Het tennisjaar 2020 eindigde op een ronduit bizarre manier voor Wesley. Met alle goede moed van de wereld reisde hij af naar Londen. Met zijn Kroatische dubbelpartner Nikola Mektic was hij als vijfde geplaatst op dit officieuze WK tennis. Ze waren een outsider voor de titel.

So far, so good.

Maar voordat de koffers goed en wel waren uitgepakt, sloeg de sfeer om. Op de ochtend voor de eerste training in Londen – het toernooi dat het hoogtepunt van het jaar moest worden – kwam het hoge woord eruit. “Nikola wilde komend jaar niet verder met mij, maar met Mate Pavic, ook een Kroaat. Tsja. Dat viel even rauw op mijn dak. Die zag ik even niet aankomen. Ik had veel vragen. Vooral omdat we al hadden besloten om samen door te gaan. Maar ondertussen stonden de Finals ook voor de deur. Daar wilde ik, ondanks alles, natuurlijk zo goed mogelijk presteren. Het was mijn eerste keer daar. Dan wil ik toch niet zonder setwinst naar huis?”

Opeens was de voorbereiding op hun eerste wedstrijd geen routineklus meer. Er moesten scherven worden geraapt én gelijmd.

“Natuurlijk was ik boos en teleurgesteld. Maar wat moest ik zeggen? Dat hij toch met mij verder moest? Dan was het later waarschijnlijk ergens fout gegaan. Hij zat er natuurlijk ook mee.  We hebben goed en lang gepraat. We besloten om professioneel met de situatie om te gaan. Er samen op de baan een goede week van te maken. Natuurlijk denk je tussendoor weleens aan de toekomst. Al ging dat gevoel in een wedstrijd vaak weer voorbij. Dan strijd je weer ‘gewoon’ met elkaar. Daarnaast vond ik nog voor het toernooi een nieuwe dubbelpartner voor het volgende seizoen. Dat droeg ook wel bij aan een beter gevoel.”

Uit elkaar als goede vrienden én wereldkampioenen
Wat er verder gebeurde is geschiedenis. De outsiders gingen er, ondanks hun breuk, met de hoofdprijs vandoor. Er werd één keer verloren, van Marcelo Melo en Lukasz Kubot. En laat die Kubot nou net de nieuwe medespeler van Wesley zijn, waarmee hij straks op de Australian Open staat. “Nikola en ik zijn heel goed uit elkaar gegaan. Na dat gesprek was de kou uit de lucht. Eigenlijk was het een normale week. Op dat momentje voor de training na, dan. Na de finale hebben we ook gezellig wat gedronken. We zijn uit elkaar als goede vrienden. En als wereldkampioenen.”

Ergens geeft de onverwachte ‘break-up’ de titel nog meer glans. “Het maakte iets extra’s in mij los. Niet om het ongelijk van Nikola te bewijzen, maar juist om zelf zo goed mogelijk te zijn. Ik was daardoor nog meer gebrand om goed te presteren. Het was één van mijn betere weken in het afgelopen jaar. Ik denk één van de beste van mijn carrière. Achteraf gezien heb ik het goed aangepakt door die focus op het toernooi te houden. Om niet in de boosheid te blijven hangen, maar mentaliteit te tonen.”

Lachend: “Mocht het nog eens gebeuren, dan weet ik hoe ik het op moet lossen.”

Dubbeltaal
Inmiddels zit Wesley al een paar weken in Australië. Daar vloog hij begin dit jaar al naartoe. “Voor corona plande je zelf wanneer je naar een toernooi afreisde. Nu bepaalt de organisatie dat en moesten we eerst in quarantaine. Daarna had ik tijd om met Lukasz te trainen en een voorbereidingstoernooi te spelen. Was ook wel nodig, want voordat we in Australië zaten hadden we nog nooit samengespeeld. Toch zal het vooral om de details gaan, het finetunen. De dubbeltaal spreken we allebei wel. Het gaat vooral om wat afspraken. Welke rol verwachten we van elkaar? Wie neemt de leiding? Zoeken we elkaar op naar ieder punt? Wie is degene die de boel opbeurt als dat nodig is? Dat dus.”

In speelstad Melbourne kan Wesley één van zijn drie wensen voor 2021 afvinken. “Misschien is het een open deur, maar ik zou dit jaar heel graag een grand slam winnen. Dat is en blijft het mooiste wat je als tennisser kunt bereiken.” En dat heeft ook direct invloed op een andere wens: nummer één van de wereld worden. “Om daar te komen moet ik vooral een constant niveau halen. Dat klinkt misschien simpel, maar een heel toernooi gelijkmatig presteren is echt lastig. Je kunt je geen slechte wedstrijd permitteren als je een groot toernooi wilt winnen. Vaak waren mijn finales van een minder niveau dan de wedstrijden daarvoor. Daar is zeker nog winst te behalen.”

Lichttraining, knipperbril en koekenpan
Om deze wensen uit te laten komen, kiest Wesley zijn eigen pad. Zo is hij al drie jaar bezig met een lichttraining, die zijn reactiesnelheid verbetert. “Die verschillen zijn meetbaar en zichtbaar. Daarnaast heb ik tijdens de warming-up een bril op, met knipperende glazen. Daardoor worden mijn ogen getriggerd. Als ik ‘m afzet, vlak voor de wedstrijd begint, zijn ogen helemaal scherp gesteld. Ook dat komt weer ten goede aan mijn reactievermogen.”

En dan heeft Wesley nog zijn zogeheten koekenpan. “Aan die bril zijn de meesten inmiddels wel gewend. Af en toe pak ik er voor de wedstrijd of tijdens trainingen een kleiner racket bij. Dat is dus de koekenpan. Een soort badmintonracket, met de bespanning van een tennisracket. Die is puur voor het trainen van volleys. Omdat het oppervlakte van zo’n racket kleiner is, is het moeilijker om de bal goed – in het midden – te raken. Als dat je lukt met een klein racket, zal het zeker goed gaan met een groter exemplaar.”

De derde wens
Dan die derde wens. Wesley droomt namelijk ook van deelname aan de Spelen in Tokio. “Daar kom ik voor in aanmerking als ik in juli, na Wimbledon, in de top tien van de wereld sta. Momenteel sta ik vijfde, dus ik ben goed op weg. Ik mag dan, na toestemming van de KNLTB en NOC*NSF, bepalen wie mijn partner wordt. Voor de duidelijkheid: dat moet een Nederlander zijn. Er is een aantal opties. Maar daarover hebben we nog geen beslissing genomen. Hoeft ook nog niet.”

Zeker is dat Wesley zijn olympisch ticket maar wat graag zou verzilveren. De magie van de Spelen betoverde hem vroeger al: “Vroeger stond thuis de tv tijdens de Spelen constant aan. We keken alles, van de openingsceremonie tot alle Nederlandse medaillekansen. Wat zou het gaaf zijn als ik daar in Tokio uit zou mogen komen voor ons land. Bij de Davis Cup vind ik dat al gaaf, maar op de Spelen is dat nog specialer. Dat ik misschien mag proberen om 17 miljoen mensen trots te maken…dat geeft een ultiem gevoel.”