Zevenentwintig punten tegen Turkije. Dat moet een lekker gevoel hebben gegeven. 
“Het was een van de betere wedstrijden van mij. De wedstrijd was in Ankara. Dat was de stad waar ik toen ook op clubniveau speelde, bij Ormansport. Ik speelde meer een thuiswedstrijd dan veel Turkse spelers. We waren echt een team. Het was uitverkocht. Daar hou ik van. Voor die fanatieke fans. Dat maakt het heel spannend.” 

En dan drie dagen later gaat het mis tegen Kroatië. Wat gebeurde er precies? 
“Een beweging die ik iedere dag op het veld doe, ging nu fout. Ik probeerde af te zetten om een schot te blokken. Pijn. Mijn spier scheurde af vanaf mijn heup. Ik realiseerde redelijk snel dat het een zware blessure was en dat ik de rest van het seizoen niet meer zou spelen. Toen was nog niet bekend dat het seizoen voor iedereen snel afgelopen zou zijn, vanwege corona.” 
 
Hoe verliep je revalidatie? 
“Ik heb nooit eerder zware blessures gehad. Voor mijn blessure stond een revalidatie van zes tot acht maanden. Dat was wel zwaar, maar als ik eraan terugdenk verliep het vrij goed. Ik had niet echt een fall-back. Ik kon redelijk volgens het schema van de revalidatie werken. De bond speelde daarbij een grote rol. Zij stelden alles wat ik nodig had ter beschikking: tijdens de lockdown had ik mijn eigen gym en begeleiding.” 

Je bent een teamsporter en dan moet je in je eentje aan de slag… 
“Dat maakt de blessure zwaar, dat je niet met je team bent. Dit proces ga je alleen aan. Het feit dat je niet kan basketballen, in het begin niet eens lopen of je been optillen, douchen; bij alles had ik hulp nodig. Dat maakt het zwaar.” 

Heeft de coronacrisis je beperkt bij het revalideren? 
“Door corona kon niemand basketballen. Het enige verschil tussen mij en andere basketballers was dat ik niet kon lopen. Maar door corona was het gemis dat ik niet mee kon doen, minder. Toen we in lockdown gingen kon ik niet meer voor behandelingen naar de fysiotherapeut. Maar gelukkig was ik toen al voorbij de fase dat de fysio persoonlijk aanwezig moest zijn. Ik kon net zonder krukken lopen en ik had thuis alles wat ik nodig had. Ik deed trainingen via Skype. Dan moest ik mijn telefoon voor mijn enkel houden om te laten zien hoe ik bepaalde oefeningen deed.” 

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Charlon Kloof (@onekloof)

Hoe reageerde je club? 
“De spelers en coaches vonden het heel erg. Ik heb nog veel contact met ze gehad. Dan vroegen ze hoe het ging. De club zelf wilde me in het begin terughalen naar Turkije, voor een second opinion en een operatie. Maar ik wilde per sé revalideren bij PhysioLab, een praktijk in Amsterdam. Daardoor moest ik ook mijn operatie hier laten doen. De club ging daarmee akkoord. En ik ben blij met het resultaat. De arts en fysio hebben een goede job gedaan.” 
 
Je contract bij Ormansport werd niet verlengd. Was je daar boos om? 
“Ik had een goed jaar gedraaid. Dus dat was wel jammer. Maar als topsporter weet je dat je zoiets in je achterhoofd moet houden. Het is het spel waar je van houdt, maar het is ook zestig procent business. Dus nee, ik was niet teleurgesteld.” 

Wat was het zwaarst in die periode? 
“Het mentale was het zwaarst. Op een gegeven moment kom je in een fase dat je weer je oude gewicht kan tillen, maar dat zie je niet direct terug op het veld, qua snelheid en sprongkracht. Dat begrijpen is heel moeilijk; je spieren vergeten hoe ze bepaalde dingen moeten doen. Dus eerst moeten je spieren weer gezond worden, de tweede fase is sterker worden en de derde fase is weten hoe te reageren. Dat is heel confusing: je kunt wel een gewicht tillen als vroeger, maar je springt niet zoals vroeger. Alleen tijd brengt dat terug. Je moet geduld hebben en blijven trainen. Op een gegeven moment wil je alleen maar springen en rennen om je spieren weer te laten wennen aan wat ze moeten doen.”

Waar haalde je de kracht uit? 
“Ik had elke dag contact met mijn familie in Suriname, mijn dochter en vriendin. En mijn trainers. Die zeiden: je gaat vooruit, er is verschil. Je ziet het zelf niet maar het is er wel. De steun van mijn trainers en familie gaf me het vertrouwen dat ik kon blijven doorgaan.” 

Hoe verliep je eerste wedstrijd na je blessure? 
“Na vijf maanden kon ik weer trainen, maar nog niet full contact. Uiteindelijk was ik zeven maanden uit de roulatie voordat ik weer vijf tegen vijf kon gaan. Ik had voor een maand getekend bij Andorra, in de Spaanse competitie. De eerste wedstrijd was tegen Murcia. Ik was wel nerveus: hoe gaat het zijn, kunnen mijn spieren het aan? De trainers zeiden: maak je niet druk, je spier is nu sterk genoeg. Dat moest ik ook tegen mezelf zeggen. Toen ik over die drempel heen was, sloeg het om in enthousiasme. Dat was een groot moment voor mij.”  
 
En hoe sta je er nu voor?  
“Ik heb nu een tijdelijk contract bij Fuenlabrada in Madrid, met de mogelijkheid om dat om te zetten in een jaarcontract. Sinds ik meedoe hebben we drie van de vier wedstrijden gewonnen, dus dat ziet er goed uit. Maar in profsport kun je niet zeker zijn. Ik probeer me te concentreren op mijn team, hard trainen en zoveel mogelijk wedstrijden te winnen en de juiste mind set te hebben. En succesvol te zijn.” 
 
En nu ook weer twee EK-kwalificatiewedstrijden met de Orange Lions. Zin in? 
“Heel veel zin. Het is een plek waar ik me thuis voel. Ik heb altijd zin om te competen met de guys.”