Tessie Savelkouls wil laten zien dat je iets kunt bereiken als je erin gelooft

Judoka Tessie Savelkouls liep in februari 2020 tijdens het grand slam in Parijs een zware knieblessure op. Artsen vreesden voor het eind van haar carrière. Maar Tessie wilde daar niet in mee. Ze kijkt nu zelfs weer vooruit, naar de Olympische Spelen in Tokio.

Tessie, om te beginnen: hoe gaat het met je?
“Het gaat goed. Ik ben heel veel aan het trainen, de revalidatie gaat best wel goed. Ik blijf steeds vooruitgaan en maak stappen en dat draagt natuurlijk bij aan een goed gevoel.”

Begin november stond je voor het eerst sinds negen maanden weer voor een training op de tatami. Hoe was dat?
“Het was heel leuk om te doen, maar ook heel raar. Mijn been is anders dan voor mijn blessure: de zenuw die mijn voet aanstuurt om hem omhoog te krijgen, is doormidden. Daardoor ‘hangt’ mijn voet en moet ik hem intapen. Ik hoop daar begin volgend jaar aan geopereerd te worden, zodat die functie door een andere spier kan worden overgenomen. Maar die eerste training was dus enigszins frustrerend: je wordt geconfronteerd met wat nog niet kan. Maar het geeft ook extra motivatie om ervoor te zorgen dat die dingen straks weer wel kunnen.”

Om het toch even duidelijk neer te zetten: kun je nog eens vertellen wat er precies is gebeurd in februari?
“Mijn tegenstandster maakte een actie waarbij haar been over mijn been heen ging. Daardoor schoot mijn knie naar achter uit de kom. Ik had snel door dat het niet goed was.”

Je tegenstander en het publiek reageerden geschokt op wat er gebeurde. Jij bleef heel kalm.
“Op dat moment kan je niet zoveel. Je moet je overgeven aan de situatie. Maar voor de toeschouwers denk ik niet dat het er lekker uitzag. Een knie uit de kom ziet er superakelig uit, dus ik begrijp die schrikreacties wel. Maar als je het zelf overkomt denk ik dat je het anders beleeft dan anderen. Op de een of andere manier bleef ik superrustig. Ik heb wel vaker ledematen uit de kom gehad, dus ik wist wat het was. Ik denk dat dat het makkelijker maakte.”

Net op een moment dat je er heel goed voor stond. Je won twee maanden daarvoor de Masters in Qingdao.
“Ik stond er supergoed voor. De Masters was het grootste toernooi dat ik heb gewonnen in mijn carrière. Ik merkte dat ik een steeds betere vorm kreeg. De top-8 van de wereld was echt in zicht. Dat is belangrijk voor de loting tijdens de Spelen. Die beste acht ontlopen elkaar in eerste instantie. Daar was ik op dat moment mee bezig. En natuurlijk is het wel gek dat je daar dan ineens niet meer mee aan denkt. Er gebeurt zoveel. Ik kon meteen heel goed schakelen. Je bent meteen bezig met dat je been niet goed is en dat dat eerst moet herstellen. Dat is ook waar ik me nu op focus. Ik denk dat het mooi is dat je kan laten zien wat er wel kan. Ik ben superblij dat ik op dit moment al zo ver ben.”

En wat is dat, wat kan je nu?
“Ik ben al bezig met stukjes rennen. Ik doe één keer per week judotraining op Papendal. Geen gewone training, maar meer techniek. En verder werk ik aan de opbouw van spierkracht in mijn been, springen, voetenwerk. Op ieder vlak maken we stappen en dat gaat gewoon heel goed.”

Zijn de Olympische Spelen nog in beeld voor jou?
“Zeker. Toen het gebeurde was dat niet aan de orde, maar ik heb het nooit helemaal uit mijn hoofd gezet. Het was op dat moment niet reëel om daar mee bezig te zijn, maar het gaat nu gewoon heel goed. Ik wil voor mezelf gewoon het hoogste doel stellen en dat zijn de Spelen. Ik denk dat veel mensen verrast zullen zijn met wat ik nu al kan. Je weet nooit wat er nog meer mogelijk is en ik wil gewoon alles eruit halen. Ik geloof er in dat ik het kan halen. Dat doel wil ik stellen. Daar moeten we stapje voor stapje naartoe werken en kijken hoe het gaat.”

Wat dat betreft kwam het jou niet slecht uit dat de Spelen een jaar werden uitgesteld.
“Haha. Nee zeker niet. Dat was voor mij een cadeautje eigenlijk. Op die manier heb ik nog een kans. Anders was het sowieso al klaar geweest.”

De Spelen waren oorspronkelijk in juli/augustus gepland. Hoe was jouw situatie op dat moment?
“In juli zat ik middenin mijn revalidatie. Dat zit ik nog trouwens. Het is een heel lang traject. Maar toen zag het er heel anders uit: ik denk dat ik bezig was het lopen te verbeteren, op een normale manier. Mijn knie was heel stijf want die had een tijd in een stellage gezeten. Maar ik heb sindsdien grote stappen gezet.”

Verloopt je revalidatie volgens plan?
“Voor deze blessure is er niet een protocol waar je je aan vast kunt houden. Je kunt niet zeggen dat het gaat zoals het zou moeten gaan. Dus dat heb ik meteen losgelaten. Wat wel kan is terugkijken naar wat ik deed en dat vergelijken met wat ik nu doe. Steeds kleine doelen stellen. Dat geeft je richting in de revalidatie. Door terug te kijken zie je wat er beter gaat. En daardoor zie je ook dat er een stijgende lijn inzit. Natuurlijk is dat nooit recht omhoog en is die lijn kronkelig, soms omhoog en dan weer naar beneden. Maar dat ben je gewend als topsporter. Zo gaat het altijd.”

Wat was het zwaarste moment voor jou de afgelopen periode?
“Toen ik uit het ziekenhuis in Parijs kwam. Er zat een scheurtje in mijn slagader, dat hadden ze hersteld. Om mijn been stabiel te houden had ik van die pinnen in mijn been. Ik moest vijf weken wachten voor ik geopereerd kon worden aan de banden in mijn knie. Je ligt al die tijd in bed met je been en die stellage en er is geen vooruitgang.”

Waar putte je kracht uit?
“Ik kreeg in die periode heel veel mensen op bezoek. En mijn vrouw kreeg zorgverlof van haar werk om mij te helpen. Ik had dat echt nodig en ik ben heel dankbaar dat zij hier was.”

En je collega-judoka’s?
“Er zijn er veel langs geweest. Ik had vooral veel contact het Sanne van Dijke.  Zij was hier het meest. Als ze langs kon komen was ze er. Even een kopje koffiedrinken, wat kletsen. Dat was superfijn.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tessie Savelkouls Perquin (@tsavelkouls)

Je deelt veel van je revalidatie op social media. Doe je dat met een speciale reden?
“Ik laat niet alleen maar goede momenten zien, maar ook als het minder gaat. Op Insta kun je een goed beeld geven van hoe de dingen zijn gegaan en hoe je je daar doorheen kunt vechten. Ik wil de mensen laten zien dat je iets kunt bereiken als je erin gelooft. Hoe sterk je bent, hoe sterk iedereen kan zijn. Als er maar een paar zijn die zich daardoor laten inspireren of daar kracht uit kunnen halen, dan vind ik dat supermooi. Ik ben me ervan bewust dat ik die rol wel een beetje kan hebben. Als topsporter, maar nu ook als persoon. Ik hoop te laten zien dat je positief moet blijven en wat je dat kan opleveren.”

Waar haal jij die positiviteit vandaan?
“Ik ben echt vanaf het begin van mijn blessure zo positief geweest. Ik heb die knop omgezet. Ik wil kijken naar wat er wel kan. Daar heb je gewoon het meeste aan. Als het soms niet gaat, probeer ik te laten zien dat dat ook oké is. De volgende dag is weer een nieuwe dag. Ik weet niet waar ik die positiviteit vandaan haal. Ik denk dat ik überhaupt wel een positief mens ben. Mijn been is nu eenmaal zo. Hoe je daarmee omgaat, bepaal je zelf.”