door in het buitenland. Zijn vader werkte in de olie-industrie en veranderde regelmatig van standplaats. Azerbeidzjan, Libië, Dubai, Saoedi-Arabië; het gezin verhuisde mee. “Omdat het allemaal warme landen waren, zwommen we altijd op school”, vertelt Sean. “Elke school had wel een zwembad op het terrein. In Libië ben ik voor het eerst wedstrijden gaan zwemmen. Je kon daar twee sporten doen: voetbal of zwemmen. Zwemmen was de sport waar ik het beste in was.”

Het was voor Sean niet altijd even makkelijk om iedere paar jaar te verkassen. “Je bouwt nooit een hele hechte band op met mensen, omdat je steeds na twee jaar weer weggaat.”

Aan de andere kant heeft hij hierdoor wel heel veel mensen leren kennen. “Dat is een groot voordeel. Overal op de wereld waar ik kom, ken ik wel iemand. Ik heb zoveel verschillende mensen ontmoet.”

Arabische Lente

In 2011 woonde hij met zijn ouders in Libië, toen de Arabische Lente losbarstte. Een golf van opstanden en revoluties ging door de gehele Arabische wereld. In Libië brak een burgeroorlog uit en dictator Muammar Khadafi werd ten val gebracht.

Voor buitenlanders was de situatie levensgevaarlijk. Het staat Sean, die destijds acht jaar oud was, nog helder voor de geest. “Bommen die honderd meter van ons huis vielen, de compound waar we woonden werd bekogeld. We zaten op een gegeven moment met veertig man in een huis met drie kamers, omdat dat de enige veilige plek was op dat moment.”

Sean en zijn moeder slaagden erin met een boot vanuit Tripoli te vluchten naar Malta. “Het was een catamaran, die normaal gesproken gebruikt werd om met toeristen rond de eilanden daar te varen. Die mocht eigenlijk niet in slecht weer de zee op. Er stond een paar dagen achter elkaar windkracht 10. Maar omdat de haven door de rebellen werd bestormd, móesten we weg. We zijn door de storm gevaren en hebben het maar net overleefd.”

De vader van Sean bleef achter om zijn werknemers te evacueren, maar ook hij wist uiteindelijk veilig het land te verlaten.

Harde boodschap

In 2017 verhuisde het gezin naar Nederland. Daar pakte Sean het zwemmen serieus op. “In al die landen waar we hebben gewoond, werd de training niet gegeven door professionele coaches, maar door ouders van zwemmers. Die deden het ‘voor de leuk’. Dus het niveau was niet zo hoog. De stappen die ik de eerste paar maanden in Nederland zette, met coach Shilo Dormehl, waren echt enorm. Doordat ik zoveel verschillende soorten trainingen heb meegemaakt, heb ik wel geleerd wat goed voor mij werkt en wat niet.”

Via WVZ in Zoetermeer maakte Sean in 2022 de overstap naar het High Performance Centre in Amsterdam, waar hij deel uitmaakte van de nationale selectie. Maar al een jaar later kreeg hij te horen dat er geen plek meer voor hem was binnen het team. Een harde boodschap en Sean moest op zoek naar een andere omgeving om te trainen.

Die vond hij uiteindelijk bij Feijenoord Albion in Rotterdam, de club waar ook zijn vriendin Tessa Giele haar banen trekt. Via die weg wisten beide zwemmers zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Parijs. “Het is gelukkig goed gekomen”, blikt Sean terug. “Het heeft mij wel geholpen dat ik zoveel heb meegemaakt. Ik denk dat ik me daarom makkelijk aan andere omstandigheden kan aanpassen en met tegenslag kan omgaan.”

Werktuigbouwkunde

Op de Olympische Spelen in Parijs werd Sean 23^ste op de 100 meter vrije slag. Het evenement maakte veel indruk. “Het was heel heftig. Je maakt in een zwembad nooit zo’n publiek mee. Bij Europese kampioenschappen zit er misschien duizend man aan publiek en nu waren het er 25.000. Het was heel bizar, overwhelming.”

Na de Spelen heeft Sean zijn trainingsintensiteit iets teruggedraaid, om zijn studie werktuigbouwkunde aan de TU in Delft af te ronden. Tijdens de Nederlandse kampioenschappen in juni leverde hij zijn bachelor-scriptie in. Dat was ook wel noodgedwongen, omdat hij niet met de nationale selectie traint en hij bij NOC*NSF geen A-status heeft. “Financieel lukt het niet meer om fulltime topsport en studie naast elkaar te doen.”

Sean kan leven met de situatie. Hij hoeft niet per se te trainen met de nationale selectie. Hij regelt zijn zaken zelf. “Wij zitten goed in Rotterdam. Dit werkt voor ons. Dus waarom zou je het dan anders gaan doen?”