De dubbelrol van Alyson Annan: Dankzij mijn gezin kan ik zijn, wie ik ben

Alyson Annan heeft een dubbelrol. We kennen haar natuurlijk als bondscoach van de hockeyvrouwen, waarmee ze dit weekend de finaleronde van de Pro League speelt. Maar thuis worden andere taken van haar verlangd. Is ze echtgenote en daarnaast moeder van twee zoons. Hoe doe je dat, als je voor je werk de hele wereld over vliegt? 

Spanje. Nieuw-Zeeland. Australië. Een paar dagen Nederland. Amerika. Argentinië. Dagje thuis. China. 
“Ja, zo zagen mijn eerste maanden van het jaar eruit. Valt wel mee toch? Reizen en met hockey bezig zijn, dat vind ik vooral heel erg leuk. Ik heb genoten van het op pad zijn met het team. De trips zaten dichter op elkaar dan normaal, daardoor lijkt het veel. Maar als je alles goed managet, is het wel te combineren met een gezinsleven.” 

Vertel? 
“Voorafgaand aan ieder toernooi bekijken mijn vrouw Carole (voormalig hockey-international Thate, red.) en ik onze agenda’s. Natuurlijk bespreken we dan wanneer ik weg ben. Maar we kijken ook naar haar werk en sociale afspraken. Dat is minstens zo belangrijk. Daarbij komen natuurlijk nog de agenda’s van onze jongens, Sam (12, op foto rechts) en Cooper (11, links). School, hockey, voetbal, zangles, dat stopt echt niet als ik er niet ben. Dat is maar goed ook. Gelukkig hebben we lieve buren, die inspringen als het nodig is. Eigenlijk doen we hetzelfde als ik vroeger in Australië al probeerde te doen: niet in problemen denken.” 

Maar in oplossingen? 
“Precies. Met die mentaliteit ben ik opgevoed. In Australië woonden veel vrienden van mij verderop, op zo’n twintig kilometer. Als ik in het weekend bij iemand wilde spelen, konden mijn ouders mij niet brengen. Geld voor de bus had ik ook niet. De enige oplossing waren mijn eigen benen. Ik ging die twintig kilometer dus rennen. Omdat dat de manier was waarop ik wel kon doen wat ik wilde: bij mijn vrienden zijn. Deze les wil ik mijn kinderen ook meegeven: denk in mogelijkheden en wees flexibel.”  

Hoe verloopt het contact met het thuisfront als jij aan de andere kant van de wereld zit? 
“Meestal bellen we dan eens in de paar dagen. Heel soms is dat anders, als er privé iets aan de hand is. In zo’n periode hebben we geregeld contact. Dat vind ik ook niet meer dan normaal. Overigens geldt dat niet alleen voor mij, ook voor de speelsters.” 

Heb je daar een voorbeeld van?
“Op de dag dat wij ter voorbereiding van het WK naar Engeland vertrokken, was er een speelster wiens vader geopereerd werd. Precies op die dag. Het was een zware operatie en zij wilde graag bij hem zijn wanneer hij wakker werd. Daardoor bleef zij een dag langer in Nederland. Dat is voor niemand gek of raar. Het leven gaat altijd voor.” 

Wat vind je het moeilijkste aan de dubbelrol? 
“Soms gek om tussen twee trips door thuis te zijn. Dat is deze winter een paar keer gebeurd. Zit iedereen vol in z’n ritme, kom ik weer binnen. Ik merk dat ik dan weer even moet schakelen. Schakelen tussen het drukke gezinsleven en die hotelkamer waar je jezelf kunt afzonderen. Ik kan én wil mij thuis niet terugtrekken, hoewel ik ook moe ben van het gereis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben altijd blij als ik iedereen thuis weer zie. Om vlak daarna weer weg te gaan, dat blijf ik moeilijk vinden.” 

Wat vinden je zoons ervan?  
“Die zijn het zo gewend. Ze groeien op met ouders met drukke banen. Ze zijn flexibel en zelfstandig. Dat maakt me trots. Cooper kan zelf koken, Sam is heel hulpvaardig in het huishouden. We nemen hun mening ook serieus en vragen verbeterpunten. Wat kan mama beter doen?” 

En wat krijg je dan te horen? 
“Dat ik meer mijn telefoon moet wegleggen. Die is weleens voorbijgekomen. Of: je luistert niet altijd als ik tegen je praat. En ja, meestal hebben ze gelijk. Ik waardeer hun open houding. Daar ben ik ze dankbaar voor. Dat ze het accepteren dat ik soms thuis achter de laptop kruip voor een analyse. Op de momenten dat ik in Nederland ben, wil ik er ook echt voor ze zijn. Dan zorg ik dat ik in drukke tijden om vijf uur ’s ochtends opsta, zodat ik ’s middags alle tijd voor hen heb.”  

De moeder die hen opwacht met een kopje thee en een koekje? 
“Die wil ik dan zijn, inderdaad. Als de jongens dan andere plannen maken, prima. Maar ik wil wel zorgen dat ik er dan voor ze ben. Ik probeer ook veel met ze te doen. Zo geef ik training aan Sam, die hockeyt in de D1 van Amsterdam. We koken samen, gaan met elkaar tuinieren op school, gaan bowlen, naar de bios. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik dan weleens in slaap val, haha.” 

Maar je moet soms ook belangrijke stappen of ontwikkelingen missen.  
“Klopt. Zo maakte Sam zijn keuze voor zijn middelbare school toen ik in de Verenigde Staten zat. Hoewel je vooraf weet dat zo’n keuze eraan komt, is dat op zo’n moment altijd even heftig. Als moeder wil je op zo’n moment erbij zijn. Maar het is niet altijd moeilijk en emotioneel, hoor. Ik was ook in het buitenland toen Sam te horen kreeg dat hij havo-vwo mocht doen. Hij vond het duidelijk geweldig om mij te bellen met dat nieuws. Dus dat is ergens ook wel bijzonder.” 

Is de combinatie gezin-bondscoachschap anders dan je vooraf verwachtte?  
“Vooraf heb je geen idee wat er allemaal bij komt kijken. Ik ben nog steeds verbaasd als ik op straat wordt herkend als bondscoach. Maar ik heb daarvoor gekozen, dus hoort het erbij. Het straalt echter ook af op de kinderen. En dat verrast mij wel. Zij worden soms ook gezien als ‘de kinderen van’.” 

En dat is niet alleen maar positief? 
“Helaas niet. Kijk, ook mijn kinderen halen weleens kattenkwaad uit. Zoals ieder kind van tien of twaalf. Maar ik merk dat wanneer mijn jongens zoiets doen, er meteen een verhaal omheen wordt gemaakt. Dat de bondscoach geen grip op haar kinderen heeft, omdat ze veel weg is. Ik voel dat mensen dat denken. Dat is niet leuk en onterecht. Maar ondertussen weet ik wel beter. Ik zie ze groeien als mens. Wij proberen een omgeving te creëren waarin zij zelfstandig kunnen opgroeien. Dat ze een handje geven als ze ergens binnenkomen en vragen hoe het met iemand gaat. De rest doen ze zelf. En dat doen ze meestal heel goed.”   

Je hebt weleens gezegd dat je door je kinderen een ander mens bent geworden. Waarin heeft dit je veranderd? 
“Ik relativeer veel meer. Vroeger kon ik me overal druk om maken. Nu ik denk eerder: is dit echt belangrijk? En dan ga ik de battle niet aan. Daarnaast had ik vroeger de drang om door iedereen aardig gevonden te worden. Sinds ik kinderen heb, kan het mij minder schelen hoe anderen over mij denken. Wat Carole, Sam en Cooper van mij vinden; daar gaat het om. Wat de rest van mij denkt, dat is minder belangrijk. Ik ben wie ik ben. Ook dankzij hun steun.” 

Ondertussen worden je jongens grote mannen. 
“Letterlijk en figuurlijk. Toen ik laatst naar het buitenland ging, was Sam kleiner dan ik. Nu is hij even groot. Ze worden ouder, dan merk je in kleine dingen. Laatst kreeg ik geen kus meer, maar een high five. Daar moest mama het mee doen.”