Pleun Ypma: "Ik wil mezelf niet nog een keer kwijtraken"

Klaar. Over en uit. Pleun Ypma (22) wist het begin maart zeker. Ze stopte als beachvolleybalinternational. Het leven buiten de sport lonkte. Tot een vraag van Marleen van Iersel haar wereld op z’n kop zette. Het bood Pleun een nieuwe kans als topsporter. Een kans om ditmaal wél helemaal zichzelf te zijn.

“Ik was iemand geworden die ik helemaal niet wilde zijn.” Daarna valt Pleun Ypma even stil. “Dat klinkt misschien wat diepzinnig, maar ik ben in die laatste maanden steeds verder van de echte Pleun af komen te staan. Ik ben eigenlijk heel spontaan en impulsief. Maar die eigenschappen… vervaagden, verdwenen naar de achtergrond. Ik merkte dat ik mijzelf tegenhield.Dat ik door de verplichtingen met de nationale ploeg mijzelf simpele dingen niet meer gunde."

"Ik was streng voor mezelf. Te streng, vind ik nu. In mijn hoofd had alles wat ik deed, of niet deed, invloed op mijn sportcarrière. Als een vriendin aan mij vroeg of ik een filmpje kwam kijken, betrok ik dat meteen op de training van de volgende dag. Kan ik dat dan wel doen? Mag ik dat wel van mezelf? Zo veranderde ik. Ik was soms onmogelijk voor mijn omgeving. Als ik het zo achteraf bekijk… was ik soms gewoon een rotwijf.”

Worsteling
Pleuns offers wogen niet meer op tegen wat zij er sportief gezien voor terugkreeg. “Waarom doe ik dit nog? Die vraag kwam steeds vaker bij mij op. Hing ik weer jankend aan de lijn bij mijn moeder. Vanaf mijn veertiende stond sport bij mij op nummer één. Dat trok ik niet langer. Ik kon het niet langer opbrengen. Ik heb vaak gedacht dat ik dat in mijn eentje wel kon oplossen. Ik heb die worsteling niet gedeeld mijn teamgenootje Emma Piersma, of mijn coaches."

"Dat had ik anders moeten doen, vind ik nu. Ik heb ze laten schrikken, toen ik zei dat ik stopte. Voor hen kwam dat als een verrassing. Voor mij was dat iets wat er al een tijdje aan zat te komen. Corona speelde daarin geen enkele rol. Ik had mijn beslissing al een paar weken genomen, voordat ik ermee naar buiten kwam. Het is puur toeval dat ik het bericht op Insta zette in de week waarin de eerste maatregelen werden genomen.”

“Ik had, ook door corona, ineens zeeën van tijd. Ik haalde de bachelor van mijn studie psychologie en ondertussen sportte ik, omdat ik het leuk vond. Niet omdat het moest. Dat maakte al een groot verschil. Met een huisgenoot ging ik vaak hardlopen. Ging best goed. Aan het eind van de lockdown liep ik twaalf kilometer in een uur. Best aardig toch? Mijn ouders zeiden dat ze de oude Pleun weer terug zagen komen. Ik was vrolijker, genoot meer. Maakte plannen om naar Maastricht te gaan, om mijn master te doen. En ondertussen ging ik ook weer een beetje beachvolleyballen. Inderdaad, een beetje. Gewoon, eens per week lekker trainen. Met vrienden, heel vrijblijvend.”

Sportplezier terug
Het cliché bleek te kloppen. Van het één kwam inderdaad het ander. En zo speelde Pleun, samen met oud-international Roos van der Hoeven, in juli een toernooi in Haarlem. “Het ging lekker en leuk. Dat toernooi was wel spannend. Het beachvolleybalwereldje is klein en ik liep daar iedereen toch weer tegen het lijf. Oude coaches, oud-teamgenootjes, die allemaal vroegen wat mijn plan was. Dat had ik op dat moment niet. Ik genoot alleen maar van het spelletje. Daarom deed ik in augustus ook mee aan het NK. Omdat ik er zoveel lol in had. Mijn sportplezier was helemaal terug.”

Op dat NK raakte Pleun aan de praat met Marleen van Iersel, die op zoek was naar een nieuwe medespeelster. “Een oppervlakkig gesprekje”, zegt Pleun. “Het was toen een paar weken bekend dat Joy Stubbe zou stoppen als partner van Marleen. Ik vertelde haar toen alleen maar aan dat ik het spelletje nog steeds heel leuk vond. Het belangrijkste vond ik dat we ‘er op dezelfde manier instonden’. Hetzelfde doel voor ogen hebben.”

Een paar dagen later kreeg Pleun een appje. “Marleen vroeg ik of met haar King of the Court, een internationaal toernooi in Utrecht, en het EK in Letland wilde spelen. Misschien klinkt het gek als topsporter, maar het ging ons daarin niet per se om het resultaat. Het ging ook om plezier maken en daarna zouden we wel zien hoever we zouden komen. Of ik twijfelde? Nee, joh. Dit was toch een unieke kans? Tijdens die toernooien hebben we twee weken bij elkaar op de kamer gelegen. Dan leer je elkaar wel kennen hoor.”

Bedenktijd
Na het EK, waar het nieuwe duo als negende eindigde, hadden ze twee weken bedenktijd voor zichzelf ingelast. “Ik stond aan het begin van mijn collegejaar. Van mijn nieuwe leven, in Maastricht. Maar Marleen was er vrij snel bij, haha. Ze vroeg of ik naar Tenerife wilde komen, dat is haar vaste trainingsbasis. Niet voor een training of een toernooi. Nee, voor drie maanden. Drie maanden waarin we samen kunnen groeien en kijken welke potentie we hebben. Gaat het goed na deze proefperiode, dan gaan we door. Gaat het niet goed, dan gaan we kijken wat er anders moet.”

Pleun verkaste dus van Maastricht, waar ze maar twee weken woonde, naar Tenerife. “Bizar hè? Was wel een momentje, toen ik dat thuis vertelde. Aan mijn ouders, die zo achter mij stonden, toen ik in maart stopte. En die nu mij weer zo onwijs steunen in deze nieuwe fase. Allebei op hun eigen manier. Mijn vader is echt de sportsupporter, die ziet er vooral de uitdaging van in. Mijn moeder is meer… zoals moeders zijn. Als dat voor jou goed voelt, dan is dat de beste keus. Mooi toch?”

Vrijheid om zichzelf te zijn
“Acht dagen na die vraag van Marleen zat ik al in het vliegtuig. Ik heb hier een appartementje aan het strand. Sociaal is het soms een uitdaging. Ik trek natuurlijk veel met Marleen op, maar die heeft hier ook haar gezin. Ik klaag niet hoor, ik red mij prima. Ik heb veel geleerd van de afgelopen maanden. Vooral over mijzelf. Wat ik belangrijk vind. Dat ik op een plek moet zijn waar ik de vrijheid voel om mezelf te zijn. Mijzelf alleen verwachtingen op leg waar ik zelf ook achter sta. Plezier kan maken. Daardoor ga ik beter volleyballen. Dat betekent niet dat Marleen en ik niets tegen elkaar kunnen zeggen. Als je zo nauw samenwerkt, is het normaal dat je soms boos op elkaar wordt. Ook dat hoort erbij.”

En natuurlijk wordt Pleun vaker dan haar lief is geconfronteerd met de kans. De mogelijkheid. De droom. De Spelen. “Tokio…We weten dat het kan. Anders waren we hier ook niet aan begonnen. Natuurlijk zou het supervet zijn. Zeker als je bedenkt hoe vreemd dit jaar is gelopen. Niet om mezelf in te dekken, maar er kan tot die tijd echt nog zo veel gebeuren. Hoe gaat het met Marleen en mij? Welke invloed heeft corona? Welke toernooien gaan door? Er zijn nog heel veel onduidelijkheden. Daarom leven we van dag tot dag en gaan we aan het eind van het jaar evalueren. We zien het wel, staan er allebei vrij relaxed in.”

Het allerbelangrijkste is voor Pleun, om gewoon weer Pleun te zijn. “Ik wil mezelf niet nog een keer kwijtraken.”