“Je moet niet in je tegenslagen blijven hangen”, vertelt Andrea Deelstra. “Dan wordt het alleen maar erger. Zo zit ik niet in elkaar. Ik kijk graag naar voren en naar wat er wel mogelijk is. Ik hoor veel mensen klagen over corona. Dat ze niks meer kunnen. Maar ik hoor weinig mensen zeggen: door corona heb ik nu de ruimte voor andere dingen. Het zou mooi zijn als meer mensen er een positieve draai aan kunnen geven.”  
 
Slaapkamer omgebouwd tot hoogtekamer 
 
Het tekent de Gelderse atlete: denken in oplossingen, niet in problemen. Toen bleek dat ze niet op hoogtestage kon, bouwde ze haar slaapkamer om tot hoogtekamer. Andrea: “Normaal gesproken gaan we ieder jaar op hoogtestage, maar het was nu de vraag of dat wel kon en mocht vanwege corona. Ik vond het ook niet fair tegenover andere mensen die thuis moesten blijven. Dus ik heb een hoogtegenerator aangeschaft.”  
 
Andrea vervolgt:  “Die haalt zuurstofrijke lucht uit de omgeving en brengt zuurstofarme lucht erin. Zo daalt het zuurstofpercentage in de kamer. Een bepaald percentage staat gelijk aan een bepaalde hoogte. We hebben alle kieren in de kamer afgeplakt met tape en zo lijkt het alsof we op een hoogte van tussen de 2.000 en 2.500 meter hoogte slapen.”   

“Dat is het live high, train low-principe. Het doet iets met je rode bloedcellen en maakt dat het transport van zuurstof in je lichaam efficiënter gaat. Je voelt je niet per se gelijk fitter, maar je merkt het wel als je van hoogte komt en weer op zeeniveau gaat trainen. Als je na vier weken de hoogtegenerator uitzet en je slaapt weer op zeeniveau, dan merk je het verschil. Dan zeg je: wow, dit is het effect dat ik wil.” 

Vocht op een zenuw 
 
Begin december liep Andrea in Valencia de limiet voor de olympische marathon. Slechts twee seconden hield ze over, na 42 kilometer en 195 meter. “Het was krap”, beseft ze, “maar als je de limiet te pakken hebt, maakt het niet meer uit hoe je dat gedaan hebt.”  

Die oneliner zou je ook op het complete kwalificatietraject van Andrea kunnen plakken. Want de Gelderse kreeg het niet cadeau. Haar eerste poging om de olympische limiet voor Tokio te lopen was in september 2019 in Berlijn. In de Duitse hoofdstad lukte het niet vanwege een blessure. “Ik kreeg problemen met het heffen van mijn linkerbeen tijdens de wedstrijd”, vertelt ze. “Na de wedstrijd kon ik mijn been helemaal niet meer gebruiken. Ik heb vanaf dat moment opnieuw moeten leren lopen, want mijn been deed helemaal niks meer.”  

Dat klinkt heel heftig, maar het was voor Andrea geen reden tot paniek. “Ik ben een optimist. Als er een probleem is, dan moeten we kijken naar de oplossing en gaan we daarmee aan de slag. Waarschijnlijk drukte er vocht op een zenuw. Nadat we het gericht gingen behandelen en het vocht afgedreven werd, kwam er weer een beetje beweging in mijn been. Ik moest veel aansturingsoefeningen doen en ging met voorzichtige stapjes weer aan de wandel. Daarna ging het herstel verassend snel.”  
  
Nieuwe stip op de horizon 
 
In maart deed Andrea in Tokio haar tweede poging om zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Maar de wedstrijd vond niet plaats onder normale omstandigheden, vanwege de coronacrisis die op dat moment wereldwijd uitbrak. Andrea: “Normaal heb je met zo’n grote stadsmarathon duizenden deelnemers aan de start. Maar nu stonden we er alleen met een handjevol topatleten. Ik liep vanaf tien kilometer een solowedstrijd.”  

“Het parkoers in Tokio is glooiend, er stond een stevig windje met nauwelijks publiek langs de kant. Al die factoren zorgden ervoor dat het net iets te hoog gegrepen was om in mijn eentje de limiet te slechten. Vanaf 35 kilometer liep ik met de handrem erop. Dat betekent dat ik heb gedribbeld tot de finishlijn, met in mijn achterhoofd dat als het hier niet lukte, ik in april nog een poging kon doen tijdens de marathon van Enschede.”  

Maar vanwege de pandemie ging de wedstrijd in de Twentse hoofdstad niet door. “Toen Enschede werd afgelast, werd alles afgelast”, herinnert Andrea. “Dat was ook het moment dat de Olympische Spelen werden verplaatst. Het IOC maakte toen bekend dat we vanaf 1 december opnieuw limieten konden lopen. Valencia was de eerste, dus ik heb me meteen aangemeld. Dat werd de nieuwe stip op de horizon.” 

Huis verkocht  
  
De coronacrisis gooide ook nog op een andere manier roet in het eten. Doordat ze de limiet niet had gelopen, had Andrea geen A-status. Vanwege de pandemie werden bovendien alle wedstrijden afgelast, zodat ze ook geen prijzengeld meer ontving. Om toch wat financiële armslag te creëren, besloot Andrea haar huis te verkopen. “Dat was na het missen van de limiet in Berlijn. Je maakt een planning van Spelen tot Spelen. Ervan uitgaande dat je je plaatst op het moment dat je dat wilt. Tot zover had ik mijn financiële huishouding in orde. Om niet in de financiële problemen te komen heb ik toen mijn huis in de verkoop gezet.”  

“Mijn vriend en ik hadden al langer het plan om te gaan samenwonen, maar dat wilden we niet doen voor Tokio, want dat zou een grote verandering zijn in een belangrijk jaar. Maar goed: ik heb mijn huis verkocht en ben bij mijn vriend ingetrokken. Toen de Spelen niet doorgingen kwam voor ons de optie om samen een huisje te kopen op een plek die geschikt is voor mijn trainingen en voor zijn werk. Zo heeft het ook nog weer wat moois gebracht.”  
  
Er beter uitkomen
  
Terugblikkend zou je kunnen zeggen dat Andrea’s kwalificatietraject een marathon was met hindernissen. Maar zelf kijkt ze daar anders tegenaan. “Zo voelt het voor mij absoluut niet. In Berlijn liep ik een blessure op, maar ik heb wel meer blessures gehad. Ik zie dat nooit als een groot probleem, ik denk aan de oplossing. Ik kan er alleen maar beter uitkomen. Als je met die insteek aan de slag gaat, dan zijn er heel veel mogelijkheden en voel je je ook beter. Het voelt niet als het overwinnen van tegenslagen. Dat klinkt zo dramatisch.”   
   
Hoewel ze al 35 jaar is, wil Andrea na Tokio ook nog doorgaan naar de Olympische Spelen van Parijs in 2024. “Ik doe gewoon wat ik leuk vind. Toevallig kan ik goed hardlopen en vind ik het ook nog leuk. Ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar ben en nog niet aan mijn top zit. Dus waarom zou ik stoppen? Zolang ik er nog plezier in heb ga ik door. Bovendien: veel topmarathonlopers zijn dertig-plus, sommigen einde dertig. Dus ik ben niet al 35, maar pas 35.”