Melle en Jens van ’t Wout willen het shorttrack domineren

Melle en Jens van ’t Wout doen vrijwel alles samen. De broers uit het Friese Sintjohannesga zijn twee van de grootste shorttracktalenten van Nederland. En ze maken elkaar steeds beter.

Zestien maanden verschillen ze. Melle (21) en Jens (20) van ‘t Wout. Broers, shorttrackers, beste vrienden en onafscheidelijk. “Alleen als hij bij zijn vriendin is zijn we niet samen”, zegt Jens. “Maar verder… Van ’s ochtends tot ’s avonds: samen eten, samen trainen, samen achter de Playstation, tijdens buitenlandse trips delen we de hotelkamer. Als Melle iets doet, dan doe ik het ook.”

Toch is de een niet een kopie van de ander. Misschien dat ze elkaar daarom zo goed liggen, want ze vullen elkaar juist aan. “Hij heeft een echte drive”, zegt Jens over zijn broer. “Ook als het niet lukt blijft hij toch doorgaan. Als hij zich niet echt goed voelt op het ijs, gaat hij er toch voor honderd procent tegenaan. Hij is ook wat extraverter dan ik. En altijd vrolijk. Als ik niet blij ben, dan heb ik niet zo’n zin om met mensen te praten.”

Jens zijn sterkste punt is dat hij het schaatsen goed begrijpt. “De techniek, hoe je een beweging precies moet doen en wat dat oplevert”, verduidelijkt Melle. “En hij snapt het spelletje heel goed: hoe je een tegenstander moet fucken om altijd een goede uitslag te krijgen. Want bij shorttrack hoef je niet altijd de sterkste te zijn om te winnen.”

Nog een verschil: Melle blinkt uit op de 500 meter en is een sprinter, Jens is meer een allrounder. “Hij kan alles heel goed”, zegt Melle. “Of daar een verband is met onze karakters? Zou kunnen. Op de 1.500 meter moet je vooral cool blijven en rustig. De 500 meter is gelijk volle bak. Als je dan één fout maakt dan is het klaar.”

Mes
De broers wonen in het oer-Friese Sintjohannesga, maar onderling spreken ze Engels met elkaar. Dat komt doordat ze tien jaar in Canada hebben doorgebracht. Bracebridge om precies te zijn, een stadje twee uur rijden ten noorden van Toronto. Twee en drie jaar oud waren ze, toen het gezin daar naartoe verhuisde. Zoals alle Canadese jongens gingen ze op ijshockey.

“Het was meer ijshockey op shorttrackschaatsen”, relativeert Melle met een lach. “Maar we waren best wel kleine jongetjes voor onze leeftijd en het werd toen we het wat langer deden allemaal wat fysieker. Toen ik voor de tweede keer een hersenschudding opliep, vonden onze ouders het genoeg en hebben we besloten een andere sport te gaan doen. Via een collega van mijn moeder zijn we bij het shorttrack terechtgekomen.”

“We dachten dat dat minder gevaarlijk was, maar met shorttrack heb ik meer blessures opgelopen dan met ijshockey”, vult Jens aan. Een litteken onder aan zijn rechterwang is daarvan het tastbare bewijs. “Dat is twee jaar geleden gebeurd. Het was de eerste wedstrijd van het seizoen. Ik schaatste achter Vladislav Bykanov, dat is een Israëlische shorttracker. Hij maakte een missertje en schopte naar achteren. Ik kreeg zijn ‘mes’ in mijn gezicht. Ik had twee tanden eruit en een grote snee in mijn wang.”

Dominantie
Melle en Jens spiegelen zich graag aan Shaoang en Shaolin Sandor Liu. De twee Hongaarse broers met een Chinese vader zijn al jaren toonaangevend in het shorttrack. In 2021 werd Shaoang wereldkampioen en Shaolin Sandor tweede. Op de EK in 2019 waren de rollen omgedraaid en werd Shaolin Sandor kampioen, voor Shaoang. “Die dominantie willen wij ook bereiken”, bekent Melle. “Als zij samen in één rit zitten, is de kans om door te gaan voor de anderen echt superklein.”

Jens: “Natuurlijk zijn we concurrenten op het ijs. We willen wel van elkaar winnen, maar we willen elkaar ook helpen. Als het kan proberen we samen te werken. Maar soms hebben we ook wel ritten dat we vol tegen elkaar schaatsen.”

Melle: “Het is niet zo dat we tijdens een race specifiek op elkaar letten. Ik weet wel dat als ik van Jens heb gewonnen, dat ik iets goed heb gedaan. Hij is gewoon een supergoeie racer. Als je van hem wint, dan weet je dat er bij hem iets fout is gegaan of dat je zelf heel goed hebt gereden.”

Het kunststuk van de Liu-broers, met z’n tweeën op de hoogste treden van het podium, daar dromen Jens en Melle ook wel eens van. Meer nog dan samen goud halen op de aflossing. “De relay is mooi, maar de ultieme droom is wel 1 en 2 op een individuele afstand”, zegt Jens. “Dat is echt supermoeilijk. Als dat lukt, dan ben je echt een klasse apart. Op welk toernooi? De Spelen is wel 'het ding', maar we willen het ook op EK’s en WK’s. Op het NK zijn we al een keer eerste en derde geworden.”

Energie
Om de top te bereiken zijn Jens en Melle voortdurend met elkaar bezig. Jens: “Vaak kijken we filmpjes terug van onze trainingen en races. Op de training geef ik hem aanwijzingen en hij mij, wat we anders moeten doen. Zo leren we veel van elkaar.”

“We krijgen veel energie van elkaar”, vult Melle aan. “Als ik een wat mindere training heb en ik zie dat Jens goed gaat, dan is mijn slechte gevoel over mijn eigen training alweer wat minder.”

“Ik ging vorig jaar naar de wereldbeker in Dresden en Jens naar het WJK. Ik zat video’s van hem te kijken en zag dat hij in elke A-finale stond en voor de medailles aan het knokken was. Toen dacht ik: als mijn broertje het kan, waarom ik dan niet? Dat gaf me heel veel energie en daardoor won ik mijn eerste wereldbekermedaille.”

Jens: “En als Melle een medaille wint, dan ga ik harder trainen om er ook een te pakken. Want als hij iets heeft, dan wil ik het ook.”

Beijing 2022
Waar Melle succesvol was in de wereldbeker, maakte Jens al deel uit van het team dat begin dit jaar in Dordrecht wereldkampioen werd op de relay. De bekroning van hun pijlsnelle ontwikkeling zou een gezamenlijk optreden zijn op de Olympische Winterspelen in Beijing. “Die kans is er”, bevestigt Jens. “Wij hadden eigenlijk de Spelen van 2026 op het oog. Maar Beijing is ook al mogelijk omdat we zo goed rijden. De plekken staan nog niet vast, dus je weet het nooit.”