Paratafeltennisster Kelly van Zon: 'Niemand hoeft mij om mijn medailles te herinneren'

Kelly van Zon (36) is een van de beste paralympische tafeltennisster ter wereld. Al jaren voert ze in haar klasse de wereldranglijst aan. Ze nam deel aan vier Spelen: Beijing, Londen, Rio de Janeiro en Tokio. Nu gaat de drievoudig paralympisch kampioene op voor haar vijfde Spelen. “Ik weet donders goed: er is geen garantie op een medaille, hoe hard je ook werkt.”

“Dit zijn mijn vijfde Spelen. Ja, ik ben inmiddels een oude rot in het vak. En toch zijn iedere Spelen anders. In het begin wilde ik bijvoorbeeld alles zien en ontdekken: het paralympisch dorp verkennen, de opening meemaken, de locaties zien. Nu ben ik daar rustiger in, misschien wel verstandiger. Ik ben daar voor één ding, en dat is voor de wedstrijden, om zoveel mogelijk balletjes terug te slaan."

Mooiste Spelen?

"De Spelen in Tokio waren tot nog toe mijn mooiste Spelen. Hoewel de hele entourage minder was zonder publiek en zonder huldiging met familie en vrienden, beviel me dat cocoonen ook wel. Alleen met de juiste mensen om me heen kunnen focussen op de wedstrijden. Ik ben van plan daar dit jaar ook wat van mee te nemen. Juist omdat de Spelen zo groot zijn en je snel het gevoel hebt dat je weinig invloed hebt, vind ik die relatieve afzondering prettig. Maar, ik weet ook dat het voor iedereen anders is. Dus mijn advies is: doe wat goed voor jou is en voelt. Laat het op je afkomen en doe waar je het beste in bent. Maar hou je koppie erbij.”

Veel veranderd?

“Als ik TeamNL van mijn eerste Spelen in Beijing vergelijk met de huidige ploeg dan zie ik een veel professioneler team. De Spelen lijken ook wel belangrijker te zijn voor iedereen, het heeft meer impact, er zijn meer sponsoren, het heeft meer aanzien.”

Meeste indruk?

"De Spelen in Beijing hebben de meeste indruk op me gemaakt. Het waren mijn eerste Spelen en ik won mijn eerste paralympische medaille, brons. Het waren ook nog eens de Spelen in het mekka van tafeltennis: China. Ik had nog nooit zo’n grote tafeltennishal gezien met zoveel publiek. En ook het paralympisch dorp: al die sporters bij elkaar, al die verschillende handicaps. Mensen die in de eetzaal met hun voeten aten omdat ze geen armen hadden, bijvoorbeeld. Ik was er zwaar van onder de indruk."

"Na de sluiting druppelt het dorp dan leeg en kan je weer naar huis. Dat vond ik ook gek. Terug naar het normale leven. Na Londen heb ik het daar ook zwaar mee gehad. Ik miste denk ik de adrenaline van tafeltennis, van de wedstrijden."

Meest trots op?

"Ik ben trots op al mijn medailles. Ze hebben allemaal een eigen verhaal. Maar als ik moet kiezen, dan mijn eerste paralympische goud in Londen. Ik kreeg in de halve finale matchpoints tegen, het was zenuwslopend, maar uiteindelijk kon ik de wedstrijd naar me toetrekken en won ik. Het is waar je het allemaal voor doet, al het harde werken. En toch krijg je geen garantie op een medaille, hoe hard je ook werkt. Dat geldt nog steeds. Ik kan er straks ook in de voorrondes uitliggen. Je bent van zoveel dingen afhankelijk. Maar hoewel goud natuurlijk mijn doelstelling is, blijf ik nuchter. Zeker, tafeltennis is een rode draad in mijn leven en ik doe dit al lang. Maar dat komt omdat ik zo van het spelletje hou."

Motivatie?

"Omdat ik al zo lang professioneel tafeltennisser ben, moet ik zorgen dat ik gemotiveerd blijf. Ik moet blijven zoeken naar nieuwe prikkels. Voor mij is het nodig dat ik goede competitie blijf opzoeken. Daarom speelde ik de afgelopen twee jaar in de competitie van de vrouwen in Kroatië. En in Nederland doe ik mee met de competitie bij de mannen. Daar speel ik dus tegen de valide tafeltennissers. Ik voel me niet gehandicapt in die competities. Ik vind het leuk om tegenstanders te verrassen."

Welke impact wil je maken?

"Niemand hoeft mij om mijn medailles of prestaties te herinneren. Ik doe dit voor mezelf, voor mijn familie, voor mijn vriendin. Voor de mensen die dichtbij me staan. Wat ik wel mooi vind, is dat ik laat zien dat je met een handicap gewoon kunt meedoen. Dat het normaal is om bij een normale club mee te doen. Handicap of niet. Ik zou het mooi vinden wanneer kinderen niet vanwege hun handicap in een hokje worden geplaatst, maar dat ze gewoon kunnen meeborduren in de maatschappij. Naar reguliere scholen, reguliere sportclubs. Dat wil ik graag meegeven. En als het helpt dat ik dat voordoe, dan ben ik daar hartstikke blij mee."