Geke van den Berg heeft balans gevonden tussen judo en mondzorg

Geke van den Berg zou in mei debuteren op het EK judo in Praag. Maar door de coronacrisis werd het titeltoernooi meerdere keren uitgesteld. Het vereiste een hoop aanpassingsvermogen van de 25-jarige Groesbeekse, die naast topsporter ook nog parttime mondhygiëniste is. Vrijdag mag Geke in de Tsjechische hoofdstad eindelijk de mat op. 

Je maakt je debuut op een groot titeltoernooi. Is dat spannend? 
“Bij de junioren en onder 23 heb ik al wel EK’s en WK’s gedraaid. Bij de senioren is het wel mijn eerste titeltoernooi. Maar ik judo al heel lang op dit niveau. Ik ken de tegenstanders en word er niet zenuwachtig van. In 2019 heb ik twee grandprixmedailles gewonnen: brons in Marrakech en zilver in Tbilisi. Daarom ben ik blij dat ik nu bij de EK-selectie zit. Daar doe je het uiteindelijk voor. In 2015 won ik brons op het EK onder 21. Twee jaar later werd ik Europees kampioen onder 23. Dit is een logische volgende stap. Er zit een stijgende lijn in mijn carrière en ik hoop dat ik die lijn kan doortrekken. In de World Tour heb ik al van wat Europese en wereldtoppers kunnen winnen. Hopelijk kan ik dat ook laten zien op dit EK.” 
 
Toch, je debuteert op je 25ste. Is dat niet relatief oud? 
“Dat valt wel mee. Er gaan er per land maar twee judoka’s in elke gewichtsklasse naar een EK of WK en maar één naar de Olympische Spelen. In Nederland is de concurrentie heel sterk. Zeker bij de vrouwen in het middengewicht. Daar ligt het ook aan. Als je als junior wilt doorbreken bij de senioren en er zijn nog wat senioren voor je, dan kun je niet zomaar meteen meedoen. Dan is het ook even op je kans wachten. Eindelijk is het nu zover.”

Zijn de Olympische Spelen nog haalbaar voor jou? 
“Juul Franssen is al aangewezen voor Tokio in de categorie tot 63 kilo. De selectieprocedure is wel veranderd nu de Spelen een jaar zijn opgeschoven, maar hoe dat eruit komt te zien is nog onduidelijk. Ik denk dat er veel moet gebeuren wil er iets wijzigen. De Olympische Spelen zijn altijd het doel en drie jaar na Tokio heb je er weer een. Als je dat doel niet hebt, kun je beter stoppen. Ik geloof erin dat ik het kan halen. Want ik denk dat ik anders niet de motivatie zou hebben om elke dag alles eruit te halen.” 
 
Je hebt geen A-status. Hoe slaag je erin toch aan topsport te doen? 
“Ik werk twee dagen in de week als mondhygiëniste, mijn andere passie, bij een praktijk in Arnhem. Ik heb die opleiding gedaan – en ook afgerond. Met die twee dagen in de week red ik het voorlopig. Als ik meer werk, gaat dat ten koste van de sport. En de topsport is mijn nummer 1. Op dit moment doe ik het zo en gaat het goed. Ik heb daar de balans in gevonden.” 

En hoe kijkt je werkgever daar tegenaan?
“Ik heb een hele fijne werkgever. Die denkt mee en ik kan vrij nemen als ik naar toernooien ga. Het EK is in Praag. Dat is code-oranje. We zien alleen de sporthal en het hotel en worden vier keer getest, maar daarna moeten we wel tien dagen in quarantaine. Dat betekent dat ik die tien dagen niet kan werken. Gelukkig werkt mijn werkgever daar aan mee en ze zijn tot nu toe nog blij met me. Het is ook wel lekker om naast je sport ook nog wat anders te hebben. En ik heb ook een optie voor een maatschappelijke carrière na mijn sportcarrière. Dat is natuurlijk ook wel fijn.” 

Welke impact heeft de coronacrisis op jou als topsporter? 
“Op een gegeven moment mochten we helemaal niet meer judoën. Dat lijkt nu alweer heel lang geleden; dat was in maart. Dat was heel veel aanpassen en zoveel mogelijk doen wat je nog wel kan doen. Alles in voorbereiding op het EK. Voor corona trainden we twee keer in de week met alle topjudoka’s uit heel Nederland bij elkaar. Ook junioren. En dat is nu al maanden niet zo. Op dit moment trainen we alleen met de Papendal-groep. Puur om ook het risico zo laag mogelijk te houden. Als je een groep zo klein mogelijk houdt, dan is de kans op besmetting ook zo klein mogelijk. En als er iemand besmet is, dan heb je ook maar een kleine groep die je binnen moet houden. Het doet een beroep op je verantwoordelijkheidsgevoel. Je moet erop kunnen vertrouwen dat iedereen ook buiten de trainingen zijn best doet om corona buiten de deur te houden.” 

Het EK zou aanvankelijk in mei worden gehouden. 
“Dit EK is twee keer verzet. Het zou eerst begin mei zijn. Toen is het verplaatst naar juni en daarna nog een keer, naar november. Elke keer leek het alsof er iets aankwam en dan ging het weer niet door. Mensen vroegen me wel eens: hoe blijf je gemotiveerd? Ten eerste vind ik trainen heel leuk. En daarnaast: ik had de hele tijd het EK in mijn hoofd: daarvoor moet ik doorgaan en fit blijven. Het was heel raar. Dan mochten we weer van alles doen, dan ging het weer twee weken dicht. Heel veel testen. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt. Ik denk dat we op Papendal met het judo die periode heel goed zijn doorgekomen.” 
 
Eind oktober was de Grand Prix in Boedapest jullie eerste toernooi sinds maanden. Daar kwam je in een bubbel terecht. Dat zal met het EK ook het geval zijn. Hoe werkt dat, zo’n bubbel? 
“Je wordt na aankomst meteen naar je hotel gebracht. Dan word je getest en krijg je een rood bandje om je pols en ga je naar de hotelkamer. Dat bandje mag er af als je negatief bent getest. Dus je zit ongeveer een dag op je hotelkamer te wachten op de uitslag. Dan mag je ook pas van je kamer af. Dat betekent dat je in het hotel en in de sporthal mag rondlopen. Bij het EK mag je ook niet op de tribune zitten om naar andere wedstrijden te kijken. Dat klinkt best wel heftig. Maar ik vind het wel fijn dat het allemaal zo streng is. Het is voor iedereen zo en daarom voel je je ook veilig.”