Rolstoeltennisser Ruben Spaargaren: ‘Ik ben me bewust dat wat ik nu doe, niet voor eeuwig is’

Rolstoeltennisser Ruben Spaargaren, nummer 8 van de wereld, leeft met een constante dreiging. Hij heeft een aandoening die onverwacht kan toeslaan en al twee keer grote lichamelijke schade aanrichtte. Hoe hij naar de toekomst kijkt? “Er is een extra vuurtje gaan branden."

Ruben (25) is tweevoudig deelnemer aan de Paralympische Spelen, Europees kampioen en is net weer twee plaatsen gestegen op de wereldranglijst van rolstoeltennis. Zijn ultieme droom is om de nummer 1-positie te bereiken. Toch weet hij dat zijn gezondheid zijn ambities in de weg kan staan. Een erfelijke bloedziekte sloeg al twee keer eerder toe. De eerste keer, op tienjarige leeftijd, leidde tot een incomplete dwarslaesie. Sindsdien is hij afhankelijk van een rolstoel. Rolstoeltennis gaf hem een nieuw doel, en hij klom op naar de wereldtop. Vijftien jaar lang bleef de ziekte op de achtergrond. Tot vorig jaar.

Eng

In de voorbereiding op de Paralympische Spelen in Parijs ging het opnieuw mis. “In oktober kreeg ik een bloeding ter hoogte van mijn nek. Het gevoel en de kracht in mijn benen namen verder af, net als mijn rompstabiliteit. In mijn linkerarm voelde ik geen temperatuurverschillen meer. Dat was heel heftig en eng. Op dat moment leek er geen hoop meer. Mijn lichaam was zo aangetast dat ik dacht dat tennis niet meer mogelijk zou zijn. Ik dacht echt dat dit blijvend was. Dan zakt je wereld volledig in elkaar.”

Ruben noemt het een klein wonder dat hij in de maanden daarna toch weer grotendeels herstelde, zo goed zelfs dat hij na ‘bloed, zweet en tranen’ alsnog kon deelnemen aan de Paralympische Spelen in Parijs. “Dat het me dat is gelukt, daar verbaas ik mezelf ook over.” Nooit eerder heeft hij zo hard gewerkt, zegt hij.

In Parijs strandde Ruben in de kwartfinale, zowel in het enkel- als dubbelspel. Dat resultaat noemt hij prima. Hij weet dat er meer in zit en dat hij zijn oude vorm nog niet volledig terug heeft. Tijdens de officieuze WK, de Wheelchair Singles en Doubles Masters in Arnhem deze maand, zal hij zijn vooruitgang opnieuw testen, een jaar na zijn dieptepunt.

Angst voor terugval

Heeft dit heftige jaar hem veranderd? “Ik denk dat er een extra vuurtje is gaan branden. Ik ben me meer bewust geworden dat wat ik nu doe, niet voor eeuwig is. Of dat nu aan mijn gezondheid ligt of dat ik over tien jaar gewoon te oud ben. Maar als ik straks moet stoppen, wil ik mezelf in de spiegel kunnen aankijken en weten dat ik alles heb gegeven om de beste te worden. Of ik dan nummer 1 ben geweest of niet, zien we dan wel, maar dan zou ik in ieder geval tevreden zijn.”

Angst voor een nieuwe terugval heeft hij niet, zegt hij. “Aan piekeren heb je niets. Dat vind ik zonde. Het betekent niet dat ik ervoor vlucht of er niet over wil praten. Juist niet. Als ik met mijn verhaal ook maar één iemand kan inspireren om door te zetten, dan ben ik al heel gelukkig.”