De ontwikkelingen gaan snel bij Femke Bol. In 2015 besloot ze voor het eerst de 400 meter te lopen. Nog datzelfde jaar werd ze op die afstand Nederlands kampioen bij de junioren en mocht ze internationaal haar krachten meten op het European Youth Olympic Festival in Tbilisi. “Sinds mijn zevende doe ik aan atletiek. In het begin deed ik ook wel de meerkamp en de korte sprint, maar sinds mijn vijftiende heb ik me toegelegd op de lange sprint”, vertelt Femke. “Ik ontdekte dat ik de 400 meter heel leuk vond: je moet daarbij je krachten verdelen. En je moet je door de verzuring heen zetten. Het geeft heel veel voldoening als dat lukt. Ik heb het gevoel dat je mentaal nog invloed hebt om je door die pijn heen te zetten. Horden vind ik dan nog leuker, omdat je daarbij nog meer moet nadenken, over de hordes en het ritme. En omdat het nog wat zwaarder is.”

Ouders

“Ik ben heel georganiseerd en gestructureerd”, vervolgt ze. “Ik heb op wedstrijddagen alles het liefst zoveel mogelijk onder controle, zodat ik precies weet wat me te wachten staat. Maar dat is meer omdat ik dan minder stress heb en me volledig op mijn race kan focussen. Vroeger zette ik op wedstrijddagen de hele dag mijn telefoon uit. Nu ga ik daar iets soepeler mee om, want soms zit je wel een paar uur alleen op je hotelkamer. Dan vind ik het fijn om voor een race even een vriendin te spreken of mijn ouders.”

Want haar ouders zijn heel belangrijk voor Femke. “Op mijn zestiende ben ik in Arnhem gaan trainen, bij Ciko’66. Ik woonde toen in Amersfoort. Dat is bijna veertig minuten rijden. Mijn ouders hebben me bijna dagelijks heen en weer gebracht. Ze staan altijd voor me klaar. Zij hebben ook heel veel gegeven om mij te brengen waar ik nu ben en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Ik vind het daarom ook heel fijn om mooie momenten met hun te delen.”

Raceplan

De 400 meter en de 400 meter horden zijn moeilijke afstanden, vindt Femke. Voor iedere wedstrijd weet ze hoe ze de race gaat lopen. “Ik denk over alles heel goed na”, vertelt ze. “Ik hou van plannen. Ik weet dat het goed voor me werkt. Ik maak voor elke wedstrijd een raceplan. Dan schrijf ik per horde of per vijftig meter op wat ik moet doen en waar ik op moet letten. Dat helpt mij heel erg: ik ben daardoor minder zenuwachtig en weet precies wat ik moet doen. In plaats van dat ik het maar op gevoel doe. Dat werkt minder goed bij mij. Je kan op de 400 meter horden niet volle bak gaan en zien waar je eindigt.”
Lachend: “Ik weet niet hoe je dan de finish gaat halen.”

Met haar lengte en lange benen is Femke bij uitstek geschikt voor de horden. Vorig seizoen besloot ze dan ook dat de 400 meter horden haar hoofdonderdeel zou worden. Na dat besluit gingen de ontwikkelingen opnieuw snel. In oktober stond ze zelfs in de halve finale van de WK in Doha. “Ik had dat jaar ook een EK onder twintig. Dat was mijn hoofddoel. Ik haalde daar goud, maar ik liep ook de WK-limiet. De WK was vrij laat in het jaar, dus voor mij was dat een soort toetje van het seizoen. Ik heb daar enorm genoten. Hoe gaaf is het dat ik in mijn eerste jaar horden mezelf mocht gaan meten met de besten van de wereld!”

Bovendien liep ze in Doha de olympische limiet voor Tokio. “Ik had die limiet wel in mijn achterhoofd, maar ik wilde me niet teveel druk opleggen. Ik wilde me focussen op mijn plan. Toen heb ik het plan bijna perfect uitgevoerd en liep ik precies de limiet. Dat was echt een hele gave ervaring. Daarna heb ik ook nog de finale van 4x400 meter estafette gelopen. Dat was mijn eerste WK-finale. Het was een mooi einde van het seizoen.”

Papendal

Sinds november vorig jaar woont Femke op zichzelf en traint ze op Papendal, onder de bondscoach, de Zwitser Laurent Meuwly. Haar vorige trainer, Bram Peters, is de assistent. Dat bevalt haar goed. “Ik train nu met allemaal mensen die hetzelfde doel hebben als ik: ze gaan er even hard voor als ik en richten hun hele leven in rondom de sport. Ik vind het een hele fijne groep. Neem bijvoorbeeld Lieke Klaver: we lopen altijd ongeveer dezelfde tijd op de 400. Dan heb je in trainingen ook heel veel aan elkaar. Zo kun je van elkaar leren en elkaar pushen om nog dieper te gaan in trainingen.”

De coronapandemie leek de plannen van Femke in de war te schoppen. De trainingslocatie op Papendal werd gesloten en ze moest trainen in de bossen rond Arnhem en op plaatselijke grasveldjes. Vervolgens werd het olympisch toernooi in Tokio met een jaar verschoven en het EK in Parijs afgelast. Gelukkig kon Femke snel de knop omzetten. “Ik probeer het zo positief mogelijk te zien. Ik ga gewoon verder met trainen en me zo goed mogelijk voorbereiden op de Spelen, alleen een jaar later.”

Europese top

De alternatieve trainingen bleek Femke goed te hebben doorstaan. Tijdens een testwedstrijd in juli op Papendal klokte ze op de 400 meter horden een tijd van 53,79 seconden. Daarmee liep ze het Nederlands record van Ester Goossens uit de boeken, een tijd die stond sinds 1998 en dus ouder was dan Femke zelf. “Na de eerste seizoensopener liep ik al een dik pr van 54.5, terwijl de race niet eens perfect ging. Toen hoopte ik er wel op dat het dit seizoen misschien zou lukken om in de 53 te lopen. Toen dat lukte verbaasde ik mezelf ook. Ik voelde me wel fit, maar onder de 54, zo’n dik pr ten opzichte van vorig jaar, toen dacht ik wel van: wow!”

Femkes tijd was tevens de beste seizoentijd en uitnodigingen voor internationale wedstrijden bleven niet uit. Bij haar debuut in de prestigieuze Diamond League in Monaco werd ze derde, op een vlakke 400 meter. Daarna volgde de winst op de 400 meter horden bij de Gyulai Istvan Memorial in Hongarije en als voorlopig hoogtepunt de winst op de 400 meter horden bij de Diamond League in Stockholm. “De hele Europese top was er. Dat vond ik heel spannend; ik ben wel nieuw daar. Zij lopen al jaren tegen elkaar en ineens kom ik daar aan. Maar ik wist dat als ik mijn race goed uitvoerde, dat ik zou kunnen winnen. Als dat dan ook lukt, is dat echt gaaf.”

Gezien de progressie die Femke doormaakt, lijkt het verschuiven van de Olympische Spelen haar niet nadelig uit te komen. “Dat zou je kunnen zeggen. Maar ik zit nu in een goede vorm. Je weet nooit hoe het volgend jaar is. Ik had graag in deze vorm op de Spelen gestaan. Maar ik kan goed op lange termijn denken. Ik heb nu een jaar langer om me te verbeteren.”