Jaar in, jaar uit werd Myrthe geleefd. Van wedstrijd naar wedstrijd geslingerd, van toernooi naar toernooi. De ene helft van het jaar in Duitsland, waar ze al negen jaar in clubverband speelt. En de andere helft van het jaar met het Nederlands team, waarmee ze ieder jaar de wereld rondreist.

“Door de coronamaatregelen was mijn agenda ineens leeg”, vertelt Myrthe. “De ene dag stonden we nog te trainen, de dag daarop reisde de ene na de andere buitenlandse speelster terug naar haar eigen land. We namen afscheid met een spelletje poker en ondertussen werden de eerste vluchten geboekt. Heel raar. Ik ben naar Haarlem gegaan, waar ik samenwoon met mijn vriend. Normaal ben ik daar weinig tijdens het seizoen, maar nu zit ik er al zo’n twee maanden.”

Van een druk volleybalbestaan was geen sprake meer. De gebruikelijke bezoekjes aan familie en vrienden in Nederland sloeg Myrthe logischerwijs ook over. “Ik had niet veel te doen. In de eerste paar weken stond topsport nog op één. Stonden mijn dagen vol in het teken van work-outs, hardlopen en andere oefeningen. Kop in het zand en fit blijven."

"Maar op een gegeven moment dacht ik: wat doe ik eigenlijk? Wat is mijn doel? Myrthe, hoe lang ga je dit doen? Ik besloot fysieke rust te pakken. Zodat ik bijvoorbeeld eindelijk een keer afkwam van die pijnlijke schouder, waarop ik al tijden niet kan liggen. Maar helemaal niets doen, dat is helemaal niets voor mij. Ik wil mij niet nutteloos voelen.”

Confronterend
Haar gedachten gingen steeds vaker naar later. “Het leven na de sport. Hoe lang wil ik nog door? Wat ga ik doen na de sport? Zulke dingen. Die vragen spookten begin dit jaar na het mislopen van de Spelen ook al door mijn hoofd. Maar daarna ging de focus weer vol op mijn club. Nu was er geen sportfocus meer en had ik alle tijd voor mezelf. Ergens wel confronterend."

"Want ondertussen zag ik dat mijn vriend thuis druk aan de slag was. Hij werkt bij de sportservice van de gemeente Haarlemmermeer en zet zich vol in om iedereen aan het sporten te houden. Het was voor mij een extra stimulans om uit te zoeken wat ik vroeg of laat maatschappelijk bij kan dragen. Ik besloot dat deze tijd een mooie kans was om alles voor mijzelf op een rijtje te zetten. Wat wilde ik nou eigenlijk?”

Het antwoord op die vraag heeft Myrthe nog niet helemaal uitgekristalliseerd. “Ik kijk naar de mogelijkheden. Er is geen volleybal, maar wat kan er wel? Kan ik mijn oude studie commerciële economie weer oppakken? Of kan ik mijn sportervaring op een mooie manier ergens inzetten? Hoe kan ik me voorbereiden op later? Eén van de eerste stappen die ik heb gezet, is contact opnemen met TeamNL@work."

"Dat is het team van NOC*NSF dat sporters ondersteunt op weg naar hun volgende carrière. Ik ging nog meer nadenken over wat ik wilde naast en na het volleybal. Want ik had ondertussen ook besloten dat ik niet wilde stoppen. Ik heb nu de intentie om als international en clubspeelster door te gaan. Het is nog even afwachten of dat bij mijn huidige club kan. Ook daar zijn de gevolgen van de crisis al te merken.”

Het volgende leven
Het aantal topsporters dat bezig is met ‘hun volgende leven’ neemt toe, constateert Marjolein Miltenburg, projectleider van TeamNL@work. “We merken dat er nu tijdens de coronaperiode en het uitstellen van de Spelen meer dan gemiddeld wordt geïnformeerd naar de mogelijkheden voor persoonlijke ontwikkeling, loopbaanplanning en onderwijsgerelateerde vragen. Hoe je het wendt of keert, topsport is een tijdelijk beroep. En dat lijkt nu meer te leven dan voorheen."

"Wij bieden onder meer loopbaancoaching, groepsprogramma’s, mentale ondersteuning en hulp bij het vinden van werkervaringsplekken aan. De sporters die nu bellen kan je opdelen in drie groepen. Ten eerste de groep die aan de start van de sportcarrière staat en zich alvast voorbereidt op later. Daarnaast de sporters die vol in de sport staan, zoals Myrthe. Tenslotte is er een groep die de afgelopen twee jaar hun topsportcarrière heeft beëindigd, maar nog niet de draai heeft gevonden in hun nieuwe leven.”

TeamNL@work, een programma dat ondersteund wordt door het ministerie van VWS, wordt door deelnemers – de topsporters dus – uitstekend gewaardeerd. In een recent onderzoek van het Mulier Instituut werd het programma door hen beloond met een 8,5.

Marjolein: “Een prachtige eer voor ons werk. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat we de sporters op een mooie manier op weg kunnen helpen. Ik zou hen willen adviseren om deze periode te gebruiken om te bepalen wat je graag wil. Wij staan klaar om daarbij te helpen.”

Schoenen voor later
Hoewel haar leven op z’n kop staat, kan Myrthe door met haar toekomst bezig te zijn, wel weer doelen stellen. “Daar had ik zó’n behoefte aan. En als het niet fysiek kan, dan maar mentaal. Niemand wilde deze situatie zonder sport, maar ergens biedt het mij ook een kans. Een kans om te denken aan het leven na de sport. Ik heb nu alle tijd. Waarom zou ik het niet doen?"

"Ik kan nu alvast ‘mijn schoenen klaarzetten’ op dat gebied, zodat ik er later zo in kan stappen. Zo zie ik het. Dat ik later, wanneer ik stop met volleybal een plan heb. Ik heb gezien hoe hard een zwart gat kan zijn. Van oud-sporters die veel moeite hebben om een baan te vinden en in die periode pas op zoek gaan naar zichzelf. Dan doe ik het liever nu, met een lossere en leukere insteek.”

Het duurt waarschijnlijk nog maanden voordat ze weer een wedstrijd kan spelen. “Maar ik ben ondertussen iets nieuws aan het opbouwen. Ben in gesprek met bedrijven, ben net klaar met mijn website voor mijn coachingsbureau en heb deze week weer contact gehad met de hogeschool om mijn oude studie weer op te pakken. Ik maak stappen. Niet zoals ik het een jaar geleden verwachtte. Maar wel de goede kant op.”