“Ik heb de beelden weleens gezien. Een tijd geleden, op zo’n oude videoband. Het zag er een beetje ouderwets uit. Van die pakken met die blokken op de mouwen. De techniek was ook anders dan nu. Wij zitten nu vooral met ons bovenlichaam veel dieper. En de schaatsen die ze aan hadden, dat waren eigenlijk aangepaste langebaanschaatsen. Met veters erin.”

Michelle, in Zwitserland actief op de 500, 1000 meter en de mixed relay, zegt het met bewondering en trots. Want dat is ze. Op haar vader Marc en tantes Simone en Monique, die meededen aan de Olympische Winterpelen van 1992 in Albertville. Monique won een editie eerder zelfs goud, toen shorttrack nog een demonstratiesport was. “Zij hebben gedaan waar ik van droom. Op de Spelen staan. Het zou heel bijzonder zijn, als mij dat ook lukt.”

Vader als eerste trainer
Haar vader speelde een grote rol in haar ontwikkeling als shorttrackster. “Papa was mijn eerste trainer. Toen ik een jaar of zes was, werd hij gevraagd om in Den Bosch schaatstraining te geven. Dat wilde hij best doen, maar dan moesten mijn zus Xandra en ik ook mee kunnen trainen. We vonden het rondjes schaatsen zo leuk, dat we mee gingen doen bij het shorttracken.”

Het bleek een gouden greep. Xandra en Michelle bleken zeer talentvol te zijn. Xandra, twee jaar ouder dan Michelle, heeft inmiddels drie World Cups gereden. Michelle komt er nu als een speer achteraan. Hierdoor heeft shorttrack een prominente plek in het gezinsleven. Het huishouden van het gezin uit Culemborg is ingericht op de agenda’s van Xandra en Michelle.

“Dat betekent tijdens het schaatsseizoen elke ochtend om half zeven in de auto, om de meiden naar de baan te brengen. Dat seizoen loopt van september tot maart”, vertelt moeder Carianne, die Michelle vroeger hockeytraining gaf. “Deze maanden brengen we Michelle elke dag naar het regionale trainingscentrum in Utrecht. Ze gaat dan zelf met het openbaar vervoer naar school in Culemborg.”

Michelle: “Ik mis de eerste twee lessen en sluit daarna aan bij het rooster. Iedereen is daar inmiddels wel aan gewend. We hebben er op school goede afspraken over gemaakt en ze denken met mij mee. Ik ben heel blij hoe het gaat. En mijn cijfers zijn ook goed. Thuis maak ik mijn huiswerk en ga ik iets eerder naar bed dan mijn klasgenoten. Best logisch, ik sta ook eerder op.”

Afzeggen voor een feestje
Michelle vindt dat ze vrij weinig moet laten voor haar bestaan als toptalent. “Ik moest een paar jaar geleden stoppen met hockeyen, omdat ik het niet meer kon combineren met shorttrack. Natuurlijk moet ik wel eens afzeggen voor een feestje. En moet ik het iets beter plannen als ik met vriendinnen wil afspreken. Maar als ik in de buurt schaats, komen ze ook wel eens kijken. Het valt wel mee wat ik nu niet kan doen. Ik krijg er ook veel voor terug. Dus heb ik het ervoor over. Ik vind het shorttrack ook gewoon heel erg leuk.”

Niels Kerstholt staat als trainer bijna dagelijks met Michelle op het ijs. “Wat bij haar speciaal is, is haar talent voor bewegen. Daardoor gaat ze met heel veel gevoel over het ijs. Het klinkt misschien apart, maar dat kan je ook horen als ze aan het schaatsen is. Ze glijdt er echt heel soepel overheen. Die souplesse is bijna niet te trainen. Het is een eigenschap, die bij Michelle aangeboren is.”

Niet blijven balen
“Afgelopen jaar ben ik vooral explosiever geworden”, zegt Michelle. “Dat voel ik en zie ik ook terug in de tijden. Ik vind het gaaf om mijzelf steeds te kunnen verbeteren. Maar het gaat niet alleen maar om hard rijden. Ik kan ook beter de knop omzetten. Op een wedstrijddag moet je meerdere keren de baan op. Als je vroeg op de dag een uitslag hebt gereden waar je niet blij mee bent, is het soms moeilijk om weer de draad op te pakken.

“Ik bleef wel eens te lang balen. Nu heb ik tegen mijzelf gezegd: je mag een kwartier teleurgesteld zijn. Daarna ga ik uitlopen en mijn schaatsen slijpen, als dat nodig is. Normaal vind ik dat een rotklusje. Maar op zo’n moment is het wel fijn, als afleiding. Om weer door te kunnen naar de volgende rit. En er weer met volle energie te staan.”

Volle tribune in Sarajevo
Een multisportevenement is niet nieuw voor Michelle. Begin 2019 stond ze al op het European Youth Olympic Festival (EYOF) in Sarajevo. “Supertof om mee te maken. Het was veel groter dan ik dacht. Het stadion zat helemaal vol bij de openingsceremonie, echt heel erg gaaf. Ik weet daardoor een beetje hoe zo’n toernooi met andere sporten werkt.”

“Ik weet bijvoorbeeld wat het is om een paar dagen rust te hebben tussen je wedstrijden. En dat je soms gaat kijken bij andere sporten. Dat je contact hebt met sporters uit andere landen, om bijvoorbeeld speldjes van je land uit te wisselen. En ik weet hoe mooi het is om als Nederlandse sporters daar als één ploeg te staan.”

En haar familie? “Mijn ouders zitten straks op de tribune. Ook in het buitenland proberen ze er meestal bij te zijn als Xandra en ik wedstrijden hebben. Heel speciaal om dit met elkaar te beleven. Dankzij hen kan ik mijn droom proberen waar te maken.”