Brett Zuijdwegt: “Blessure heeft me ook persoonlijke groei gebracht”

Korfbalster Brett Zuijdwegt liep in april een blessure op aan haar knie. De speelster van PKC miste daardoor het hoogtepunt van het seizoen, de Korfbal Leaguefinale in Ahoy. Inmiddels is ze hersteld en maakt ze zich op voor een nieuw hoogtepunt: het WK in Taiwan.

De Korfbal Leaguefinale in Ahoy is al jaren het hoogtepunt van het korfbalseizoen. Brett Zuijdwegt was in april met haar club PKC hard op weg naar de eindstrijd. Maar in de kruisfinale tegen LDODK raakte de 24-jarige Dordtse geblesseerd aan haar rechterknie. “Ik stond rebound en er kwamen wat spelers op mij afgerend waardoor ik in een kluts terecht kwam”, herinnert ze. “Het ging zo snel, ik zag het niet aankomen, ze vielen als dominostenen over elkaar. Ik heb nog wel even verder gespeeld, in de verdediging maar het voelde niet goed, onstabiel. Een wissel was noodzakelijk.”

Na de wedstrijd was nog niet helemaal duidelijk wat ze mankeerde. “Dus dan heb je nog een beetje hoop en probeer je niet in paniek te raken. In de kantine feest gevierd en ik ben zelfs nog naar huis gefietst. We hadden gewonnen dus we speelden die week erop de finale in Ahoy. De dag erna kwam Ada Jansen, fysio van TeamNL. Ze deed een aantal testen en ik zag direct aan haar dat het niet goed zat.”

Er zat een scheur in de mediale band en het was duidelijk dat Brett de Korfbal Leaguefinale niet zou halen. “Ik heb alles bij elkaar gehuild en ben met mijn vriend daarna een paar dagen naar Haarlem gegaan."

Domper
Al snel ging de knop om. “Romy de Rijke zou mijn plaats innemen. Dat was voor haar superspannend. Ik wilde haar zo goed mogelijk voorbereiden en steunen. We hebben die week samen gegeten, tegenstanders gekeken en de wedstrijd voorbereid. En ze heeft het supergoed gedaan. Ondanks dat ik daar zelf wilde staan, was ik oprecht blij en trots op haar”.

Zo had Brett toch een rol voor haar team. “Ik had zoveel zin om die finale echt gigagoed te spelen en te winnen. We hadden zo'n goed seizoen gedraaid, het voelde zo sterk. Natuurlijk was het een domper dat ik niet mee kon doen, maar ik wilde niet dat dat de hoofd-act was, de focus moest op het team dat de finale zou gaan spelen. Ik kon nu niet iets inbrengen door te spelen, dan moest het maar op een andere manier.”

“Tijdens de finale zat ik op de bank. In eerste instantie zou je denken: ‘verschrikkelijk’. Het was ook echt heel zwaar, maar wat meehielp was dat wij zo goed waren. We liepen in no time uit, waardoor het nooit een spannende pot is geweest. Aan de ene kant prettig, want je zit niet met spanning op het puntje van je stoel. Aan de andere kant vond ik het ook dubbel dat ik niet mee kon doen met dat onwijs sterke PKC.”

“Ik denk dat ik misschien een week of twee echt in een dip heb gezeten voordat ik weer wat om kon schakelen, zeker omdat ik bij de selectie van het WK wilde komen.”

Drive
Het wereldkampioenschap wordt eind oktober gehouden in Taiwan. In de voorbereiding in juni zijn de korfballers van TeamNL al op trainingsstage naar het eiland in de Chinese zee geweest. Brett was net op tijd fit genoeg om de reis mee te maken. “Dit was onze voorbereiding op het WK. We zijn er bijna drie weken geweest. Tijdens die trip ben ik echt weer korfbalfit geworden.”

Het WK spelen met TeamNL was voor Brett een doel om naar toe te werken. “Het is echt wel mijn drive geweest”, bevestigt ze. “Je speelt in TeamNL en dat is gewoon niet voor iedereen weggelegd. De faciliteiten waar we gebruik van mogen maken, trainingsstages en de staf zorgen ervoor dat we ons optimaal kunnen ontwikkelen. Daar wil ik gewoon deel van uitmaken."

Het is bij een blessure altijd maar de vraag hoe je terugkomt. “Ik heb me niet echt zorgen gemaakt, maar ik kan niet ontkennen dat er in m'n achterhoofd altijd wel een stemmetje zat, dat zich afvroeg of ik ook terug op niveau zou komen van voor mijn blessure.”

Kraakbeen
Het was niet de eerste zware blessure waar Brett mee werd geconfronteerd. Eind 2019 had ze net de overstap gemaakt van DeetosSnel naar PKC Verton. Ook was ze voor het eerst aangesloten bij de nationale selectie. Tijdens een van de eerste wedstrijden in de zaal maakte ze een verkeerde beweging. “Ik deed een stap naar voren om een tegenstander te verdedigen en ik zakte door mijn knie. Daardoor liep ik een scheurtje op in mijn meniscus van mijn linkerknie. Maar het grootste probleem was de beschadiging aan het kraakbeen, daar was een stukje van afgebroken.”

Op Eerste Kerstdag 2019 lag Brett op de operatietafel. Haar orthopeed dr. Reilingh had haar vooraf aangegeven dat het maar de vraag was of ze ooit nog kon korfballen, en zeker op topniveau. “In dat opzicht was mijn recente blessure veel minder heftig”, constateert Brett. “Vooral die schade aan het kraakbeen. Dat beschermt je bot. Er was een stuk afgebroken zo groot als je duimnagel. Dat heb ik thuis nog in een potje, haha!"

"Omdat je kraakbeen niet opnieuw aangroeit, hebben ze gaatjes in mijn knie gemaakt zodat het bloed daarvan een soort van namaak-kraakbeen aanmaakt om dat gat op te vullen. Dat is niet zo sterk als je natuurlijke kraakbeen, maar wel een nieuwe beschermlaag.”

Persoonlijke groei
Uiteindelijk moest Brett een jaar lang revalideren. “Onder begeleiding van Ada heb ik zo hard gewerkt aan mijn herstel. Dag in, dag uit met ups en downs. Ik zag haar soms meer dan mijn moeder. Natuurlijk heb ik momenten gehad dat ik het niet meer zag zitten en in tranen uitbarstte. Maar ik wilde mezelf later niet verwijten dat ik er niet alles aan gedaan had.”

Ondanks dat het een zware periode is geweest, kijkt Brett er niet alleen maar met negatieve gevoelens op terug. “Achteraf gezien ben ik als sporter en als mens gegroeid tijdens deze revalidatie. Natuurlijk is het waardeloos wanneer je geblesseerd raakt, maar het heeft me ook veel geleerd over mezelf. Mijn doorzettingsvermogen, vertrouwen, drive en het besef hoe leuk je het korfbal eigenlijk vindt (dat realiseer je je pas, wanneer je toekijkt), wie er belangrijk voor je zijn en jezelf te blijven."

"De woorden van dr. Reilingh dat slechts een klein deel van de topsporters met deze blessure weer op niveau terugkomt, heeft me eigenlijk van dag 1 gemotiveerd. Ik moest en zou bij dat kleine deel gaan horen dat wel op niveau terugkomt."

“Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ik kan wel zeggen dat dat gelukt is."