Celeste Plak: “Menselijke benadering werkt voor ons het beste”

Het zat de Nederlandse volleybalsters even niet mee: in 2021 liep de ploeg deelname aan de Olympische Spelen in Tokio mis, vervolgens stopte een handvol routiniers en in 2022 liep het wereldkampioenschap in eigen land uit op een teleurstelling. Maar vorig jaar volgde de ommekeer. Met veel nieuwe gezichten, waaronder de Duitse bondscoach Felix Koslowski, behaalde Nederland voor het eerst sinds 2017 weer een medaille op het Europees kampioenschap.

Diagonaalspeelster Celeste Plak noemde de bronzen medaille er een met een gouden rand. “Het was zo mooi omdat het een nieuwe samenwerking was, van het team met een compleet nieuwe staf. We waren er niet van uit gegaan dat we bij ons eerste grote toernooi meteen zo succesvol zouden zijn. Tijdens het EK zijn we echt gegroeid. Wedstrijden werden gewonnen, teams werden van het veld gespeeld.”

180 graden omdraaien
De derde plek stond in schril contrast met het WK van een jaar eerder. Toen Nederland zesde werd in de poule en de kwartfinales misliep. “Dat was echt een deceptie. En om dat dan 180 graden om te draaien door een medaille te pakken op een EK, wat een zwaar bezet toernooi is, want in het volleybal is Europa het sterkste continent, dan is dat heel erg fijn. Dat was echt wat we nodig hadden.”

Ook voor Celeste persoonlijk kwam de medaille op het juiste moment. Op het WK werd ze op verschillende posities ingezet, wat haar spel niet ten goede kwam. Ze twijfelde zelfs over haar toekomst in Oranje. Maar op het EK was haar rol duidelijk en straalde ze weer als vanouds. “Voor mij waren die twee voorgaande jaren niet zoals ik het voor me gezien had”, blikt ze terug. “Dus ik vond het heel fijn voor het team dat we een medaille wonnen en dat ikzelf ook weer aan spelen toekwam.”

Volgens Celeste was de inbreng van de nieuwe bondscoach en zijn staf cruciaal. “Sommige mensen zeggen wel eens: een coach is maar een coach en de speelsters moeten het zelf doen. Maar ik ben er van overtuigd dat het van vitaal belang is hoe alle stafleden met elkaar omgaan, hoe er gecommuniceerd wordt en hoe er met de speelsters wordt omgegaan. Bij vrouwenteams is een menselijke en persoonlijke benadering misschien nog wel extra belangrijk. Dat heeft voor ons in het verleden goed gewerkt en dat werkt voor ons nu weer goed. Dus ik ben blij dat de juiste samenstelling is gevonden.”

Ervaring
Celeste is inmiddels één van de ervaren speelsters bij TeamNL. “Ik krijg nu iets meer een leidende rol. Maar dat gaat heel natuurlijk. Dat vul je gewoon op en dat is logisch, want hoe ouder je wordt hoe meer je ziet. En daar kun je anderen ook bij helpen en beter maken. Bijvoorbeeld als iemand constant in het blok slaat, dan zeg ik dat ze moet proberen om de bal wat hoger te pakken. Maar ook op het veld. Als wij in een keer drie punten achter elkaar verliezen, even de meiden bij elkaar roepen: ‘Oké jongens, even kalm, even rustig en vanaf hier gaan we het weer oppakken’.”

Als je in een redelijk nieuwe samenstelling derde wordt op een EK, dan moet dat een groep zijn met veel groeimogelijkheden. Inmiddels zijn we acht maanden verder en kloppen er nog meer jonge speelsters op de deur van Oranje. “Je ziet dat er nu ook weer heel veel nieuwe meiden bij zijn waar opnieuw een heleboel potentie in zit”, aldus Celeste. “Ik ben benieuwd hoe het Nederlands team er over een paar jaar uitziet, omdat er gewoon heel veel concurrentie gaat zijn. Wat geweldig nieuws is voor het Nederlands volleybal. Dus de toekomst ziet er op dit moment goed uit voor het Nederlands volleybalteam.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Celeste Plak (@celesteplak)

Vooralsnog is de blik gericht op de Olympische Spelen. Niet dat nu ineens de knop wordt omgezet, want in het achterhoofd speelt het grootste sportevenement te wereld altijd wel mee. Celeste houdt er zelfs rekening mee bij de keuze van haar club. Vorig jaar zomer verkaste ze naar Roma Volley. Maar in november leverde ze haar contract alweer in. Ze verklaarde dat de omstandigheden in de Italiaanse hoofdstad niet voldoende waren om optimaal te kunnen voorbereiden voor kwalificatie richting de Spelen. “Er waren contractueel wat dingen die niet werden nageleefd. Plus inderdaad de voorbereiding: dan moet je denken aan de faciliteiten waar je traint en welke faciliteiten er beschikbaar zijn. Ik zag niet meer wat nodig was om goed te presteren.”

Een dag na haar breuk met Roma vond Celeste in Besiktas uit Istanboel een nieuwe club. In de Turkse hoofdstad vond ze wel wat ze zocht. “Daar was alles goed op orde,”, vertelt ze. “Dus dat was heel fijn. Ik heb daar ook mogen spelen met Jovana Brakočević, een Servische speelster die heel veel heeft gewonnen. Dat is echt wel een legend. Ik vind het heel tof dat ik met haar op het veld heb gestaan. Het leuke aan Istanboel is bovendien dat daar heel veel clubs zitten die op hoog niveau spelen. Dus er zijn heel veel speelsters en veel bekenden. Ik heb me daar goed vermaakt.”

Rio 2016
Als het over de Spelen gaat, dan weet Celeste waar ze het over heeft. In 2016 maakte ze al deel uit van de olympische ploeg in Rio de Janeiro. “Dat was te gek”, blikt ze terug. “Kijk, het spel is natuurlijk hetzelfde: de bal is rond en het veld is negen bij negen. Maar wat zo te gek aan de Spelen is dat het gewoon een heel groot evenement is waar alle sporten samenkomen. Het leukste vond ik eigenlijk om in het TeamNL Huis met alle andere Nederlandse atleten te zitten. Het zijn je teamgenoten, want eigenlijk zijn we één groot team.”

“Het was mooi om je teamgenoten aan te moedigen en elkaar te leren kennen. Vriendschappen ontstaan. Ik heb daar onder anderen Femke Heemskerk leren kennen en daar heb ik nu nog contact mee. We hebben bij het baanwielrennen een wedstrijd gekeken van Matthijs Büchli, die zilver won op de keirin. Ik ken hem vanaf mijn veertiende op Papendal. Dat gevoel van saamhorigheid is gewoon heel leuk.”

In Rio eindigden de Nederlandse volleybalsters als vierde. Het duel om het brons werd verloren van de VS. “We zaten dichter bij een zilveren medaille dan bij het brons”, herinnert Celeste. “De halve finale verloren we van China, terwijl we daar in de poule van hadden gewonnen. Ook in de halve finale waren we dichtbij de winst. Daarna tegen Amerika was het klaar. Zij waren duidelijk beter. Dat was heel zuur en ik heb er heel lang voor nodig gehad om dat te verwerken.”

“Het is eigenlijk pas sinds twee jaar een beetje gesleten. Ik baalde gewoon nog steeds dat we geen medaille hadden. Maar als ik nu terugdenk aan de Spelen dan ben ik heel trots en blij. Die vierde plaats is de beste prestatie van Nederlandse volleybalsters ooit, dus dat is geweldig. Dat kan ik nu wel inzien.”