De Spelen van Finn Florijn: tien dagen in quarantaine

Een positieve coronatest tijdens de Olympische Spelen. Het was drie jaar geleden in Tokio de nachtmerrie voor iedere sporter. Roeier Finn Florijn overkwam het. Daarna moest hij tien dagen afgezonderd doorbrengen in het quarantainehotel. Hij vertelt zijn verhaal.

“Ik ging naar Tokio als startende reserve. Dus dan start je op de Olympische Spelen in de skiff, dat is de eenpersoonsboot. Maar als er iemand ziek zou worden in de dubbelvier of een andere boot, dan word je daar ingezet. Tegelijkertijd was ik ook nog jong - ik was twintig - en kon ik ervaring opdoen. Dat was voor mij superleuk.”

Buisje met spuug
“De aanloop was natuurlijk al ongebruikelijk. De Spelen waren een jaar uitgesteld. In de voorbereiding hielden we al maanden rekening met het virus. We droegen bijvoorbeeld dubbele mondkapjes, je moest de hele tijd je handen desinfecteren, ik heb met niemand afgesproken, behalve mijn familie. Dus eigenlijk zoveel mogelijk contact vermeden met anderen. Natuurlijk is dat vervelend. Af en toe is het leuk om bijvoorbeeld uit eten te gaan, maar ik wilde het risico niet lopen.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Finn (@finnflo)

“In Tokio gingen we binnen de roeiploeg ook de boten van elkaar afzonderen. Dus de dubbelvier had een eigen bubbel, de dubbeltwee ook enzovoort. Ik zat in de skiff, dus ik had in mijn eentje een eigen bubbel. Dat was wel heftig. Je had daardoor minimaal contact met anderen. Dat was al behoorlijk gek.”

“Vanuit de organisatie werden er nog veel meer maatregelen genomen. Als je door de poortjes het olympisch dorp in wilde, moest je eerst je temperatuur laten meten en dan pas kon je naar binnen. Bij het eten had je aan alle kanten plastic wandjes om je heen, zodat niemand echt met elkaar contact had. In het hotel kregen we een aantal plastic buisjes. Daar moesten we in spugen en dat moesten we elke ochtend inleveren om te laten controleren. Zo werd ontdekt dat ik een coronabesmetting had.”

Ziekenhuiskamertje
“Ik had een voorwedstrijd gehad en moest de dag daarna alweer vroeg racen. Dus ik ging op tijd slapen. Rond 22:00 uur werd er keihard op de deur gebonkt. Ik schrok me helemaal dood. ‘Wat gebeurt hier?’ Toen werd er geroepen dat ik het hotel uit moest. Daarna werd ik door onze teamarts gebeld. Die zei dat ik positief was getest op corona. Ik moest binnen een kwartier het hotel verlaten.”

“Ik wist niet waar ik zou belanden, dus ik gooide al mijn spullen in mijn koffer en binnen vijf minuten stond ik beneden. Met de trap, want ik mocht de lift niet meer in. Stond ik met mijn koffer voor het hotel te wachten tot ik horen kreeg waar ik naartoe moest. Ik mocht ook niet meer naar binnen. Ik dacht: ‘Wat overkomt me?’”

“Iets verderop had je een paar containers. Daar hadden ze een soort ziekenhuiskamertje van gemaakt en moest ik opnieuw een coronatest doen. Vervolgens moest ik twee uur wachten voor ik de uitslag kreeg. Als ik negatief zou worden getest dan mocht ik toch weer meedoen, dus ik had nog een beetje hoop. Ik probeerde wat te slapen, maar dat lukte niet onder die felle tl-lampen. Ik had intussen ook mijn ouders gebeld om te zeggen dat ik eruit was gepikt. Die probeerden me een beetje gerust te stellen.”

Een sleutel en een kamernummer
“Maar op een gegeven moment kwam daar dus weer een positief resultaat. Toen moest ik meteen naar buiten en werd ik in een taxi gezet, die me naar het coronahotel reed. Het was natuurlijk echt balen, maar het was voor mij ook gewoon accepteren. Je zit in die taxi en je weet niet waar je naartoe gaat en hoe lang het gaat duren. Die chauffeur kon ook geen Engels.”

“Bij dat hotel was er niemand, dus je kunt niks vragen. Het gebouw was helemaal afgeschermd, met een muur van folie tegen de ramen. Je kon niet naar binnen kijken. Van afstand werd er open gedaan en toen ik binnen was ging de deur meteen weer op slot. Er lag een sleutel met een kamernummer. Ik ging er maar van uit dat ik die moest pakken. En toen moest ik mijn kamer zoeken…”

“Het was een klein kamertje, ik denk iets van 12 vierkante meter, met een badkamertje. Ik moest bukken als ik me wilde douchen, omdat de vloer verhoogd was. Er zat één raam in die kamer, maar die kon ik op geen enkele manier open krijgen. Ik had dus geen frisse lucht, alleen een airco. Ik keek uit op een paar andere flatgebouwen, met een klein watertje ervoor.”

“Maar het was op zich wel een prima kamer hoor, met twee bedden waarvan ik er eentje aan de kant had geschoven. Er lagen een thermometer en een zuurstofmeter en er stond een telefoon. Ik werd meteen gebeld door een Japanse vrouw. Ik moest al mijn gegevens doorgeven, paspoort en zo. Dat duurde heel lang omdat zij niet zo goed Engels kon. Ik denk dat ik pas om 02:00 uur ’s nachts klaar was. Daarna ben ik meteen in slaap gevallen.”

Speaker
“De dag erna werd ik om 07:00 uur wakker gemaakt. Er zat een speaker in het plafond en daardoor klonk een stem. ‘Can I have your attention please?’ Dat werd een paar keer herhaald. Dan moest je dus opstaan, je temperatuur opnemen en je zuurstofgehalte. Een uur later belden ze je op en moest je dat allemaal doorgeven. En dat ging elke dag zo. Dat was het ochtendritueel. Maar toch, achteraf, het was eigenlijk ook best fijn als je niks hebt, dat je dan toch structuur hebt in je dag. Dat je niet denkt: ‘Nou ik sta vandaag maar eens om één uur op’.”

“Op een gegeven moment werd je via die intercom opgeroepen om naar beneden te gaan om je ontbijt op te halen. Dus dan loop je maar naar beneden, ziet eten staan, je pakt wat en je gaat weer terug naar je kamer. Op een gegeven moment geven ze - weer via de speaker - aan dat het eetmoment is afgelopen. Als je dan nog beneden bent, moet je weggaan. En dat had je in de middag nog een keer en voor het avondeten ook.”

“Het eten was niet zo goed. Je kreeg altijd van die koude kipballetjes met harde stukken bot erin, echt kneiterhard. Dat was niet al te best. In de ochtend was het een schijfje brood en een croissantje, wat fruit en yoghurt. Maar ik vond het brood niet zo lekker want het een beetje droog. In de avond pakte ik dan een extra bakje rijst en dat mengde ik door de yoghurt. Dat at ik dan als ontbijt.”

“Na het avondeten werd je weer gebeld, omdat je dan weer je temperatuur en zuurstofgehalte moest doorgeven. Zo ging dat elke dag. Ik heb daar uiteindelijk tien dagen gezeten. Eerst werd me nog verteld dat je eerder weg kon als je negatief testte. Maar ik werd pas op de één na laatste dag voor het eerst getest. Ik had toen al gehoord dat ze je eigenlijk gewoon tien dagen daar wilden houden. Gewoon voor de zekerheid. Ze waren niet van plan om me er eerder uit te laten.”

Hardlopen met een mondkapje
 “Ik had mijn telefoon bij me, dus dat scheelde. Ik kreeg heel veel aanvragen voor interviews en of ik wat filmpjes wilde maken. Eerst was ik wat terughoudend, maar ik ben het toch gaan doen. En uiteindelijk was het best leuk, want ik had verder helemaal niks te doen. Het maakte het voor mij draaglijk.”

Finn maakte onder andere een video voor TeamNL. Bekijk deze hier:

“Ik had besloten dat ik elke dag wat oefeningen wilde doen, omdat het goed voor me was om een beetje te blijven bewegen. Ik had een uitdaging bedacht om een handstand te doen en me dan op te drukken. Op een gegeven moment kreeg ik ook een schijf van tien kilo van Team NL. Daardoor had ik een beetje afwisseling. En ik ging hardlopen op de gang. Met een mondkapje. Er hingen overal camera’s, dus als ze het niet oké vonden dan had ik tenminste een mondkapje op.”

“Pas later waren er ook andere Nederlanders in het hotel, Candy Jacobs en Reshmie Oogink (skatebordster en taekwondoka, RS). Zij hadden het wel wat zwaarder dan ik, omdat het misschien wel de laatste Spelen voor ze waren. Meestal bleven we bij de lunch wat langer beneden en konden we met elkaar praten. Dat was waarschijnlijk niet de bedoeling, maar er was geen personeel in het hotel, dus dat was geen probleem.”

Opgelucht
“Of ik daar niet somber werd? Eigenlijk niet. Het was wel heel bizar wat er gebeurde, maar dat maakte het dan ook weer een soort van interessant. Ik wist dat ik daar iets van zeven dagen moest zitten. Dus ik dacht: ‘Dat kan ik prima aan, dat komt wel goed’. En ik had veel contact met familie en vrienden. De laatste dagen begonnen ze pas met testen. Toen dacht ik wel: ‘Als ik nu weer positief test, mag ik dan wel weg?’ Je hoorde wel van die verhalen dat mensen een maand na hun besmetting nog steeds positief testten. Dus toen ik uiteindelijk vertrok uit het hotel en er echt uit was, toen was ik wel behoorlijk opgelucht.”

“Ik ben toen meteen naar Nederland gegaan. Als een soort van compensatie mocht ik businessclass vliegen. Op het vliegveld werd ik opgehaald door mijn trainingsgroep, mijn moeder en een coach, en gingen we meteen met zijn allen uit eten.”

“Als ik aan Tokio terugdenk heb ik geen nare gedachtes. Ik ben ook wel een beetje zo opgevoed. Mijn vader zei: als je niet wint op de Spelen of geen medaille haalt, dan mag je nog steeds achteraf een taartje eten. Je moet het nog steeds leuk kunnen hebben. Zo zie ik dit ook een beetje. Het was niet ideaal. Ik had het liefst natuurlijk gestart en geprobeerd een medaille te halen. Maar als ik die filmpjes zie kan ik er achteraf ook wel om lachen. Het is in ieder geval een bijzonder verhaal.”

“Uiteraard hoop ik straks in Parijs wel een goed resultaat neer te zetten. Mocht ik in daar een medaille halen, dan denk ik  - met deze voorgeschiedenis – dat ik die stiekem toch wel extra zal mooi zal vinden.”