Lisa Bunschoten: “Van Bibian geleerd de passie voor de sport door te geven”

Lisa Bunschoten (26) kan op de Paralympische Spelen in Beijing de opvolger worden van Bibian Mentel. De tweevoudig winnares van het goud bij het snowboarden overleed in 2021. Lisa vertelt over haar band met Bibian.

(foto: Mathilde Dusol)

“Toen Bibian overleed was ik in de sneeuw. In Colere, in Italië. Ik was met veel personen die haar ook goed kenden. Het was één van de twee wedstrijden die vorig jaar nog wel doorgingen, want bijna alles was afgelast vanwege corona. Ik vond het heel bijzonder om op dat moment op de plek te zijn waar zij ook het liefst had willen zijn.”

Kuitbeen
“Ik ben geboren met fibula aplasie: ik heb links geen kuitbeen en een incomplete knie. Ik had ook een spitsvoet. Op advies van een arts hebben we die toen ik zestien was laten amputeren. Daarna is het eigenlijk alleen maar beter geworden.”

“Als je zo’n beslissing neemt is dat heel heftig. Maar uiteindelijk heeft het mij meer gebracht dan voorheen. Dus ik heb er geen spijt van.”

“Ik ben eigenlijk nooit iets tegengekomen wat ik echt niet kon. Ik heb van alles gedaan: zwemmen, paardrijden, dansen. Wat mijn leeftijdgenootjes deden, dat wilde ik ook. Die instelling heb ik van mijn ouders meegekregen: gewoon proberen en je niet laten leiden door je beperking.”

Snowboardschoenen
“We gingen vaak op wintersport met het gezin. Maar ik kon geen skischoenen aan vanwege die spitsvoet. En op één been skiën dat trok me niet zo. Toen zei mijn broer: probeer eens snowboardschoenen, want die zijn zacht. Dat ging goed. Op een borstelbaan in Nieuwegein heb ik lessen gevolgd en dat vond ik al heel leuk. In de sneeuw was het alleen maar leuker. Een jaar of dertien was ik toen.”

“In Nederland ging ik naar een Wintersportfundag. Die werd georganiseerd door de Nederlandse Skivereniging en de Mentelity Foundation, dat is de stichting van Bibian Mentel. Daarmee wilde ze kinderen en jongeren met een beperking laten zien wat er allemaal nog mogelijk is.”

“Zo ben ik bij de Mentelity Foundation terechtgekomen. Er was nog geen bondsprogramma voor snowboarders met een beperking en het stond ook nog niet op het programma van de Paralympische Spelen. Ik ging met wedstrijden mee en ben met de sport meegegroeid. Toen snowboarden wel paralympisch werd, ben ik in het bondsprogramma terechtgekomen en kon ik zelfs meedoen in Sochi.”

Coach en mentor
“In de beginjaren was Bibian mijn coach en mijn mentor. Ik werd meegenomen in haar programma en werd ook steeds beter. Daardoor ging ik haar op een gegeven moment ook als concurrent zien. Maar ik vond dat nooit moeilijk. Hoe zij daar tegenaan keek weet ik niet. Ik vond het altijd heel bijzonder om tegen haar te racen.”

“Op de Paralympische Spelen in Korea werden we 1 en 2 op de snowboardcross. Het was haar laatste wedstrijd en ook de laatste wedstrijd die ik tegen haar heb mogen rijden. Heel bijzonder dat we tegen elkaar moesten in de finale.”

“We zaten niet meer in hetzelfde team. Zij zat in een privéteam en ik in het bondsprogramma. Dus we trainden niet meer samen. Maar natuurlijk gaven we elkaar even een high five en een knuffel voor we de startgate ingingen. Ik heb heel veel respect voor wat zij heeft gedaan en zij voor mij. Dus het was supermooi om op die manier in de finale te kunnen staan.”

“Natuurlijk was ik na afloop wel teleurgesteld dat ik niet had gewonnen. Zeker door de manier waarop. Je wilt het tot aan de finish uitvechten. Daar hoopte ik op. Maar we vielen allebei halverwege en zij was daarna eerder weg. Dat is niet de finale die je wilt hebben."

"Ik zie het als zilver met een gouden randje, want ik heb daar wel kunnen laten zien wat ik in me heb. Dat heeft het wel een beetje goedgemaakt, maar het vuurtje om goud te halen brandt zeker nog!”

Passie doorgeven
“Bibian overleed in maart van dit jaar. Dat was natuurlijk een schok. Ze heeft heel veel voor onze sport betekend. En ook voor mij, zeker in de beginjaren heeft ze veel voor mij gedaan. Het is heel naar dat ze er niet meer is maar ze heeft wel iets heel moois nagelaten. Ik denk dat ze ook wel een mooi leven heeft gehad. Ze heeft er alles aan gedaan om er alsnog zoveel mogelijk uit te halen en dat is natuurlijk heel mooi.”

“Zij wilde zo graag haar passie met andere mensen delen; dat andere mensen alles wat de sport haar gaf ook konden ervaren. Dat heb ik van haar geleerd en probeer ik nu ook te doen. Ik heb bijvoorbeeld twee jaar terug met Renske van Beek, een andere parasnowboarder, een kamp georganiseerd voor kinderen met een beperking. Om hun kennis te laten maken met de sport en onze passie met ze te delen.”

“Ik denk dat dat de kracht van onze sport is. Als je op de baan staat ben je allemaal concurrent van elkaar, maar daarnaast zijn er ook heel veel vriendschappen. Iedereen wil laten zien hoe gaaf het snowboarden is. En het is alleen maar heel tof als je dat kunt doorgeven aan een nieuwe generatie.”