B-boy Lee: “De crew is mijn familie”

Breaking staat in Parijs voor het eerst op het programma van de Olympische Spelen. Voor Lee-Lou Demierre, in breakerskringen beter bekend als B-boy Lee, is de sport een way of life. De 23-jarige Amsterdammer vertelt over zijn sport, zijn crew en zijn stijl.

Je bent al op je tweede jaar begonnen met breaking …
“Mijn moeder was een B-girl. Zij heeft mij op jonge leeftijd al geïnspireerd. Je weet wel hoe dat gaat: als ouders iets doen dan gaan de kinderen dat nadoen. Ik kon al wel lopen, maar ik kon inderdaad ook al heel vroeg dansen. Natuurlijk niet met heel veel controle. Ik viel wel eens. Maar ik probeerde het. Je ziet het als klein kind en je denkt gewoon: ‘Oké, Ik wil dit ook proberen’.”

Dus je moeder zal wel trots zijn dat jij kans maakt om naar de Olympische Spelen te gaan?
“Ja man. Zij heeft de tickets al geboekt naar Parijs. Zij gaat er sowieso van uit dat ik daar ben. Maar ik moet het eerst natuurlijk nog gaan regelen. Ik moet bij de OQS (Olympic Qualifier Series, RS) goed presteren. Dat is bij de eerste zeven eindigen.”

Bij breaking sluit je je aan bij een crew. Wat houdt dat precies in?
“Ik zie het niet als een vereniging of een sportbond. Voor mij is het familie. Ik ben in 2010 in The Ruggeds gekomen, uit Eindhoven. Ik heb ze voor het eerst gezien in 2009 bij een Dutch B-boy Championships. Dat is basically een NK van breaking. Een hele goede vriend van mij, Justen Beer, zelf ook een hele goeie breaker, zat al in een crew en ik nog niet. Ik zag hoe erg het hem hielp en hoe hij beter werd. Ik had het gevoel dat ik ook zoiets nodig had. Want ik was toen al zeven jaar aan het breaken en ik had nooit een crew of een groep waar ik regelmatig mee ging trainen.”

“Toen ik The Ruggeds zag was ik erg onder de indruk van hun stijl en originaliteit. Ik wist gelijk van: ‘Hier hoor ik bij.’ Het volgende jaar ben ik naar ze toegegaan en heb ik gewoon gezegd: ‘Joh, ik vind jullie super dope. Kan ik met jullie trainen, kan ik bij jullie in de crew?’ Dat duurde een paar maandjes en op een gegeven moment was ik part of the family.”

Kun je daar dan zomaar bij, of moet je een bepaald niveau hebben om erbij te komen?
“Dat niveau zagen ze in mij. Als een goede crew zijnde overleg je met iedereen als iemand erbij wil. Of als iemand potentie heeft, dan bespreek je dat allemaal met elkaar.”

Je ziet je crew als een familie. Hoe uit zich dat? Wat heb je op persoonlijk niveau aan je mede-crewleden?
“Ik denk dat je elkaar echt inspireert. En dat hoeft niet alleen maar op het gebied van breaking te zijn. Het is niet dat we elkaar we zien in een trainingsruimte en that’s it. Wij zijn ook samen buiten de trainingsruimte. We kennen elkaar al heel lang. Sommigen in de crew zijn met elkaar opgegroeid, kennen elkaar vanaf de basisschool en zijn nu nog steeds broeders van elkaar, weet je. Dus vandaar dat familiegevoel.”

En op het gebied van breaking? Leren jullie van elkaar?
“Wij krijgen geen lessen van elkaar. De enige manier hoe wij van elkaar leren, is door elkaar te inspireren. Dus wij zien iets gebeuren op de dansvloer en dat inspireert ons om iets te proberen. Dat is eigenlijk de formule die wij altijd al hebben gebruikt en zo zijn we op wereldniveau gekomen.”

Hebben jullie geen trainer of een coach?
“Als crew niet en ook als individu hebben we geen coach. Ik denk dat sommige B- boys nu met het olympisch traject wel een coach hebben. Maar wij hebben niet een coach die tegen ons zegt wat wij moeten doen op de dansvloer. Dat bepalen we allemaal zelf. We hebben wel een bondscoach. Dat is Tyrone van der Meer. Maar in breaking is dat meer voor de organisatie eromheen: hoe laat moet je ergens zijn, wanneer kom je samen, interviews, dat soort dingetjes.”

Richting de Spelen trek je niet op met je crew, maar met TeamNL. Samen met Menno van Gorp en India Sardjoe. Hoe is dat?
“Ik vind het supertof, het hele team waar wij nu mee samen zijn. Ik ken India van dat ze klein is, Menno en Tyrone kennen mij sinds ik klein was. We hebben gewoon een goeie, sterke band met elkaar. Dat is belangrijk. Ik zit trouwens ook met Menno in een andere groep, de Red Bull BC One All Stars. Dus in principe zijn wij ook familie.”

Heb je ook een bepaalde stijl als B-boy?
“Ik vind het altijd moeilijk om zo over mezelf te praten. Dat is een vraag die je beter aan Menno kan stellen.”

Menno, hoe zou je Lee zijn stijl omschrijven?
“Lee zijn stijl? Allround, creatief, stijlvol, extreem.”

Ben je het daar mee eens, Lee?
“Ja, zeker, haha.”

Hoe belangrijk is stijl?
“Voor mij is stijl echt een belangrijke factor. Want je wilt iets neerzetten en achterlaten. Je wilt dat mensen je onthouden, toch? Zo van: ‘Wauw, hij was echt cool’, of ‘Hij heeft een andere manier van bewegen’. Als je geen stijl hebt en je doet gewoon je moves, dan is het moeilijk voor mensen om je te onthouden. Het heeft altijd wel in mijn systeem gezeten dat stijl heel belangrijk is. Ik ben ook omringd door alleen maar stijlvolle mensen. Heel The Ruggeds: we zijn allemaal heel divers, heel anders, maar Iedereen heeft stijl. Dus dat heeft mij ook wel de drive gegeven om zo’n persoon te zijn.”

“Maar niet alleen met dansers, hoor. Ik woon in Amsterdam en ik ben heel cool met heel veel creatieve mensen. Dat kunnen kunstenaars zijn, videografen, fotografen; die heb ik ook in mijn omgeving. Die mensen van TNO (kledingmerk The New Originals, RS) zitten daar ook en die ken ik al een tijdje. Samen met hun hebben we onze wedstrijdkleding ontworpen.”

En muziek hoort daar natuurlijk ook bij. Hoe belangrijk is muziek voor jou?
“Ik ben opgegroeid met muziek om me heen. Op mijn vijfde verjaardag kreeg ik een iPod Nano en mams gooide daar allemaal muziek op. Ik heb urenlang, dagenlang muziek geluisterd. Ik ben altijd een grote fan geweest van bepaalde artiesten. Vooral hiphop, maar ook R&B. Ik ben opgegroeid met Kanye West, Erykah Badu, Sade, Jay-Z, 50 Cent; allemaal van dat soort artiesten.”

“Wat je wat je ziet met breaking is dat het allround is, wat Menno net ook zei. En ik moet zeggen dat ik een allround oor heb. Dus ik kan heel rustige muziek luisteren, ik kan hiphop luisteren, maar ik kan ook dansmuziek of feestmuziek waarderen.”

Dat lijkt me belangrijk omdat je tijdens een battle niet zelf bepaalt op welke muziek je moet dansen.
“Het is goed om te weten hoe die verschillende ritmes werken. Twee jaar geleden ben ik begonnen om zelf muziek te producen, met een programma op mijn laptop. En daardoor ben ik muziek ook beter gaan begrijpen. Dus bijvoorbeeld om verschillende BPM’s te begrijpen, BPM betekent beats per minute, dus de snelheid van de muziek. Daarnaast zijn er de elementen die je In de muziek hebt: de bas, gitaar, piano keys, drums, percussie. Daar heb ik me de laatste tijd veel in verdiept en dat vind ik heel interessant. Het zijn allemaal belangrijke elementen en als je het zo los van elkaar zet, dan zie je pas echt wat de drummer of de bassist doet.”

In Parijs staat breaking voor het eerst op het programma van de Olympische Spelen. Heeft dat de sport veranderd?
“Ik denk dat het per individu anders is. Voor mij heeft dat breaking niet veranderd. Maar het heeft mij wel een nieuw doel gegeven. Als dit er niet was geweest, was ik nog steeds superhard gaan trainen voor alle WK’s en grote events die er zijn. Maar nu de Olympische Spelen op mijn pad zijn gekomen is dat supermooi meegenomen.”

Ben je daardoor ook anders gaan trainen?
“Door alle olympische kwalificaties ben ik heel erg gaan reflecteren naar mezelf. Altijd kleine aanpassingen maken in mijn break. Maar dat is niet per sé voor de Olympische Spelen. Ik denk dat het gewoon een fase is, waarin ik het beste uit mezelf wil halen. Ik ben ook op een leeftijd waarop ik bepaalde dingen wil bereiken. Dus ik vind het gewoon een heel mooi proces en de Olympische Spelen is ook een heel mooi doel dat erbij is gekomen.”