Je komt uit een echt windsurfnest hè? 
“Ja. Mijn vader en moeder waren allebei windsurfers. Mijn vader (Alexander Hoekstra, red.) in het world cup-circuit en mijn moeder (Dorien Hoekstra-de Vries, red.) ook olympisch. Ze heeft in Barcelona in 1992 een bronzen medaille gewonnen. Mijn vader was wereldkampioen en een aantal keren Europees kampioen.” 
 
Ging het vroeger bij jullie thuis alleen maar over windsurfen? 
“Nee, totaal niet. Eigenlijk ben ik er pas op latere leeftijd achter gekomen dat ik graag wou windsurfen. Ik speelde eerst hockey met een paar vrienden van de basisschool. Ik wist dat mijn ouders goed konden windsurfen, maar niet dat ze grote titels hadden gehaald. Daar werd nooit over opgeschept.” 

Hoe ben jij dan aan het windsurfen gegaan?
“Ik vond het wel heel cool dat ze zo goed waren, dus ik ging ook wel eens met ze mee om te kijken. Toen ik acht jaar was wilde ik het ook wel eens proberen en ben ik lid geworden van Almere Centraal, de lokale vereniging in Almere, waar we toen woonden. Zo is mijn windsurfavontuur begonnen.” 

Wilde je toen al meteen de top halen? 
“Toen ik ouder werd, werd het voor mij ook duidelijk hoe cool het is om aan de Olympische Spelen mee te doen. Toen realiseerde ik me ook dat mijn moeder daar ook aan had meegedaan. Ik was denk ik een jaar of dertien, veertien. Ik zat toen in het Nederlands jeugdteam. Dan begin je ook met de eerste internationale wedstrijden. Je maakt veel buitenlandse vrienden. Dat was voor mij het moment om te zeggen: ‘Dit vind ik leuk en dit is mijn passie.” 
 
Dat vonden je ouders wel mooi zeker? 
“Mijn ouders hebben er altijd achter gestaan, zo lang ik het leuk vond en er plezier in had. Ze hielpen me als dat nodig was. Dat was heel fijn. Ze hebben me nooit gepusht. Het was altijd mijn keuze.” 

“Uiteindelijk kom je in jeugdteams terecht en word je op jonge leeftijd al behoorlijk zelfstandig. Je reist je met je coach naar het buitenland. Dan zijn er al vaak geen ouders meer bij en neem je je eigen beslissingen. Voor mij was het al snel duidelijk dat ik het windsurfen heel gaaf vond en dat ik er een toekomst in zag om daar professioneel in te worden.” 
 
En nu train je met Kiran Badloe, de wereldkampioen die straks meedoet aan de Olympische Spelen in Tokio. Hoe is dat? 
“Ik train fulltime met hem en dat gaat heel goed. We hebben een hele mooie samenwerking, waarin we heel goed met elkaar overweg kunnen en elkaar heel erg pushen op het water. Op de kant zijn we goede vrienden en op het water kunnen we het beste in elkaar naar boven halen. In de winter van 2018-2019 ben ik aangesloten bij Kiran en Dorian (van Rijsselberghe, red.). Dat was mijn eerste winter met de mannen. Sindsdien ben ik er altijd bijgebleven.” 
 
Gaan jij en Kiran buiten de trainingen ook met elkaar om? 
“We zitten vaak 24/7 bij elkaar in een huis. Dan moet je het wel met elkaar kunnen vinden. Dat is nooit een probleem geweest. Ook als we niet onderweg zijn: we wonen allebei in Scheveningen, hebben ook gezamenlijke vrienden.” 

Kiran is vijf jaar ouder. Wat leer je van hem? 
“Veel windsurf-technische en -tactische dingen. Op dat vlak leer ik elke dag van hem. Maar eigenlijk van alles: ook over hoe we in het leven staan, wat we op een dag doen. We praten veel.” 
 
Heb je daar een voorbeeld van? 
“We zorgen altijd dat we het leuk houden met trainen. Natuurlijk, er moet hard en serieus getraind worden. En ook na de trainingen zorgen we dat we het leuk hebben; er is altijd even een moment dat we niet aan het windsurfen hoeven denken, op z’n tijd even relaxen. We zijn allebei echte waterratten. Als we niet windsurfen gaan we vaak golfsurfen of kitesurfen. Altijd hebben we wel wat te doen. En het heeft altijd met water te maken. Dat is superleuk. Daarin kunnen we echt even helemaal los gaan.” 
 
Kiran en Dorian waren in een onderling gevecht verwikkeld om een olympisch ticket. Hoe keek jij aan tegen die tweestrijd? 
“Ik vond het heel mooi hoe ze het hebben uitgevochten. Altijd met heel veel respect voor elkaar. Dat heeft ook gemaakt dat ze de nummers 1 en 2 van de wereld zijn geworden. Ze hebben elkaar altijd gepusht om steeds maar beter te worden. Helaas mag er per land maar één naar de Spelen.”  

Had het geen driestrijd moeten zijn? 
“Ik was er constant bij, maar nooit met hun in de strijd. Dat was niet realistisch geweest. Ik was te jong en had het niveau nog niet. Maar het was voor mij ook een fijne positie omdat ik heel veel kon leren en al een olympische cyclus kon meemaken. En ik kon mijn beste beentje voor zetten om deze mannen beter te maken om voor die gouden plak te gaan in Tokio.”  
 
Kiran won de strijd en gaat naar de Olympische Spelen. Kan jij in de voorbereiding nog iets voor hem betekenen? 
“We zijn nu bezig om hem zo goed mogelijk af te leveren in Tokio. Het belangrijkste voor mij is, dat ik hem op het water blijf pushen, zodat hij ook in de trainingen altijd zo goed mogelijk moet blijven presteren. Zo bootsen we in de trainingen ook wedstrijdsituaties na, om altijd net een stapje harder te willen.” 
 
Kunnen we op weg naar de Olympische Spelen in Parijs een tweestrijd verwachten tussen jou en Kiran? 
“Daar ga ik wel hard aan werken want dat is wel een doel. Kiran is nu nog wel een stukje beter. Hij heeft meer ervaring, wat meer uren. Ik ga zeker mijn best doen om het gat zo klein mogelijk te maken en nog voor hem te komen. We varen in Parijs op een andere plank, de foil. We zijn allebei heel goede windsurfers en ik denk ook op de foil. Ik verwacht dat we elkaar zeker gaan pushen om de beste te worden.”