Paralympisch - en wereldkampioen Tristan Bangma wil bewustzijn over voedingsproblemen in de sport vergroten

Paralympisch wielrenner Tristan Bangma lijkt alles bereikt te hebben. Hij won drie gouden medailles op de Spelen in Parijs – 'Tristan’s Triple'. En nu? "Ik heb een enkeltje naar Canada geboekt."

Hoewel Tristan zijn ultieme droom heeft verwezenlijkt met drie gouden paralympische medailles én binnen een maand ook nog tweemaal wereldkampioen werd, heeft hij nog volop plannen voor de toekomst. En deze plannen gaan, misschien wel voor het eerst, niet alleen over wielrennen. “Ik heb de neiging me volledig te verliezen in het fietsen”, vertelt hij. Want alles moet perfect zijn: zijn fysieke en mentale vorm, en zijn materiaal. Samen met zijn piloot Patrick Bos besteedt hij eindeloos veel tijd aan het afstellen van hun tandem, die veel meer uitdagingen met zich meebrengt dan een reguliere racefiets.

Maar Tristan heeft inmiddels ook nieuwe dromen. Zo wil hij het bewustzijn rondom voedingsproblemen in de sport, en specifiek in de wielersport, vergroten. Binnenkort organiseert hij samen met zijn sportpsycholoog een informatiebijeenkomst over dit onderwerp. “Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Wat doet het met je, en wat deed het met mij, mijn omgeving, mijn familie.”

Tristan wil anderen behoeden voor de valkuilen waar hij zelf aan het begin van zijn carrière mee te maken kreeg. “Ik was volledig geobsedeerd door de voedingsadviezen die eigenlijk vooral voor mijn collega’s in de talentgroep bedoeld waren. Door mijn onervarenheid als sporter volgde ik die adviezen tot het uiterste. Ik wilde de beste zijn, goud winnen op de Spelen. En dan doe je soms dingen die niet goed voor je zijn. Op dagen waarop ik 4000 calorieën moest eten, at ik er maar 1500."

"De mensen die mij dagelijks zagen, zoals Patrick Bos, merkten het niet op omdat het zo geleidelijk ging. Maar mijn oma, die ik minder vaak zag, zei op een gegeven moment: ‘Het gaat niet goed met die jongen, hij wordt wel heel mager.’ Ik weet dat Patrick het vervelend vindt dat hij niet eerder aan de bel heeft getrokken, maar ik neem niemand iets kwalijk. Mensen konden zeggen wat ze wilden, maar ik luisterde toch niet."

"Misschien had ik mijn doelen op een andere manier ook bereikt, maar het was een belangrijke les. Nu weet ik precies wat ik nodig heb. Ik kan me nog steeds in dingen verliezen, maar ik weet nu hoe ik niet doorschiet. Ik ben nu echt in balans.”

Zijn Canadese vriendin Mel Pemble, eveneens paralympisch wielrenster, helpt hem ook om zijn gedachten af en toe van het fietsen af te halen. “Zij zorgt ervoor dat het niet altijd om fietsen draait.”

Ze leerden elkaar iets meer dan een jaar geleden kennen via de sport en zien elkaar vooral tijdens internationale wedstrijden. “Een normaal leven heb ik misschien nog niet, maar door haar ervaar ik dat soms wel. En daar geniet ik enorm van. Ik vind het heerlijk om naast de races te ontspannen en leuke dingen te doen. Met haar kan ik serieuze gesprekken voeren, maar we kunnen ook lachen en bijvoorbeeld lekker gaan hiken in de bossen. Het geeft me een heel positieve energie, wat ook helpt bij de sport.”

De afstand maakt het lastig om elkaar vaak te zien, maar daar heeft Tristan nu een oplossing voor. “Ik ga binnenkort naar Canada. Ik heb een enkeltje gekocht. Geen idee wanneer ik terugkom.”

Hoe Tristan en Mel elkaar leerden kennen en welke uitkomst social media juist voor Tristan met zijn visuele beperking bood in het vinden van liefde hoor je hier: