De klik tussen ‘roeibroers’ Melvin Twellaar en Stef Broenink

Na hun zilveren medaille op de Olympische Spelen in Tokio, gingen roeiers Melvin Twellaar (26) en Stef Broenink (32) hun eigen weg. Maar op weg naar Parijs zit het succesduo toch weer samen in de boot.

Als je Stef Broenink en Melvin Twellaar vraagt of ze echt blij zijn met die zilveren medaille die ze in 2021 haalden op de Olympische Spelen in Tokio, dan verschijnt er bij beide roeiers een vertwijfeld lachje op het gezicht. Natuurlijk, een medaille is fantastisch. Maar het verschil met de winnende boot van de Fransen Androdias en Boucheron was maar 0,2 seconde.

“Dat is minder dan een meter”, zegt Melvin, terwijl hij met zijn handen aangeeft hoe klein dat verschil eigenlijk is. “We hebben het laatst nog teruggekeken. Dan gaat het toch wel even door je hoofd: hadden we niet kunnen winnen? Ik wist het ook nog niet toen we over de finish kwamen. Ik dacht wel dat het ‘net niet’ was, maar het duurde best lang voor ik het zeker wist. Tot we die Fransen zagen schreeuwen…”

Een zelfde filosofie
Melvin en Stef roeien sinds 2019 samen in de dubbeltwee. Melvin kwam net kijken op het hoogste niveau. De zes jaar oudere Stef draaide al enkele jaren mee. Tijdens selectiewedstrijden in het Portugese Avis had hij zijn plek in de dubbelvier verloren aan Tone Wieten en was hij in de skiff beland, de eenmansboot. “Maar ik wilde ook graag met anderen roeien”, vertelt Stef. “Dus toen kon ik naast het skiffen in de dubbeltwee gaan roeien met Melvin.”

In de skiff veroverde Stef dat jaar zilver op het EK en werd hij vijfde op het WK. Maar ook met Melvin bleef het succes niet uit. In 2020 werd het duo Europees kampioen. “Vanaf het eerste moment ging het al heel hard”, vertelt Stef. “We hadden samen een ontzettende klik.”

“We hebben allebei een zelfde filosofie waarmee we naar de topvorm toewerken”, verduidelijkt Melvin. “Dat is vanuit een lach tijdens de training. Ik denk dat onze kwaliteit is dat wij rustig kunnen blijven op stressvolle momenten. Als we te gestresst worden of het te groot maken, dan worden we allebei minder.”

“Ik kwam van het WK onder 23 toen ik met Stef bij de senioren ging roeien. Het is heel verleidelijk om dan bepaalde fouten te maken: dat je denkt dat het nóg serieuzer moet, je nóg meer moet leven voor je sport, met nóg meer toewijding. Je gaat wel meer doen, maar je moet het wel met een bepaalde ontspanning blijven doen. De rust behouden. Dat is wel iets wat ik van Stef heb geleerd.”

Krampachtig
Stef: “Toen we samen gingen roeien was dat ook heel erg de les die ik net geleerd had. Ik had me zo krampachtig vastgehouden aan die selectie van de dubbelvier, zo van: ik móet in die dubbelvier blijven. Daardoor ging het eigenlijk helemaal mis. Het werkte averechts. Ik realiseerde me dat ik het iets meer moest loslaten. Dan roei ik juist harder.”

“Ik was al 21 toen ik begon met roeien. Dat is vrij laat. Van Melvin heb ik veel technische handigheid kunnen afkijken. En ook plezier: dat heb ik net zo goed van hem geleerd. Het is een wisselwerking. Je kan veel meer plezier maken samen in de boot. Met andere ploegen had ik dat veel minder. Daar was het meer rigide.”

Stef en Melvin willen het niet ingewikkelder maken dan het is. “Het is gewoon roeien”, vat Stef samen. “Vaak hebben we het voor een wedstrijd even over roeien en daarna gaan we gewoon over andere dingen praten. Een raceplan bijvoorbeeld ontstaat heel organisch: kijken wat werkt en dan finetunen. Maar niet eindeloos gaan zitten uitdenken en uittekenen. Dat is niet onze stijl. Door de races heen groeit het op een bepaalde manier.”

Studie afmaken
Na de Spelen in Tokio ging het zilveren duo uit elkaar. Melvin was nog relatief jong en wilde vol gas door. Stef koos ervoor om zijn studie Life Science & Technology af te maken. “Daarnaast was ik ook even klaar met roeien”, bekent hij. “Ik was het even helemaal zat. Omdat Tokio zo intens en stressvol was qua maatregelen hadden best wel veel sporters behoefte om er een paar maanden tussenuit te gaan. Dat merkte ik ook bij mezelf. De eerste twee weken na Tokio heb ik alleen maar op de bank gelegen. Ik kon even helemaal niks meer.”

“Ik kreeg een baan en begon aan mijn PhD. Maar op een gegeven moment begon het roeien toch weer te trekken. Dat was eigenlijk het volgende voorjaar al, toen het beter weer werd, haha. Ik had wel bij mijn vereniging nog wat geroeid. Toen belde de bond met de vraag of ik met Koen Metsemakers naar de wereldbeker wilde. Dat was een heel leuk project en er hing niets vanaf. Maar zo ben ik er wel weer langzaam ingerold.”

Europees kampioen
Melvin was ondertussen al begonnen aan een succesvol avontuur in de skiff. In september werd hij in München Europees kampioen. Een maand later gevolgd door zilver op het WK. “Het was voor mij een droomstart in de skiff”, blikt hij terug. “Het heeft me ook weer zoveel geleerd voor het traject dat we nu ingaan. In de skiff zit je alleen en de fouten die je maakt worden uitvergroot.”

Stef: “Op het WK in 2019 zat ik in de skiff en was Melvin reserve. Ik had de kwartfinale gehaald en de dag erna moest ik sparren tegen Melvin om fit te blijven. Ik maakte me meer druk over het sparren tegen Melvin dan over die kwartfinale. Zo hard ging hij toen al. Dus het verbaasde mij niet dat hij vorig jaar Europees kampioen werd.”

Krachten bundelen
Melvin versloeg in zijn gouden race zowel de regerend olympisch- als de wereldkampioen. Toch kiest hij op weg naar Parijs niet voor de eenmansboot. “Ik snap die gedachtegang, maar in de winter gingen Stef en ik weer tegen elkaar varen en toen had hij zo’n gigantisch goed niveau.”

“In overleg met de coaches concludeerden we dat er meer kans is op een medaille in de dubbeltwee en hebben we besloten de krachten te bundelen. Ik geloof daar wel in. Ik vind het ook mooi dat we samen revanche kunnen nemen. Na de Spelen ben ik nog steeds niet zo oud en kan ik altijd nog overstappen op de skiff. Voor mij voelt dit nu meer als een vette uitdaging dan de skiff.”

Hoe keek Stef naar de Europese titel van zijn maatje? Zag hij zijn droom op een nieuw olympisch optreden in de dubbeltwee in gevaar komen? “Ik wist wel dat ik aan de bak moest,” lacht hij. “Nee, ik gunde het hem ontzettend. Ik ben na die wedstrijd ook als eerste in het water gesprongen om naar hem toe te zwemmen, om hem te feliciteren.”

“En als de uitkomst was geweest dat Melvin als skiffeur naar de Spelen zou gaan, dan had ik daar honderd procent vrede mee gehad. We kennen elkaar al zo lang en zo goed. Het voelt aan als familie. Ik zie hem als een soort broertje. Ik ben vooral heel blij dat het mij nu gelukt is om weer op een dusdanig niveau te komen dat hij weer met mij wil roeien.”

“Het was dezelfde keus die ik kreeg na het WK in 2020. Ik had me in de skiff gekwalificeerd voor de Spelen en lag op minder dan een seconde van goud. En toch ging ik in de dubbeltwee naar Tokio. Dat pakte toen goed uit en ik denk dat het nu ook weer goed kan uitpakken.”

Het is niet ondenkbaar dat ze het in Parijs opnieuw moeten opnemen tegen Androdias en Boucheron, die dan een thuiswedstrijd roeien. “Het zijn nog steeds onze concurrenten”, weet Melvin. “Ik heb vorig jaar geskift maar nu zijn Stef en ik toch weer bij elkaar in de boot gekomen. Het is gaaf dat we nog weer een kans krijgen tegen die Fransen.”