Pechvogel Daan Preuninger toch naar WK in Zuid-Afrika

Daan Preuninger zal opgelucht ademhalen als hij namens onze korfballers zijn eerste bal gooit op het wereldkampioenschap, dat donderdag begint in Zuid-Afrika. Een ongelukkige schouderblessure leek de 23-jarige speler van Fortuna/Delta Logistiek zijn plek in de WK-selectie te kosten. En dat nadat een zware operatie hem eerder al eens een half jaar aan de kant hield. “Teamgenoten stonden huilend aan mijn bed, toen ze zagen hoe ik er aan toe was.”

Met een brede lach verliet Daan Preuninger een week voor de start van het WK de training van TeamNL Korfbal. De Delftenaar had zojuist gehoord dat hij definitief mee mag naar het wereldkampioenschap, dat van 1 tot en met 10 augustus wordt gehouden in Durban. Zijn ticket voor Zuid-Afrika leek begin juli al te kunnen worden geboekt, toen bondscoach Wim Scholtmeijer zijn selectie bekendmaakte. Maar een botsing op de training met een ploeggenoot zette Daans eerste WK op de tocht. “Ik ging de lucht in voor een duel om de bal”, vertelt Preuninger. “Dan duw je wel eens wat aan elkaar. Op dat moment ging mijn arm een kant op waar hij niet heen kon. In het begin leek er niets aan de hand. Ik heb de training ook gewoon afgemaakt. Maar het bleek naderhand vervelender dan ik in eerste instantie dacht. De pijn werd erger en nam de eerste vijf dagen niet af, hierdoor begonnen we ons zorgen te maken. We hebben een echo laten maken, ik heb medicijnen geslikt en twee weken rust gehouden. Vandaag bleek ik fit genoeg om toch mee te gaan naar het WK.”


Heftige operatie
Het missen van het WK zou een nieuwe domper betekenen in de nog prille carrière van Daan. Aanvankelijk verliep die volgens het boekje. Hij werd geboren in een echte korfbalfamilie: zijn beide ouders waren international en net als zijn zus belandde Daan in de selectie van Fortuna. Hij doorliep alle nationale jeugdteams en werd in 2016 gekozen tot Talent van het jaar. Totdat de pech in februari 2017 toesloeg. “Ik werd ’s nachts wakker met onwijze pijn in mijn buik”, herinnert Daan. “Gedurende de dag werd het steeds erger, zodat we naar een huisartsenpost zijn gegaan – het was op een zondag. Het leek op een buikgriepje, maar de pijn hield aan. Nog dezelfde avond is mijn blinde darm eruit gehaald.”

Maar daarmee was het leed nog niet voorbij. Daan: “De volgende dag kon ik weer naar huis. Maar een dag of drie later lag ik weer in het ziekenhuis met onbekende verschijnselen. Toen hebben ze me opnieuw geopereerd, aan een infectie aan mijn buikwand. Dat was een heftige operatie en ik heb daarna twee weken in het ziekenhuis gelegen. In die tijd ben ik vijftien kilo afgevallen. Ik kon niks meer binnenhouden, wilde ook niks eten. Alleen maar slapen. Toen leek ik hersteld en kon ik naar huis. Maar na vijf dagen was ik weer terug. Toen bleek ik ook nog een abces te hebben. Daarvoor heb ik weer een week in het ziekenhuis gelegen en heb ik daarna nog twee weken met een drain gelopen.”

Onherkenbaar
Daan ondervond tijdens zijn ziekte veel steun van zijn ploeggenoten. Ook voor hen was het een heftige ervaring om hun maatje zo te zien. “Er zijn er een hoop bij mij aan het bed geweest”, vertelt Daan. “Die schrokken natuurlijk enorm. Ik was onherkenbaar: ik was grauw, had een ingevallen bekkie, geen spieren meer en had moeite met praten. Sommigen stonden huilend aan mijn bed toen ze mij zagen.”

“Ik vond het wel heel fijn dat ze me kwamen opzoeken. Je bent een paar uur wakker op een dag. Dan is het wel prettig dat je ook even over andere dingen kan praten. Je hebt even afleiding.”

En als het maar even kon volgde Daan vanuit het ziekenhuis de verrichtingen van zijn club. “Ik volgde elke wedstrijd van Fortuna op de livestream. En ik had ook veel contact met mijn teamgenoten. Dus wat dat betreft ben je er toch bij betrokken. Aan de andere kant: je kunt er geen bijdrage aan leveren, dus in hoeverre ben je er echt bij betrokken? Helaas verliep het seizoen niet zo goed, maar stonden het juiste moment ploeggenoten op. Ze konden degradatie gelukkig voorkomen.”


Krachttraining
Ondanks dat Daan fysiek een jasje uit moest doen, kwam de gedachte om het korfbal op te geven niet in hem op. “Ik heb de HALO gedaan en sta voor de klas als docent Lichamelijke Opvoeding. Ik heb er nooit aan gedacht te stoppen. Je weet natuurlijk nooit hoe je terugkomt, maar je weet ook dat je jong bent en snel kunt herstellen. Het enige waar ik aan dacht was om zo hard mogelijk te trainen om zo snel mogelijk terug te komen. Het zaalseizoen had ik natuurlijk gemist. Maar daarna heb ik de hele zomer doorgetraind, extra uren gemaakt. Met een diëtist en een fysiotherapeut heb ik een plan gemaakt om te werken aan mijn herstel. Ik deed vier of vijf keer per week krachttrainingen om mijn lichaam weer op sterkte te brengen en daarnaast pakte ik de trainingen bij mijn club weer op.”

Direct speelde hij weer in de basis bij Fortuna/Delta Logistiek. De ploeg haalde de finale van de Korfbal League, die werd verloren van TOP. Daans persoonlijke bekroning kwam een dag later, toen hij werd uitgenodigd voor de nationale ploeg. “We baalden natuurlijk onwijs van het verlies in de finale, maar we waren ook trots dat we zover waren gekomen nadat we het seizoen ervoor bijna waren gedegradeerd. Dan krijg je de dag erna een belletje dat je bent geselecteerd voor TeamNL. Dat was voor mij altijd een doel. En na mijn operatie ook de bevestiging dat ik weer helemaal terug was en misschien wel beter dan daarvoor.”

Relativeren
De stijgende lijn zette zich dit seizoen door. In mei won Fortuna de finale van de Korfbal League, de eerste landstitel voor de roodwitten sinds 2004. En deze zomer zou Daan zijn debuut moeten volgen op het wereldkampioenschap. Tot een ongelukkige schouderblessure zijn WK-deelname even in gevaar bracht. “Ontzettend balen natuurlijk. Maar het is niet te vergelijken met wat ik daarvoor heb meegemaakt. Aan zo’n buikwandinfectie overlijden jaarlijks toch een aantal mensen. Wat dat betreft heb ik wel leren relativeren. Ik weet hoe je er ook bij kan liggen.”