Jessica Lokhorst en Koen van Roekel over omgaan met tegenslag

Zij moest dealen met een eindeloze reeks blessures, hij met een coach die bij belangrijke selectiemomenten niet voor hem koos. Korfballers Jessica Lokhorst en Koen van Roekel kennen de bittere smaak van teleurstelling, maar staan er komende week toch, allebei in het oranje op het EK.

Ze werd twee keer wereldkampioen en pakte ook goud op de World Games. Jessica Lokhorst (31) is één van de meest geroutineerde spelers van TeamNL Korfbal. Maar een Europese titel ontbreekt nog op haar palmares, althans dat vindt de geboren Wageningse zelf. “In 2018 werden we Europees kampioen. Ik hoorde wel bij de selectie en heb ook een medaille gekregen, maar ik heb toen geen minuut gespeeld. Dus dat voelt niet echt als mijn eigen titel.”

Drie jaar later ontbrak Jessica weer. Nadat ze bij een sprong verkeerd was neergekomen had ze onder meer een enkelblessure, een verrekte achterste kruisband en een breukje in haar knie opgelopen. In Antwerpen moest de speelster van Fortuna opnieuw toekijken hoe Nederland de Europese titel pakte. “Ik heb ze alleen aangemoedigd.”

Pijnlijk

Koen van Roekel maakt sinds 2021 deel uit van TeamNL. Dat betekende in zijn geval vooral veel trainen. Want zodra de selectie voor een eindtoernooi bekend werd, viel de aanvoerder van DVO steeds buiten de boot. “Ik kon daar niet zo goed mee omgaan”, lacht hij. “Ik ben drie keer afgevallen.”

De eerste keer was voor het Europees kampioenschap in Antwerpen. Koen zat net twee maanden bij de nationale selectie, dus had hij er nog vrede mee. In 2022 was de 26-jarige Bennekommer de eerste reserve voor de World Games in de VS. Of de laatste afvaller, hoe je het bekijkt. “Dat was heel pijnlijk omdat ik de World Games al jarenlang als doel had. Als je dat op één persoon na niet haalt, dan is dat onwijs balen. Vorig jaar viel ik af voor het WK in Taiwan. Dat moet je verwerken en dat is niet één van mijn kwaliteiten.”

“Wat ik dan doe? Nou ja, het kost wat meer tijd. Mijn vriendin, Annelie de Korte, is voor het komende EK afgevallen en die kan er beter mee omgaan dan ik. Ik kan gewoon heel lang chagrijnig zijn. Dat is lastig omdat je ook mee moet trainen, wetende dat zij naar een toernooi gaan en ik niet. Als iemand bijvoorbeeld valt, dan schiet toch door je hoofd: ‘zou hij geblesseerd raken en kan ik dan mee?’ Je wenst het niemand toe, maar dat je dat dan denkt is een hele nare gemoedstoestand, vind ik. Dat voelt heel egoïstisch en dat vind ik niet fijn. Dat zit niet in mijn natuur. Maar als het toernooi eenmaal achter de rug is, dan is het ook klaar en kan je weer door. Dan kun je je weer richten op het seizoen bij de club.”

Specifieke kwaliteiten

Sinds april hebben de korfballers een nieuwe bondscoach. Ard Korporaal volgde Jan Niebeek op. Dat Koen de voorgaande toernooien niet werd geselecteerd, wijt hij aan een andere benadering van beide trainers. Koen: “De vorige bondscoach vond dat je alle aspecten van het korfbal goed moest beheersen. Ik kan allround spelen als het moet, maar mijn kwaliteit is de rebound. Dat heb ik bovengemiddeld ontwikkeld.”

De nieuwe oefenmeester kijkt juist naar de specifieke kwaliteiten van zijn spelers. “Ard hamert erop dat je goed moet doen wat je goed kunt”, is Koens ervaring. “En dat is voor mij dus het rebounden. En dat is een verschil in opvatting met de vorige bondscoach, die vond dat je alles goed moet kunnen. Overigens denk ik wel dat ik de laatste tijd in zijn geheel ook beter ben geworden, dus ik ben beter gaan verdedigen, beter aanvallen en schieten.”

Neemt niet weg dat het voor Koen een behoorlijk stressmoment was toen de bondscoach de EK-selectie bekendmaakte. “Mijn ontlading was heel groot”, bekent hij.  “Ard had al gezegd dat ik goed bezig was. Dat gaf natuurlijk wel vertrouwen. Maar toen iedereen zijn gesprekje had om te horen of hij mee mocht, zat ik toch ouderwets met trillende benen op mijn beurt te wachten. Toen duidelijk was dat ik mee kon zei Ard nog van alles, maar dat kwam allemaal niet meer binnen. Ik was zo opgelucht. Het gaf enorm veel voldoening na heel hard werken.”

Lachend: “Als je na drie keer te zijn afgevallen, hoort dat je eindelijk mee mag, dan zorgt dat voor genoeg dopamine in je lichaam.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door TeamNL Korfbal (@teamnlkorfbal)

Masker

Over de selectie van Jessica voor een eindtoernooi bestaat normaal gesproken geen twijfel. Mits ze fit blijft. En dat was het afgelopen seizoen opnieuw een punt van zorg. De speelster van Fortuna ging van de ene blessure over in de andere. Het begon met vocht in haar kuit, waardoor ze regelmatig kramp had. In februari kreeg ze tijdens een training een bal op haar ringvinger, waarbij ze een pees scheurde en ze met een zelfgemaakte brace moest spelen.

Een maand later brak ze in de wedstrijd tegen HKC haar neus na een botsing met een tegenspeler. De laatste wedstrijden van het seizoen moest ze met een masker het veld in. “Ik heb eigenlijk een seizoen vol blessures gehad”, blikt ze terug. “Je komt er niet lekker in en speelt continu met pijn.”

Het was om moedeloos van te worden. “Toen met die vinger zat ik er wel een beetje doorheen. Maar toen ik mijn neus brak zei ik lachend tegen mijn trainer: ‘Dit kan er ook nog wel bij’. Je moet door en je wilt ook door. Omdat je nog een doel voor ogen hebt kun je op een gegeven moment de knop weer omdraaien. Mijn grote doel was het EK en daarvoor heb ik alles opzij gezet. Het afgelopen half jaar heb ik continu aan mijn fitheid gewerkt.”

Regie houden

Jessica geeft toe dat ze zichzelf daarbij niet ontziet. “Als je een doel voor ogen hebt, moet je soms ook hard zijn voor jezelf. Eerst wilde ik met Fortuna de playoffs nog halen. Toen heb ik veel met pijn gespeeld. Toen dat niet lukte ging de focus op het EK.”

“Ik heb veel blessures gehad en ik ken mijn lichaam goed. Ik weet wat je moet doen om snel weer fit te worden. Je moet keuzes maken: weten wanneer je wel en wanneer je niet kunt trainen, weten wie je moet inschakelen. Het is heel belangrijk dat niet te veel mensen aan je gaan trekken, dat jij de regie houdt in datgene waar jij je prettig bij voelt.”

Wat motiveert haar om toch steeds weer door te gaan? “Omdat ik het fantastisch vind om deel uit te maken van TeamNL. Dat had ik vroeger nooit verwacht. Dat doorzettingsvermogen heb ik altijd wel gehad. Als ik ergens passie voor heb, dan ga ik daar volledig voor.”