Angela Malestein: “Vierde op de Spelen. Erger kan niet!”

Ze was pas zestien toen ze haar eerste wedstrijd in TeamNL speelde. Inmiddels is de teller de 200 ruim gepasseerd. Angela Malestein (31) maakte alle successen van het Nederlands vrouwenhandbalteam mee. Ze won medailles op EK’s en WK’s, in alle kleuren. Alleen die olympische plak ontbreekt nog. 

Londen 2012
In 2012 waren de Nederlandse handbalsters al dichtbij een plek op de Spelen in Londen. Maar op het kwalificatietoernooi in Spanje ging het helemaal mis.

“In 2012 was ik natuurlijk nog een broekie", herinnert Angela. "Voor de oudere speelsters was het echt hun laatste kans om de Spelen te halen. Maar het kwalificatietoernooi liep uit op een drama. Wij wonnen van Kroatië maar verloren van Spanje. Er waren twee tickets voor de Spelen, dus het kwam op de laatste wedstrijd aan, tussen Spanje en Kroatië. Dat moest Spanje normaal gesproken makkelijk winnen, maar de sterkste speelsters van Spanje speelden niet, er werden penalty’s met lobjes over het doel gegooid. Wij dachten: wat gebeurt hier?”

Uiteindelijk won Kroatië met een goal verschil en ging Nederland op doelsaldo niet naar de Spelen. Angela: “Iedereen was echt superverdrietig. Ik vond het ook heel erg, vooral voor die oudere speelsters. Pearl van der Wissel, Willemijn Karsten, Joyce Hilster, Diane Lamein; dat was echt de lichting die daarna zou gaan stoppen. Of in ieder geval kwam er daarna een generatiewisseling. Dat was wel heel heftig.”

“Voor mijzelf was het natuurlijk ook wel teleurstellend, maar ik was nog heel erg jong. De Spelen zijn een droom van je, maar life goes on. Mijn tijd zou nog wel komen. Het is misschien ook wel goed dat je zoiets als jonge speelster hebt meegemaakt. Daardoor weet je dat je nog harder je best moet doen of als team er nog meer voor moet doen om het wel te halen.”

Rio 2016
Dat lukte in 2016. In Rio de Janeiro stond er voor het eerst in de historie een Nederlands handbalteam op de Olympische Spelen.

“We hadden toen zo’n goed team,” herinnert Angela. “Echt een heel brede selectie. Ik weet nog dat het heel spannend was wie mee zou gaan of niet. Er moest echt een aantal speelsters - en ook hele goeie speelsters – afvallen. Dat was ook een hele happening. In Rio liep het niet helemaal in de groepsfase. De kwartfinale moesten we tegen Brazilië en toen was het echt één geoliede machine. Dat was zo vet! Die wedstrijd die zal ik nooit meer vergeten.”

TeamNL strandde in de halve finale. Daarin was Frankrijk te sterk, waarna ook de strijd om het brons verloren ging tegen wereldkampioen Noorwegen.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Angela Malestein (@angelamalestein)

“Die laatste wedstrijd zal ik ook nooit meer vergeten. Want dan eindig je op de vierde plek op de Spelen. Nou, erger kan niet! Ik denk dat ik alleen maar heb gehuild. Ik vond het zó erg. Aan de ene kant was het een hele ervaring, die Spelen, maar aan de andere kant: als je dan zo eindigt… Dan denk ik toch niet met een supergoed gevoel terug aan dat toernooi. Dan denk ik: ‘Laten we dat maar snel vergeten’. Als je een medaille kan pakken… Nee, dan word ik liever tiende.”

“Zo kijk ik er nog steeds naar. Ik wil een medaille op de Spelen en dat is iets wat mist. Dat wil ik gewoon graag en dat wil het team graag.”

Tokyo 2020
Vijf jaar later waren onze handbalsters er weer bij. Als wereldkampioen hadden ze zich direct gekwalificeerd voor de Spelen in Tokio. Maar in de kwartfinale zat opnieuw Frankrijk de ploeg in de weg.

“Dat coronatoernooi vond ik helemaal niks”, blikt Angela terug. “Er was geen publiek. Het was niet de olympische ervaring die het hoort te zijn. En als team hadden we gewoon pech dat we Frankrijk tegenkwamen. Eigenlijk was het vertrouwen best goed, maar we werden gewoon helemaal weggespeeld. En tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom dat gebeurde. Dat was een heel raar toernooi, ook weer snel vergeten. Het was saai en had niet de echte olympische feeling.”

Estavana Polman, op het wereldkampioenschap uitgeroepen tot beste speelster van het toernooi, ontbrak in Tokio. De Arnhemse was zwaar geblesseerd en werd node gemist. Angela: “Estavana is gewoon een hele creatieve speelster en ik dat heb je gewoon nodig. Het is bovendien een speelster die goed onder druk kan presteren. En het is natuurlijk ook nog mijn maatje, dus het zou heel fijn zijn als we nu samen naar Parijs kunnen gaan.”

Parijs 2024
“Parijs worden waarschijnlijk mijn laatste Spelen. Ik zou Los Angeles ook nog kunnen halen. Maar je weet nooit wat er gebeurt. Handbal is een hele intensieve sport. Als we naar Parijs gaan wil ik daar ook een beetje meer genieten. Want het is gewoon superbijzonder. Je wil daar natuurlijk topfit en in je beste vorm zijn. Daar ben ik nu al mee bezig, zodat ik mezelf niks kan verwijten. Waar kan ik mezelf in verbeteren, kracht, conditie, hoe kan ik beter herstellen, wat heeft mijn lichaam nodig, hoe zorg ik dat ik blessurevrij blijf? En daar ga ik met professionals mee aan de slag.”

“Er is ook nu een generatiewisseling in het team geweest. Wat mijn rol nu is? Omdat je met zoveel verschillende generaties en karakters hebt samengespeeld, weet je precies hoe wilt zijn en hoe je niet wilt zijn. Ik wil gewoon een fijne teamgenoot zijn. Bij trainingen en in de wedstrijd wil ik altijd de eerste zijn die voorop gaat in de strijd. Daar wil ik andere meiden in meetrekken.”

“Een medaille is in Parijs zeker het doel. Dat was het in Rio en Tokio ook, zeker weten. Het is gewoon heel lastig om dat te bereiken, maar ik denk dat je altijd wel hoge doelen mag stellen, voor jezelf en als team. We weten ook wel dat daar heel veel voor nodig is. Maar dromen mag altijd. Ik zeg altijd: als iedere speelster van dit team negentig tot honderd procent speelt, en we spelen als team, dan zijn wij heel sterk. Niemand is belangrijker dan een ander, want we hebben toch echt elkaar nodig. Dat is gewoon de kracht van dit team.”